Τα αποκαλυπτήρια πλησιάζουν. Σήμερα -Πέμπτη- θα παραδοθεί στους κατοίκους και τους επισκέπτες της Αθήνας η πλατεία Ομονοίας που ανακατασκευάστηκε ριζικά με χορηγίες ιδιωτών, αποκτώντας και πάλι το εμβληματικό της συντριβάνι, το οποίο έχει τώρα διάμετρο σαράντα μέτρων.
Αν και οι εργασίες είχαν ολοκληρωθεί εδώ και αρκετό καιρό, εξαιτίας της πανδημίας και της αναγκαστικής καραντίνας δεν είχε αποδοθεί στους πολίτες.
Μία βόλτα από εκεί, στην πλατεία Ομονοίας, σήμερα το μεσημέρι αρκούσε για να δει κάποιος ότι τα προστατευτικά έχουν απομακρυνθεί και συνεργεία του δήμου έχουν ήδη ξεκινήσει τον καθαρισμό της.
Το βράδυ, σύμφωνα με πληροφορίες, θα λειτουργήσει -φωταγωγημένο- και το συντριβάνι.
Όαση
Και κάπως έτσι ξεκινά να λειτουργεί το πανέμορφο τεράστιο σιντριβάνι -ένα από τα μεγαλύτερα σε όγκο νερού σε ολόκληρη την Ευρώπη- με διάμετρο 30 μέτρων που ο κεντρικός του πίδακας τινάζει το νερό σε ύψος ως και 20 μέτρα ενώ συνολικά διαθέτει 188 δέσμες νερού και 177 υποβρύχιους προβολείς που δημιουργούν μια πανδαισία φωτός και χρωμάτων. Γύρω από το σιντριβάνι φυτεύτηκε γκαζόν και ολόκληρη η υπόλοιπη πλατεία, συνολικού εμβαδού 4,5 στρεμμάτων, καλύφθηκε με φιλικά στο περιβάλλον υλικά που ιδιαίτερα στην διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών χαμηλώνουν την θερμοκρασία. Σε λειτουργία μπαίνει επίσης ξανά, μετά από πολλά χρόνια και το σπουδαίο υδροκινητικής λειτουργίας γλυπτό του Γιώργου Ζογγολόπουλου.
Η Ομόνοια γίνεται παράλληλα και μία όαση δροσιάς καθώς σιντριβάνια τόσο μεγάλου μεγέθους μειώνουν την θερμοκρασία σε σημαντική ακτίνα ενώ η συνεχής ανακυκλοφορία του αφρισμένου νερού απορροφά τους ρύπους από την ατμόσφαιρα. Παράλληλα ο πρωτοποριακός σχεδιασμός του έγινε με τρόπο ώστε να λειτουργεί με εξαιρετικά μικρότερη ποσότητα νερού σε σχέση με τις συμβατικές κατασκευές μειώνοντας ακόμα περισσότερο το περιβαλλοντικό του αποτύπωμα σε συνδυασμό και με την εξαιρετικά μικρή κατανάλωση ρεύματος με τη χρήση υψηλής τεχνολογίας.
Το μήνυμα του Κώστα Μπακογιάννη στα social media
O Δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης, πριν από λίγο, έγραψε το δικό του μήνυμα για την “μεγάλη επιστροφή”.
«Τράβα στην Ομόνοια», του είχε πει ο θείος του «και όλο και κάποιον γνωστό θα βρεις».
Τέλος της δεκαετίας του ‘50, ο πατέρας μου, για πρώτη φορά, παίρνει το ΚΤΕΛ για Αθήνα. Με μια καρό βαλίτσα στο χέρι, σήμα κατατεθέν ότι είναι από επαρχία, μετά από 7,5 ώρες, φτάνει στην Ομόνοια. Αντικρίζει ένα πολύβουο μελίσσι ανθρώπων.
Ήμασταν παιδιά, αλλά θυμάμαι την περιγραφή: Πλανόδιοι πωλητές διαφήμιζαν την πραμάτεια τους, από τσατσάρες και τρανζίστορ μέχρι κουλούρια και σάμαλι. Τα περίπτερα ήταν τόσο γεμάτα από πράγματα που φοβόσουν ότι θα καταρρεύσουν. Άνθρωποι πήγαιναν στις δουλειές τους και πολλοί νέοι με την ίδια καρό βαλίτσα έψαχναν τον δρόμο τους. Στη μέση της πλατείας, ένα μεγάλο σιντριβάνι δρόσιζε την ατμόσφαιρα και ενίοτε και το πρόσωπό σου.
Γύρισε την πλατεία τουλάχιστον 30 φορές. Εκεί που στάθηκε όμως και πέρασε δυο ώρες ήταν στις ηλεκτρικές σκάλες. Τις ανέβαινε και τις κατέβαινε, προσπαθώντας να σκεφτεί τι θα έγραφε στον πατέρα του, τον παπά, για να τις περιγράψει. Αισθανόταν, μας έλεγε, δεκαετίες μετά, πως αφού έφτασε εδώ, όλα είναι δυνατά.
Στο σήμερα, που όλα τριγύρω αλλάζουν και που η κεντρική πλατεία της πόλης έχει πολλές σημειολογίες, ένα μένει ίδιο:
Η αισιοδοξία της Ομόνοιας.
Και η συμβολική της διάσταση ως απάντηση στην ανισότητα.
Αυτή η πλατεία συνδέει το χθες με το σήμερα και το αύριο, την κάτω Αθήνα με την πάνω. Τη μνήμη και το όνειρο.
Κι ως τέτοια μας ξανασυστήνεται, παντοτινό σύμβολο ελπίδας.
