Είδα νωρίς το πρωί το βίντεο κλιπ που παρουσίασε η επιτροπή «Ελλάδα 2021» για την επέτειο των 200 χρόνων μετά την Επανάσταση. Στις ώρες που μεσολάβησαν μέχρι να αρχίσω αυτό το κείμενο, είδα φευγαλέα πως έχει σχολιαστεί κατά κόρον σε ιστοσελίδες και social media.
Σκόπιμα δεν θέλησα να διαβάσω τίποτα πριν ολοκληρώσω το δικό μου γράψιμο, για να μην αλλοιωθεί η πρώτη εντύπωση που μου άφησε το κλιπάκι. Η οποία, θα το πω με ειλικρίνεια, ήταν πολύ φτωχή.
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, νομίζω, η σκέψη μου πήγε στις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004» και δικαίως, τολμώ να πω. Το μεγαλύτερο μέρος του βίντεο έχει γυριστεί στο Καλλιμάρμαρο, με ένα πέρασμα από τη Στοά της Αγοράς, την οποία είχε δημιουργήσει ο Σαντιάγκο Καλατράβα στο ολυμπιακό συγκρότημα, στο Μαρούσι, για το 2004.
Το τραγούδι που επιλέχθηκε, το «Ας κρατήσουν οι χοροί», του Διονύση Σαββόπουλου, είχε ακουστεί στην τελετή λήξης των αγώνων και ταίριαζε απόλυτα με την ατμόσφαιρα του πάρτι που είχε πει τότε πως ήθελε να πετύχει ο «τελετάρχης» Δημήτρης Παπαϊωάννου. Ακόμα και τα τύμπανα που εμφανίζονται κάποια στιγμή στο νέο βίντεο μου θύμισαν κατά κάποιο τρόπο τη μεγαλειώδη τελετή έναρξης του 2004, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω μέσα από το στάδιο.
Η νέα ενορχήστρωση του τραγουδιού και σκηνοθεσία του βίντεο έγιναν από τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο, υπεύθυνο των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων της Επιτροπής «Ελλάδα 2021». Ας πούμε ότι υπήρχαν καλές στιγμές – όπως όταν προβάλλονται τα πρόσωπα ηρώων του ’21 σαν να σκάνε βεγγαλικά πάνω στις κερκίδες του σταδίου, όταν οι χορωδοί κινούνται θυμίζοντας πουλιά ή όταν είναι στοιχισμένοι σαν τριήρεις. Το θέμα, όμως, είναι γιατί να γίνει κάτι που θυμίζει –αλλά δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο– τα «περασμένα μεγαλεία» μας; Είναι αυτά το «πασπαρτού» που ταιριάζει με όλα;
Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Διονύσης Σαββόπουλος και Γιάννα Αγγελοπούλου στο Καλλιμάρμαρο, στα γυρίσματα.
Ίσως το βασικό ερώτημα, βέβαια, να είναι άλλο: Χρειαζόταν η επέτειος αυτή το δικό της «βιντεοκλίπ»; Η πρόεδρος της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» είναι ο ίδιος άνθρωπος που μας είχε χαρίσει τις ανεπανάληπτες στιγμές που ζήσαμε το 2004: η Γιάννα Αγγελοπούλου. Μια γυναίκα με μεγάλα οράματα, που έχει αποδείξει ότι μπορεί να τα υλοποιεί. Προς το παρόν, είναι η αλήθεια, έχουμε δει ελάχιστα από το όραμά της για την επέτειο του ’21 – και σίγουρα η πανδημία δεν έχει βοηθήσει να ξεδιπλωθεί. Φαντάζομαι ότι είναι επίφοβο τι θα μπορέσει να γίνει πριν ή ακόμα και μετά την 25η Μαρτίου, αν ο κορονοϊός δεν έχει «ηττηθεί» από κάποιο εμβόλιο.
Αν είχε ζητήσει τη γνώμη μου –όσο υπερφίαλο κι αν ακούγεται αυτό από την πλευρά μου– θα της είχα πει να μη διαλέξει ούτε αυτό το τραγούδι, ούτε αυτά τα σημεία και, τελικά, ούτε αυτό τον τρόπο. Αν έπρεπε να γυριστεί ντε και καλά βιντεοκλίπ, ας ήταν κάτι που να μη θυμίζει καθόλου την Ολυμπιάδα της Αθήνας, τίποτα που να παραπέμπει σε «αρχαίο πνεύμα, αθάνατο» και όχι ένα τραγούδι που μπορεί μεν να μας προκαλεί ρίγη συγκίνησης για άλλους λόγους, αλλά δεν είναι τώρα η στιγμή του ούτε η περίσταση.
Η επέτειος αυτή είναι κάτι πολυσύνθετο και έρχεται σε μια από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές περιόδους που έχουμε ζήσει. Οτιδήποτε την αφορά πρέπει να έχει νόημα και ουσία. Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν και «βαριά χαρτιά» στο πρόγραμμα. Ίσως είναι απαραίτητο να υπάρχει και κάτι πιο ανάλαφρο, ελπίζω όμως ό,τι κι αν είναι αυτό να μη μας κάνει να αμφιβάλλουμε για τον λόγο ύπαρξής του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η υγεία είναι και θέμα μυαλού
Όπως τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ήρθε στο μυαλό μου ένα άλλο άσμα, το «Να ’τανε το ’21». Θυμάμαι να το ακούω παιδί με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα, από έναν δίσκο βινυλίου που πρέπει να υπάρχει ακόμα σε κάποιο ντουλάπι του σπιτιού μου. Τους στίχους τους ξέρω απέξω, κάποτε ήθελα να μάθω και να το χορεύω αλλά κατάφερα μόνο τα βασικά.
Έκανα μια αναζήτηση στο Google για να επιβεβαιώσω ότι θυμάμαι τα λόγια σωστά και βρήκα πως είχε γραφτεί το 1971, με αφορμή τα 150 χρόνια από την Επανάσταση! Προσωπικά, θα το προτιμούσα από το «Ας κρατήσουν οι χοροί». Αλλά περισσότερο από όλα θα ήθελα να ακούσω μια μουσική και ένα αφήγημα καινούργιο, που θα τιμά το παρελθόν ενώ θα είναι γειωμένο στο εδώ και στο τώρα μας.
