Κάτω από πόσα γκι θα σταθείς φέτος για να κλέψεις ένα φιλί; Η παράδοση θέλει –κατά τη διάρκεια των γιορτών- ένα ερωτευμένο ζευγάρι ή έναν παθιασμένο νέο να στέκεται κάτω από τα πράσινα φύλλα του για να νιώσει την έξαψη. Αυτή που έρχεται και θεριεύει όταν τα χείλη σου αγγίζουν ή γλείφουν τα χείλη του άλλου σου μισού- για εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον. Αυτό το φιλί είναι μοναδικό και μπορεί να σημαίνει την αρχή ενός ανεπανάληπτου έρωτα.
Όμως αν αφήσουμε στην άκρη τους έρωτες και τα φιλιά υπάρχει μία παράδοση που συνοδεύει αυτό το παρασιτικό φυτό. Αυτό το ιερό «βότανο» που η ιστορία του έχει βαθιές ρίζες.
Σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς το γκι κατείχε περίοπτη θέση εξαιτίας των θεραπευτικών του ιδιοτήτων. Οι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν προκειμένου να θεραπεύσουν –σχεδόν- τα πάντα. Από κράμπες της εμμηνόρροιας έως διαταραχές της σπλήνας. Ο Πλίνιος, Ρωμαίος φυσιοδίφης, έδωσε ιδιαίτερη αξία στον τρόπο που μπορούσε να λειτουργήσει ως βάλσαμο κατά της επιληψίας, των ελκών αλλά και των δηλητηρίων.
Ο ρομαντισμός και οι ενώσεις χειλιών, πόθων και ανθρώπων ξεκίνησαν από τους Δρυίδες που χορήγησαν το γκι τόσο σε ανθρώπους όσο και σε ζώα με στόχο την αποκατάσταση της γονιμότητας. Επειδή μπορούσε να ανθίσει ακόμα και κατά τη διάρκεια του παγωμένου χειμώνα, οι Δρυίδες το έβλεπαν ως ιερό σύμβολο της ζωντάνιας. Και εγένετο φιλί και αυξημένες ερωτικές προσδοκίες.
Ένα επιπλέον κεφάλαιο ανοίγει με τη βοήθεια της Σκανδιναβικής μυθολογίας. Όταν οι προφητείες έκαναν λόγο για τον επερχόμενο θάνατο του Μπάλντουρ, του γιου του θεού Οντίν- η μητέρα του πήρε την κατάσταση στα χέρια της. Η Φριγκ ή Φρίγκα πήγε σε όλα τα φυτά και τα ζώα και ζήτησε να μην βλάψουν το γιο της. Όμως παρέλειψε το γκι. Με τα κλαδιά του ο θεός Λόκι έφτιαξε ένα βέλος και σκότωσε τον άτυχο Μπάλντουρ.
Ένα πιο φωτεινό και αισόδοξο σενάριο/ παραλλαγή θέλει τους θεούς να ανασταίνουν τον άτυχο νεαρό από τους νεκρούς. Με αφορμή αυτό το θαύμα η Φριγκ ονόμασε το γκι, κλαδί της αγάπης. Το γκι έγινε σύμβολο Όποιος περνούσε κάτω από αυτό λάμβανε ένα φιλί.
Η σύνδεση του γκι με τη γονιμότητα, τον πόθο, τα φιλιά και την αγάπη συνεχίστηκε επί έτη πολλά και στα μέσα του 18ου αιώνα «ενσωματώθηκε» στις παραδόσεις των Χριστουγέννων και κυρίως της Πρωτοχρονιάς. Στην Αγγλία εμφανίζονται οι πρώτες αναφορές για τα φιλιά που έκλεβαν οι υπηρέτες από τις γυναίκες που περνούσαν κάτω από τα γκι που χρησιμοποιούνταν πλέον σαν διακοσμητικά. Αν κάποια γυναίκα έλεγε όχι θεωρούνταν κακή τύχη και ελαφριά κατάρα. Αργότερα το έθιμο πέρασε σε όλες τις μεσαίες τάξεις.
Από τον Σταύρο Θεοφάνους
