Ο τρόπος προσέγγισης του σποτ, το σενάριό του (σ.σ. Δύο άνδρες, ένας οπαδός του Παναθηναϊκού και ένας του Ολυμπιακού, περνούν τις δεκαετίες της ζωής τους, παρακολουθώντας τα ντέρμπι ως «αντίπαλοι», αλλά παραμένοντας πάντα φίλοι), η ευγένεια κι ο σεβασμός ανάμεσα τους που ενώ βρίσκονται σε διαφορετικά… στρατόπεδα, απολαμβάνουν τη μαγεία του ποδοσφαίρου μαζί, έφεραν στα μάτια μου τον πατέρα μου και τον κολλητό του φίλο Γιώργο Βάππα ή αλλιώς «Ντάντι», όπως τον αποκαλούσαμε η αδελφή μου κι εγώ.
Ο πατέρας μου και ο Ντάντι λοιπόν, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στην ίδια γειτονιά, στο Ν. Ψυχικό με τα σπίτια τους δίπλα- δίπλα έκαναν πολύ παρέα από μικρά παιδιά, κάτι που δεν άλλαξε ούτε όταν μεγάλωσαν ούτε όταν έκαναν τις δικές τους οικογένειες. Πάντα ανάμεσά τους υπήρχε αληθινή αγάπη και σεβασμός, σε τέτοιο βαθμό δε, που ενώ ο Ντάντι για τους δικούς του λόγους έγινε Ολυμπιακός κι ο πατέρας μου Παναθηναϊκός ποτέ μα ποτέ δεν αντάλλαξαν ούτε μία άσχημη κουβέντα για τις ομάδες τους. 
Όχι μόνον έβλεπαν μαζί τους αγώνες αλλά ο πατέρας μου δεν μας επέτρεπε ούτε να εμφανιζόμαστε στο σαλόνι την ώρα του ματς μήπως και στεναχωρήσουμε τον φίλο του αν σε εκείνο τον αγώνα έχανε ο Ολυμπιακός. Γιατί η αλήθεια είναι ότι τόσο η αδελφή μου όσο κι εγώ- πολύ χειρότερα- μας άρεσε να τον πειράζουμε. Η ουσία για αυτούς ήταν να απολαύσουν μαζί τον αγώνα, να σχολιάσουν μετά τις φάσεις, χωρίς εμπάθεια και στενομυαλιά.
Από την πρώτη φορά που ο πατέρας μου με πήγε στο γήπεδο, στα 3 μου χρόνια μέχρι και σήμερα οι φορές που έχω δει live ποδόσφαιρο τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό είναι πάρα πολλές. Με θυμάμαι έφηβη να τελείωνω την προπόνηση στο στίβο της Φιλοθέης και αντί να επιστρέφω στο σπίτι να μπαίνω λαθραία στο Ολυμπιακό Στάδιο για να δω αγώνα ποδοσφαίρου. Ο παλμός του γηπέδου, η μεγάλη εικόνα, η στιγμή του γκολ, για όσους αγαπάμε την μπάλα, είναι κάτι μαγικό. Και είναι ωραίο να το ζουν όλοι και να το απολαμβάνουν μαζί οικογένειες και φίλοι χωρίς να φοβούνται ότι επειδή είναι ένα μεγάλο ντέρμπι θα υπάρχει κίνδυνος. Ναι υπάρχουν μνήμες και προηγούμενα. Πολλά. Ο τρόπος όμως, που η Cosmote TV, έφτιαξε το σποτ για τον σημερινό αγώνα, οι μορφές παικτών των δύο ομάδων που φαίνονται καθώς ακόμα κι η μουσική επένδυση, αποδεικνύουν περίτρανα ότι το θέμα δεν είναι αν ανήκουμε σε διαφορετικές ομάδες, ούτε να μην παθιαζόμαστε, ούτε να θέλουμε τη νίκη για την ομάδα μας. Το θέμα είναι να ξέρουμε ότι αυτός είναι ένας ακόμα αγώνας που μπορεί να φέρει νικητή ή ισοπαλία, ότι οι «αιώνιοι αντίπαλοι» θα συνεχίσουν να παίζουν κι όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε καν. Το θέμα είναι να δούμε τη σωστή διάσταση γιατί το ποδόσφαιρο είναι χαρά. Είναι εκτόνωση. Είναι γιορτή. Και σε όλα τα παιδιά αξίζει να δουν ωραίους αγώνες μαζί με τον πατέρα τους ή και την μητέρα τους- αν ανήκει στη δική μου κατηγορία- χωρίς να φοβούνται να εκφραστούν.
Σήμερα λοιπόν έχουμε ματς. Ας το απολαύσουμε και ας κερδίσει ο καλύτερος!
