Καλοκαίρι του 1956 και ένα μεγάλο χολιγουντιανό συνεργείο προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, με πρώτη και καλύτερη την 23χρονη Ναπολιτάνα καλλονή Σοφία Λόρεν, που όλο χαρά, με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια και τα σαρκώδη χείλια, χαιρετά τους παπαράτσι. Η ίδια μάλιστα απορεί με τις κραυγές του συγκεντρωμένου πλήθους, τύπου «Σενιόρα μπέλα Σοφία, πρέγκο ούνο αουτόγκραφο…». Μαζί της ο μάνατζερ, παραγωγός Κάρλο Πόντι, ο σκηνοθέτης Γιαν Νεγκουλέσκο, ο γόης – πινέζα, Άλαν Λαντ και ο υπέροχος καρατερίστας Κλίφτον Γουέμπ.
Όλοι τους κατευθύνονται στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεττανία» της πλατείας Συντάγματος, παρασύροντας τον Τύπο σε μια πρωτοφανή έκρηξη φρενίτιδας.
Στην Ακρόπολη γίνονται τα πρώτα γυρίσματα με τον σκηνοθέτη Νεγκουλέσκο να βάζει να παίξει πάνω σε σκαμνάκι τον μικροσκοπικό Άλαν Λαντ, στις σκηνές που εμφανίζεται με τη Λόρεν, ώστε να δείχνει μισό κεφάλι ψηλότερος από τη Σοφία.
Στην Ακρόπολη η Σοφία Λόρεν και ο Αμερικανορουμάνος σκηνοθέτης Γιαν Νεγκουλέσκο, ξεκουράζονται σε ένα διάλειμμα των γυρισμάτων της υπερπαραγωγής της 20th Century Fox, που αξιοποίησε τουριστικά της ομορφιές της χώρας μας
Η Ιταλίδα σταρ δεν σηκωνόταν ποτέ νωρίτερα από τις 10 το πρωί. Είχε μαζί της ένα τεράστιο ψεύτικο σκυλί-φύλακα άγγελο, που ήταν ακουμπισμένο στην είσοδο της σουίτας της, η οποία ήταν πάντα γεμάτη από δώρα και λουλούδια των θαυμαστών της. Από τον προσωπικό της κομμωτή απαιτούσε να της αλλάζει καθημερινά χτένισμα, ενώ το μακιγιάζ της ήταν απέριττο με έμφαση στα μάτια. Φορούσε πάντα μεγάλα ντεκολτέ και παπούτσια σε πέδιλο. Πολλά από τα φορέματα που είχε φέρει μαζί της, έμειναν στις δεκάδες βαλίτσες της, καθώς πολλές δεν ανοίχτηκαν ποτέ. Στο σαλόνι της σουίτας, την παράσταση έκλεβε το πιάνο με ουρά για να κάνει πρόβες στο ελληνικό τραγούδι «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», ένα ραδιόφωνο και ένα πικάπ με αγαπημένους δίσκους της Ναπολιτάνας. 
Για την πρώτη διεθνή παραγωγή «Το παιδί και το δελφίνι» που γυρίζεται στη χώρα μας, στην οποία εκτός από τους ξένους ηθοποιούς, πρωταγωνιστούν και οι δικοί μας Αλέξης Μινωτής, Θοδωρής Μορίδης και Μιχάλης Νικολινάκος, οργανώνονται συνεντεύξεις Τύπου και επίσημα δείπνα προς τιμής των συντελεστών της ταινίας, με αποκορύφωμα τη δεξίωση με οικοδεσπότη τον Σπύρο Σκούρα και καλεσμένους από τον Αχιλλέα Μαμάκη ως τον Ακαδημαϊκό Σπύρο Μελά να χορεύει «cheek to cheek», με την sexy Σοφία.
Τα γυρίσματα της ταινίας είχαν προγραμματιστεί αρχικά για την Ισπανία. Με τις επίμονες όμως προσπάθειες του διευθυντή της 20th Century Fox, Σπύρου Σκούρα, η εταιρία αποφάσισε εντέλει να διαλέξει την Ύδρα και συμπληρωματικά την Επίδαυρο και τα Μετέωρα. Τη μουσική επένδυση είχε κάνει ο Χιούγκο Φριντχόφερ αλλά η μεγάλη επιτυχία της ταινίας ήταν το ελληνικό τραγούδι: «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», σε μουσική Τάκη Μωράκη και στίχους Γιάννη Φερμάνογλου.
Στην πρώτη της έξοδο στη νυχτερινή Αθήνα η Ιταλίδα σταρ ακούει από το Trio Guitara, το τραγούδι του Τάκη Μωράκη «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», ενθουσιάζεται και αμέσως αποφασίζει να το τραγουδήσει στην ταινία. Πολύ σύντομα θα γίνει διεθνής επιτυχία
Η πρωταγωνίστρια και ο σκηνοθέτης το άκουσαν για πρώτη φορά σε μια βραδινή τους έξοδο στο «Chez Lapin» στο Μικρολίμανο και θέλησαν αμέσως να το χρησιμοποιήσουν. Όπερ και εγένετο, με τη Σοφία Λόρεν να το τραγουδάει στα ελληνικά.
Η ταινία προτάθηκε για το Όσκαρ Μουσικής, το τραγούδι έγινε διεθνής επιτυχία που κυκλοφόρησε ακόμα και στα Ιαπωνικά, χωρίς όμως πουθενά να αναφερθούν τα ονόματα των δύο πραγματικών δημιουργών του.
Η Λόρεν μετά από δύο μήνες παραμονής στη χώρα μας, έφυγε με κλάματα από την Ύδρα. Αμέσως μετά την προβολή της ταινίας της άνοιξε ο δρόμος για το Χόλιγουντ και η Ύδρα έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο.
