«Έχεις ένα μέρος όπου όταν κλείνεις τα μάτια σου, το σκέφτεσαι και χαμογελάς; Έναν τόπο όπου στα δύσκολα, το μόνο που θέλεις είναι να χωθείς στην αγκαλιά του και στα εύκολα να χορέψεις στους γεμάτους αρώματα από λεμονιές και λεβάντες κήπους του ή στις κομψές βεράντες των αρχοντικών του; Ένα χωριό ή νησί, μία πόλη ή χώρα, που να μην σε συνδέουν καν δεσμοί καταγωγής, και να αποτελεί το δικό σου happy place; Ένα μέρος που να είναι η δική σου… γιορτή; Η δική σου περήφανη σημαία; Εγώ έχω και είναι οι Σπέτσες. Λίγο να με ξέρεις, το ξέρεις αυτό.

Spetsian by heart and not by blood, κάθε χειμώνα ονειρεύομαι πότε θα τραβήξω τις λευκές κουρτίνες του σπιτιού που φυλάει τα πιο πολύτιμα μου, πότε θα κρατήσω ξανά το ψάθινο μου καλάθι, το καλάθι που μέσα του θα χωρέσει άλλο ένα μοναδικό καλοκαίρι πριν γίνει ανάμνηση και αυτό, άλλη μία κεχριμπαρένια χάντρα στο κομπολόι των καλοκαιριών μου. Και κάθε που ανοίγει ο καιρός, που ο χειμώνας είναι πλέον πίσω μας και ολόκληρο το καλοκαίρι απλώνεται μπροστά μας, πετάω την πόλη από πάνω μου και τρέχω να περπατήσω ξυπόλητη ξανά στα βοτσαλωτά του. Φορώντας ένα μικρό μπουκέτο βασιλικό στο αυτί, να αφήνει το άρωμα του στα μαλλιά μου.

Η βόλτα με τις άμαξες είναι πολύ δημοφιλής στο νησί

Δεν ξέρω αν οι Σπέτσες είναι το πιο όμορφο νησί μιας χώρας που είναι γεμάτη με όμορφα νησιά. Λίγη σημασία έχει κιόλας. Έτσι κι αλλιώς, το νησί της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας είναι οπωσδήποτε το πιο κομψό, το πιο αρχοντικό νησί της Μεσογείου. Κι αυτή η κομψότητα δεν περιορίζεται στα αρχοντόσπιτα της, στη μοναδική promenade της ή στους Greek tycoons ή στους blue blooded της Ευρώπης που περνούν στις Σπέτσες το μεγαλύτερο μέρος των θερινών διακοπών τους. Όχι. Έχει να κάνει με το ίδιο το χαλαρό lifestyle του νησιού και των παραθεριστών του. Είναι αυτή η μοναδική πολυτέλειά του να μπορείς να σπαταλάς τον χρόνο σου, έτσι όπως λίγα νησιά σου επιτρέπουν.

Το Μουσείο της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας (photo instagram @velesiotis.k)

Είναι το ακριβό βαμβάκι, το σπάνιο κασμίρ και το φίνο λινό που υπερτερεί απέναντι στο πρόστυχο συνθετικό που έχει κατακλύσει άλλα νησιά. Είναι η ελευθερία μίας θερινής ρουτίνας που περιλαμβάνει βόλτες με το καΐκι ή με το φουσκωτό στα βαθιά τιρκουάζ της Ξυλοκέριζας, είναι τα μαθήματα ιστιοπλοΐας και αυτά της ζωγραφικής που παρακολουθούν κάθε Ιούλιο και Αύγουστο τα παιδιά μας, είναι τα πορτοκαλί απογεύματα στον Ταρσανά και οι φεγγαρόφωτες νύχτες στα ακριβοθώρητα τραπέζια του “Honolulu”, εκεί όπου κάποτε ήταν η θρυλική Figaro. Είναι τα κομψά cocktails που διαδραματίζονται σε μαγικές βεράντες στην περιοχή του Αγίου Νικολάου ή σε πευκόφυτους κήπους ανάμεσα στα μεθυστικά αρώματα της λεβάντας και των λεμονόδεντρων. Είναι τα μεσημεριανά γεύματα μετά τη θάλασσα, κάτω από την μεγάλη πέργκολα, είναι τα μεγάλα πήλινα μπολ γεμάτα σύκα από τον κήπο του αρχοντικού της Ναλίτας Καρρέρ, που γειτονεύει με την Καποδιστριακή Σχολή. Είναι το φούξια της βουκαμβίλιας, σαν πύρινο φιλί πάνω στο μεγάλο λευκό τοίχο του σπιτιού μου. Αυτή τη βουκαμβίλια μπορώ να τη διακρίνω από μίλια μακριά. Και κάθε που τη συναντάει το βλέμμα μου, είναι να σαν βλέπω την κυματιστή σημαία των ομορφότερων καλοκαιριών μου.

Ξυλοκέριζα (photo instagram @katerinakatopis)

Είναι τα γνώριμα πρόσωπα των ντόπιων που συναντώ κάθε που κατεβαίνω στην αγορά για να διαλέξω τα πιο φρέσκα ψάρια της ημέρας και στον Τσάνα για να πάρω τα πιο γλυκά ζαρζαβατικά μου. Τα χαμογελαστά καλωσορίσματα τους, τα κελαηδιστά “πως ήταν ο χειμώνας σου;”, σαν γάργαρο τραγούδι στα αυτιά μου. Είναι το κομψό παζλ των παραθεριστών, καθώς τους προσπερνώ στην promenade προς το Παλιό Λιμάνι. Είναι το Μουσείο της Μπουμπουλίνας και τα αμυγδαλωτά, του “Βανίλια”. Είναι τα υπέροχα μαγαζιά της Ντάπιας, γεμάτα με κομμάτια των καλύτερων Ελλήνων δημιουργών και των πιο εμπνευσμένων από τη Νότια Γαλλία και τον Νότο της Ιταλίας. Είναι η βάφλα που θα φας στον Ρούσσο, είναι οι βόλτες με την άμαξα, είναι το Aperol στο “Votsalo” και η Margarita στο “Nuovo 1800”. Είναι οι φωνές των παιδιών, που τρέχουν με τα ποδήλατα τους, τα γέλια τους που χάνονται κάθε που περνάει από δίπλα ένα θαλάσσιο ταξί, τα παρακαλετά τους για ένα ακόμα παγωτό, τα τσουγκρίσματα των ποτηριών έξω από του Καπελογιάννη και τα πέταλα των αλόγων, καθώς περιμένουν άλλο ένα ζευγάρι, στην χιλιοφωτογραφημένη στροφή, στου “Ορλώφ”, μπροστά στον μόλο του Τσαλδάρη.

Το εστιατόριο “Ορλώφ”, μπροστά στον μόλο του Τσαλδάρη

Είναι τα γλέντια αλά Σπετσιώτα της Ilaria Bulgari, είναι οι καθιερωμένες πλέον επισκέψεις της Uma Thurman, της Kate Moss και της Elizabeth Hurley, που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, χωρίς κανένας αδιάκριτος φωτογραφικός φακός να καραδοκεί. Έγραφα πριν χρόνια θυμάμαι “Οι ημέρες εδώ κυλούν άλλοτε με φρενήρεις ρυθμούς και άλλοτε νωχελικά”.

Συνήθως, η πρώτη περίπτωση συμβαίνει όταν μας επισκέπτονται φίλοι στο νησί, ή όταν η Ελμίνα καλεί τους δικούς της στο σπίτι, και συνήθως συμβαίνουν Σαββατοκύριακα. Η δεύτερη περίπτωση είναι -προς το παρόν- οι καθημερινές μας. Οι Σπέτσες, λόγω κοντινής απόστασης και εύκολης πρόσβασης από την Αθήνα ήταν ανέκαθεν το νησί που τις καθημερινές παραθέριζαν οι μητέρες με τα παιδιά και τους καλεσμένους τους, και τα βράδια της Παρασκευής έρχονταν οι μπαμπάδες.

Η εκκλησία του Αγίου Μάμα

Μιλάω για τους μπαμπάδες της πραγματικής ζωής, αυτοί που πάνε γραφείο τις καθημερινές. Γιατί, η καθημερινότητα εδώ στο νησί είναι συνηθισμένη στο να συνυπάρχουμε με τους tycoons. Με τους Greek tycoons ή με αυτούς που το life story τους καταγράφεται στο Vanity Fair, στο Tattler και στο Observer. Τους πραγματικούς tycoons, όχι τις φούσκες.

Αυτούς που δεν κυκλοφορούν με security αλλά με τα ποδήλατα τους, που στολίζουν με ψάθινα καλάθια. Αυτούς που δεν φοράνε διαμάντια στα αυτιά, χρυσά ρολόγια στους καρπούς και ψηλοτάκουνα στα σοκάκια με τις λεβάντες, αλλά πάνινες espadrilles, ξεθωριασμένες από τον ήλιοβαμβακερά, ψάθινα καπέλα, και λινές πουκαμίσες. Αυτούς, που ένα… μη εκπαιδευμένο μάτι, δεν τους πιάνει. Και πρωτίστως, τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς, όχι τους Άραβες και τους Ρώσους.

Γεμάτο βουκαμβίλιες το νησί (photo instagram @spetsesisland)

Τα “κουτσομπολιά” στα μαρμάρινα τραπέζια του “Ορλώφ“, δίπλα στην ελιά και στους βασιλικούς αφορούν στη φιλανθρωπική δράση του Ιδρύματος Νιάρχου – ο Φίλιππος και ο Σπύρος Νιάρχος παίρνουν το ουζάκι τους συχνά πυκνά εδώ -, την αγορά του Economou Mansion από τον Mark Fischer, το guest list στο cocktail του Dan Stratan, το δείπνο του Pierre και της Alexandra Olivier στον μόλο του Τσαλδάρη, για την κατάσταση της υγείας του πρώην βασιλιά Κωνσταντίνου – είναι μια χαρά, προχθές έτρωγε pizza με τα εγγόνια του στο “Il Padrino”. Για την χαμηλών τόνων κομψή παρουσία της Kate Aga Khan… Και το πρόγραμμα, όσο βαθιές ή πρόσφατες ρίζες κι αν έχει το γενεαλογικό σου δέντρο, όσο εντυπωσιακοί ή μη είναι οι τραπεζικοί σου λογαριασμοί, είναι κοινό λίγο πολύ για όλους. Καϊκάδες στις “πισίνες”, στη Ζωγεργιά, στα ανοιχτά της Σπηλιάς Μπεκίρη, στην Ξυλοκέριζα ή στο Τρίκερι, στη Δοκό, στην Κορακιά, στη Βερβερόντα.

Ο κόλπος της Ζωγεργιάς (photo instagram @panagiotis_k91)

Οι ιδιοκτήτες των αρχοντικών σπιτιών κατεβαίνουν τα ασβεστωμένα σκαλιά τους και κάνουν μία βουτιά στον Άγιο Νικόλαo, δίπλα στα παιδιά του νησιού. Όσοι μένουν στην Πυτιούσα προτιμούν να κάνουν μπάνιο στον Γαρύφαλλο. Όλοι θα βρεθούν νωρίς το απόγευμα ή την ώρα που δύει ο ήλιος για ένα ceviche ή ψητό ψάρι στο αλάτι, στον “Ταρσανά” στο Παλιό Λιμάνι. Όσοι έχουν παιδιά, θα πάρουν πρώτα το απεριτίφ τους στις βεράντες του “Ποσειδωνίου“, όσο αυτά θα παίζουν με τα ποδήλατα τους στην πλατεία της Μπουμπουλίνας. Και μετά, ξεθεωμένα, θα μπουν στα σαλόνια του ξενοδοχείου να ξαποστάσουν δίπλα στο πιάνο. Μόλις αποκοιμηθούν στα κρεβάτια τους πλέον, η βραδιά συνεχίζεται στο “Palms”, το πιο κομψό μπαρ, που συγκρίνεται μόνο με αυτά του Κάπρι.

Το ξενοδοχείο Ποσειδώνιο

Φίλοι από “απέναντι” (όπου απέναντι εννοείται η Ριβιέρα του Πόρτο Χέλι) υποδέχονται τους από “εδώ” και οι “εδώ” τους “απέναντι”… Φίλοι που μας υπενθυμίζουν τις ανέμελες ηλικίες μας που περάσαμε μαζί, όχι τις στήλες των κοσμικών περιοδικών.

Οι ημέρες εδώ κυλούν άλλοτε με φρενήρεις ρυθμούς, και άλλοτε νωχελικά. Πάντοτε όμως, αυθεντικά, χωρίς flashy λεζάντες….

Ναι, αν θέλεις να ζήσεις όλο το αυθεντικό experience των Σπετσών, θα κλείσεις τραπέζι να φας στο “Porto Vecchio”, ένα από τα ιταλικά εστιατόρια πάνω στην θάλασσα που προτιμάει η crème de la crème του νησιού, μεταξύ των οποίων και οι οικογένειες Νιάρχου, Βαρδινογιάννη, Εμπειρίκου και Λιβανού για pizza με ανανά ή για ένα πιάτο προσούτο που θα συνοδέψει με ροζέ κρασί. Θα πας στου “Ορλώφ”, και θα αφήσεις τον Χρήστο Ορλώφ να σε ξεναγήσει με το δικό του μοναδικό τρόπο στις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες του νησιού, όσο δίπλα σου δειπνεί η πρώην βασιλική οικογένεια της Ελλάδας, ο βασιλιάς Βίλεμ-Αλεξάντερ και η βασίλισσα Μαξίμα της Ολλανδίας, η βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας, η βασίλισσα Μαγκρέτε της Δανίας, η Δούκισσα του Γιορκ ή ο Valentino, o Jonathan Rhys Mayers, καλεσμένος του Άλκη Δαυίδ.

Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου

Θα πας στον “Πάτραλη” να δοκιμάσεις τη θρυλική του αστακομακαρονάδα ή καλαμαράδα και αν πας στο “Νερό της Αγάπης”, να ζητήσεις ένα από τα τραπέζια της ταράτσας.

Θα πας Παρασκευή βράδυ στο “Ombra”, to see and to be seen και να δειπνήσεις με θέα όλο το Παλιό Λιμάνι και μετά θα κατευθυνθείς με τα πόδια ως το “Bikini”, αν είσαι θαμώνας του πιο κοσμικού bar του νησιού, η Μιμή θα έχει κρατήσει για εσένα το κεντρικό φερ φορζέ τραπέζι. Θα πας στα “Νησιά” για να φας στο “La Scala”, και θα πιεις το ποτό στο ατμοσφαιρικό “Spetsa” ή στο “Throubi“, σε ένα από τα τραπέζια του οποίου ο Νικόλας με ζήτησε σε γάμο.

Μία από τις κορυφαίες εμπειρίες που προσφέρει το νησί είναι μία επίσκεψη για δείπνο στο “Μποστάνι” του Ποσειδωνίου. Η καλύτερη ώρα να πας είναι η πιο χρυσή ώρα της ημέρας, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Το Μποστάνι, με την primitive αισθητική σε ένα μοναδικό greek chic σκηνικό, είναι ένα βιολογικό κτήμα στο βουνό πάνω από την Ντάπια, και μπορεί να το κλείσει κάποιος για privé organic dinner experience με Ελληνικές γεύσεις υψηλών προδιαγραφών. Δεν υπάρχει άλλωστε mega celebrity που να έχει επισκεφτεί τις Σπέτσες και να μην έχει ζήσει την εμπειρία του Μποστανιού, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Θα ήταν παράλειψη όμως να φύγει κάποιος από τις Σπέτσες χωρίς να πάει για sushi στο Tokyo-Joe, το νέο απόκτημα της Χριστίνας Παππά, στο ομορφότερο σημείο του Παλιού Λιμανιού!

Μα οι Σπέτσες δεν είναι ούτε μόνο τα “κοσμικά” της στέκια και όλο χάρη και κομψότητα εμφανίσεις των επισκεπτών της. Οι Σπέτσες είναι η ξεγνοιασιά που μόνο οι ευλογημένοι έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν.

Οι Σπέτσες είναι οι υπέροχοι κόλποι που τις αγκαλιάζουν. Μα είναι και οι βουτιές που μπορείς να κάνεις στην θάλασσα της Ντάπιας. Λίγα είναι τα τυχερά αυτά νησιά που σου απλώνουν και προσφέρουν την καλύτερη θάλασσα, τους μπροστά στην ίδια τους την πόλη.

Αν θέλεις να απολαύσεις πραγματικά γάργαρα νερά, δεν έχεις παρά να πας μόλις έως τον μόλο που απλώνεται μπροστά στο Spetses Hotel, στον μώλο μπροστά στον Άγιο Μάμα ή στον μικρό κόλπο μπροστά στον Άγιο Νικόλα.

Οι Σπέτσες είναι η γιορτή του Άγιου Μάμα. Όταν όλα τα παιδιά του νησιού φτιάχνουν τα οικολογικά αυτοσχέδια τους καράβια που θα αφιερώσουν στον Άγιο. Αυτή είναι άλλωστε η γιορτή, που μαζί με την Αρμάτα, κλείνουν την αυλαία του καλοκαιριού και σηματοδοτούν την επιστροφή μας στην Αθήνα.

Μα πάνω από όλα, οι Σπέτσες είναι η αιώνια εφηβεία. Που όταν είσαι μικρός την περιμένεις πως και πως, και μόλις μεγαλώσεις την αναπολείς. Κι αυτή είναι πάντα εκεί, πάντα πρόθυμη να σου θυμίζει τα καλύτερα σου χρόνια.

Από τη Φαίη Μπέη

H γιορτή της Αρμάτας φέρνει πολύ κόσμο στο νησί

Υ.Γ. Το νησί των Σπετσών πρόσφατα απέκτησε κι ένα κομψό κατάστημα με ρούχα και αξεσουάρ, το “Athinama”. Ιδιοκτήτες του είναι ο σχεδιαστής Δημήτρης Μαστρόκαλος των MiRo και η αδερφή του. Βρίσκεται στον κεντρικό πεζόδρομο της Ντάπιας και μπορείτε να επιλέξετε δημιουργίες των MiRo, του Στέλιου Κουδουνάρη, της Αλεξάνδρας Κατσαϊτη αλλά και ξένων σχεδιαστών.

Φωτογραφίες: iStock/Getty Images/Ideal Images