Ποια μεζούρα; Ποιο μέτρο; Ποια απόσταση; Ποιος είπε ότι απαγορεύεται να παίζουν ρακέτες οι λουόμενοι στις παραλίες;
Αυτό που έζησα το Σαββατοκύριακο που πέρασε, ήταν συμπεριφορά άλλης εποχής. Τότε που ο κορονοϊός δεν υπήρχε ούτε ως σκέψη, τότε που ενώ βρισκόσουν στην παραλία, για να βρεις διέξοδο προς τη θάλασσα, πάταγες όπου έβρισκες ό,τι έβρισκες.
Παρασκευή απόγευμα με το θερμόμετρο να κάνει παράταιρες… σούζες για την εποχή, αποδέχθηκα την πρόταση ενός πολύ καλού μου φιλικού ζευγαριού να περάσω τις πολύ ζεστές αυτές ημέρες στο σπίτι του στην Αγία Μαρίνα, λίγο πριν το Λαγονήσι. Υπέροχα. Το σπίτι κυριολεκτικά πάνω στο νερό, με άπλετη θέα στη θάλασσα. Ωραία – σκέφθηκα – θα κάνω ήρεμα και τα πρώτα μου μπανάκια.
Κακώς, πολύ κακώς σκέφθηκα τη λέξη «ήρεμα». Από πολύ νωρίς το πρωί του Σαββάτου άρχισε να φτάνει κόσμος για να πιάσει θέση στην παραλία με όλα τα αξεσουάρ αγκαλιά: καρεκλάκια-ομπρέλες-ψυγεία-ρακέτες. Αρχικά θεώρησα, ότι έρχονται τόσο νωρίς ώστε να πιάσουν θέση, να κρατήσουν αποστάσεις, ώστε οι επόμενοι που θα δουν ότι δεν χωρούν να πάρουν τα κουβαδάκια τους και να πάνε σε άλλη παραλία. Λάθος και δη τεράστιο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Άρση μέτρων: Τι επαναλειτουργεί τη Δευτέρα 18 Μαΐου 2020
Όσοι κατέβηκαν, βολεύτηκαν. Κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο. Τόσο που για να πατήσεις στην άμμο – που χώρος άλλωστε να καθίσεις- έπρεπε το ένα πόδι με ακροβατική κίνηση να ακολουθήσει το άλλο για να μην προσγειωθείς πάνω σε κεφάλια, αντηλιακά, μωρά που βρίσκονταν… απλωμένα, παντού. Όχι ενάμιση ή δύο μέτρα απόσταση, ούτε 20 πόντους δεν είχε ο ένας από τον άλλο.
Κανείς δεν σεβόταν ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. Η μία πετσέτα-ξαπλώστρα-καρέκλα-καρεκλάκι κολλητά δίπλα-δίπλα.
Και αν δεν κινδύνευες από τον τόσο συνωστισμό, κινδύνευες από τις ρακέτες, που έβαζαν «φραγή εισερχομένων στη θάλασσα». Γιατί είχαν έρθει όλοι οι «Ναδάλ-Τσιτσιπάδες-Φέντερερ», που όχι μόνον έπαιζαν ρακέτες, αλλά έδιναν… πόνο στο μπαλάκι ώστε κάθε χτύπημα να εναρμονίζεται τέλεια και με τα νεύρα μας.
Σε τυχόν συστάσεις δε, ούτε λόγος. Άλλωστε ό,τι συμβαίνει γύρω μας το τελευταίο τρίμηνο αφορά- από ό,τι κατάλαβα- σε άλλους. Γιατί αν κάποιος δεν έχασε πολύ δικό του άνθρωπο από κορονοϊό, αν δεν νόσησε ή δεν έχει κρούσματα στο άμεσο περιβάλλον του, νομίζει ότι τα μέτρα που πρέπει να παίρνουμε δεν τον αφορούν, δεν τον αγγίζουν.
Τελικά θέλουμε αστυνόμευση παντού. Κι ακόμα και οι ελεύθερες παραλίες θα πρέπει να οργανωθούν με τέτοιο τρόπο ώστε, αφού δεν υπάρχει συνείδηση, να υπάρχουν κανόνες που θα λειτουργούν για την προστασία όλων.
Οι υψηλές θερμοκρασίες βλέπετε, όσο κι αν το θέλαμε, δεν μας «θωρακίζουν» ενάντια στον κορονοϊό και η μέγιστη βλακεία, μας εκθέτει ακόμα πιο πολύ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Μεταδίδεται ο κορονοϊός από την άμμο και τη θάλασσα;
Επειδή το καλοκαίρι μας θα είναι καυτό, κι επειδή δεν ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε τους επόμενους μήνες, κυρίως από οικονομικής πλευράς, πολύς κόσμος είτε θα χαρεί τα μπάνια του στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής είτε θα πάει στην ιδιαίτερή του πατρίδα -πόσω μάλλον- εάν αυτή είναι σε κάποιο νησί- γι’ αυτό απαιτείται τεράστια προσοχή.
Πρέπει να μάθουμε να κρατάμε αποστάσεις, να σεβόμαστε τους κανόνες, τους εαυτούς μας πρώτα από όλα και μετά τους συνανθρώπους μας. Ίσως ήρθε ο καιρός να κρατήσουμε αποστάσεις από όλους κι από όλα. Να πάρουμε το χώρο μας, να αναπνεύσουμε πιο σωστά, να δούμε τα πράγματα από μία απόσταση. Σε όλα τα επίπεδα. Να διορθώσουμε κακώς κείμενα και να φέρουμε στην αγκαλιά μας -φυσικά και μεταφορικά-, ό,τι αξίζει να έχουμε.
Αν με ρωτήσετε, ειλικρινά δεν με ένοιαξε που δεν κάθισα στην παραλία, καθώς κολυμπώ πολύ ώρα και δεν αντέχω καθόλου την ηλιοθεραπεία. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ενοχλήθηκα από τον χαμό που επικρατούσε, ότι δεν λυπήθηκα κάποιους λουόμενους που προσπαθούσαν – ανεπιτυχώς – να κρατήσουν τα μέτρα, ότι δεν θύμωσα με υποτιθέμενους ενήλικες που ούρλιαζαν θεωρώντας ότι διασκεδάζουν.
«Θέλει αρετή και τόλμην η ελευθερία» είπε ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος, σύνεση και υπευθυνότητα, αν δεν θέλουμε να επιστρέψει στη ζωή μας το 13033 και να παίρνουμε άδεια ακόμα και για να πάμε… τουαλέτα.
Φωτογραφία: PAPADAKIS PRESS
