Το ραδιόφωνο είναι παρέα, συντροφιά. Θέλει ψυχή, θέλει τρέλα, θέλει ψάξιμο, ενημέρωση και άπειρη αγάπη. Είναι επικοινωνία.
Όσοι είχαμε τη χαρά και την τύχη να βρεθούμε πίσω από τα μικρόφωνα και να κάνουμε τις δικές μας εκπομπές μπορούμε και να σας το διαβεβαιώσουμε. Το ραδιόφωνο είμαι μεγάλη χαρά.
Οι άπειρες ώρες στη δισκοθήκη, τα ψάξιμο των κατάλληλων τραγουδιών για να «δέσουν» με αυτά που θέλεις να πεις, η δομή της εκπομπής, οι καλεσμένοι, τα λόγια, οι συναντήσεις, οι συμπορεύσεις με άλλους παραγωγούς δημιουργεί τη μαγεία του ραδιοφώνου. Ήμουν δε από τις πολύ τυχερές καθώς από την πρώτη στιγμή, Σεπτέμβριος του 1988 και για τις σχεδόν τρεις δεκαετίες μου on air, έφτιαχνα την εκπομπή μου όπως ήθελα, χωρίς να είμαι «αιχμάλωτη» των playlist και των συμφωνιών ραδιοφώνων και δισκογραφικών για το ποιο τραγούδι θα προωθηθεί. Η δική μου, ραδιοφωνική γενιά, έμαθε να ακούει και να ψάχνει δισκογραφίες, να συστήνει νέους καλλιτέχνες, να φτιάχνει έτσι τις εκπομπές που το ένα τραγούδι να μην πηγαίνει κόντρα στο άλλο και να μιλά, αν μη τι άλλο, σωστά ελληνικά.
Το ραδιόφωνο, όπως και κάθετι που αγαπάμε πολύ και το κάνουμε με πάθος, απαιτεί περίσσιο μεράκι γιατί η επικοινωνία με τον κόσμο είναι μαγική. Δεν υπάρχει εικόνα. Μόνο φωνή και η εμπιστοσύνη εκεί κτίζεται πολύ διαφορετικά.
Χρόνια πολλά σε όλους όσους αγαπούν και απολαμβάνουν το ραδιόφωνο.
(Φωτογραφία εξωφύλλου: Dmitry Demidov Pexels)
