Ένας καλά κρυμμένος θησαυρός… Μια χώρα με προγονικούς μύθους, θρύλους και χιλιάδων ετών ιστορίας, απολαμβάνει 11 ζώνες οικοσυστημάτων με τον καλύτερο δυνατό συνδυασμό κλίματος. Βρίσκεται δυτικά στη Νότια Αμερική, βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό και συνορεύει με Ισημερινό, Κολομβία, Βραζιλία, Βολιβία και Χιλή.
Από τις ερήμους και τις οάσεις στις ακτές του Ειρηνικού, μέχρι τα πυκνά δάση του Αμαζονίου κατά μήκος των τροπικών Άνδεων (της μακρύτερης οροσειράς του πλανήτη) και από τα βαθύτερα φαράγγια του κόσμου, μέχρι την υψηλότερη πλεύσιμη λίμνη, το Περού, με έκταση μικρότερη του 1% του πλανήτη, καταφέρνει να φιλοξενεί το ένα έκτο όλων των ειδών του φυτικού κόσμου.
Σπάνιες μουσικές παρελάσεις, προαιώνια και ανόθευτα ήθη και έθιμα, μυστηριώδεις σχηματισμοί, ενεργειακά κέντρα, τόποι ιεροί, μοναδικά μνημεία, που άλλα επέζησαν ανέπαφα από τους Ισπανούς αποικιστές και άλλα αποτέλεσαν θεμέλια δικών τους κτισμάτων, ένα πολιτισμικό κράμα αυτοχθόνων πολιτισμών και αποικιοκρατικών δομών, μοναδικές γεύσεις και απίθανοι χρωματικοί συνδυασμοί, όλα σε αυτήν τη χώρα εκπλήσσουν ευχάριστα όλους τους επισκέπτες! 
Το Περού λες και είναι σκαρφαλωμένο στις τραχιές πλαγιές των Άνδεων, σ’ ένα υψόμετρο που σου κόβει κυριολεκτικά την ανάσα. Εκεί άκμασε ένας από τους σημαντικότερους πολιτισμούς του κόσμου, αυτός των Ίνκας. Μόνο αν συγκρίνει κανείς το μέγεθος των αρχιτεκτονημάτων με το απρόσιτο και άγριο τοπίο μπορεί να καταλάβει την αξία και τη σημασία του.
Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για τη Λίμα του Περού με ενδιάμεσο σταθμό τη Μαδρίτη. Μετά από 12 ώρες πτήσης φθάσαμε στην θορυβώδης, ομιχλώδης και πολυπληθής πρωτεύουσα της χώρας, που όμως δεν μείναμε για να την εξερευνήσουμε αλλά φύγαμε αμέσως για το πολύ γραφικό Πουέρτο Μαλντονάδο, που βρίσκεται στη συμβολή δύο παραποτάμων του Αμαζονίου, του Μάντρε ντε Ντίος και του Ταμποπάτα. 
Η πόλη είναι χτισμένη μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου, 55 χιλιόμετρα δυτικά των συνόρων με τη Βολιβία. Για να φθάσουμε στον καταυλισμό μας, μια οικολογική μονάδα με μπανγκαλόου στο μέσο του Αμαζονίου πλεύσαμε με κανό στον ποταμό Μάντρε ντε Ντίος. Μας πρότειναν να κάνουμε μία σύντομη διαδρομή στην γύρω ζούγκλα και φυσικά το τολμήσαμε. Η αίσθηση, που παίρνεις από το τοπίο είναι μοναδική. Η απογευματινή βαρκάδα δε, στον Αμαζόνιο σου κόβει την ανάσα όταν μάλιστα βλέπεις σε κοντινή απόσταση και αλιγάτορες.
Την επομένη επισκεφθήκαμε τη λίμνη Σάντοβαλ, εκεί όπου εκβάλει ο ποταμός Ταμποπάτα. Έχοντας πρώτα εφοδιαστεί με γαλότσες, πλεύσαμε με ξύλινα κανό στα ατάραχα νερά της λίμνης, που λες και είναι ένας τεράστιος καθρέφτης, γλιστρήσαμε σε μια πανέμορφη όχθη. Η λίμνη με πλούσια βλάστηση φιλοξενεί τις απειλούμενες υπό εξαφάνιση γιγάντιες βίδρες, τις κόκκινες μαϊμούδες, τους κοκκινολαίμηδες παπαγάλους, τις χελώνες με τον πλευρικό λαιμό και φυσικά τους αλιγάτορες. Τις νύχτες δε, η περιοχή γεμίζει με ήχους που βγαίνουν από τη ζούγκλα. Εκεί οι εμπειρίες ήταν μοναδικές. Περπατήσαμε σε αερογέφυρες, μονοπάτια του θόλου του δάσους (Inkaterra canopy walkway), ακολουθώντας τη διαδρομή για να ανακαλύψουμε φίδια, ανακόντα και τεράστιες ταραντούλες με αφετηρία ένα ξύλινο πύργο ύψους 29 μέτρων. Από εκεί ξεκινά το δίκτυο των αερογεφυρών, που αιωρούνται πάνω από το έδαφος και συνδέει οκτώ πλατφόρμες παρατήρησης, από τις οποίες απολαύσαμε «αφ΄ υψηλού» το τροπικό δάσος. Η διαμονή μας εκεί ήταν σε καταφύγιο οικολογικής πολυτέλειας με μια ζεστή κούπα παραδοσιακού τσάι να μας περιμένει στον απογευματινό μπουφέ! 
Η επόμενη στάση μας ήταν το Κούσκο, η αρχαία πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκας, που βρίσκεται στα 3.330 μέτρα, που φθάσαμε αεροπορικώς. Στην αρχαιότερη πρωτεύουσα της Αμερικής και θρησκευτικό κέντρο των Ίνκας, που είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO θαυμάσαμε την πλατεία των Όπλων με τον επιβλητικό Καθεδρικό ναό από κόκκινο γρανίτη, καθώς και τον σημαντικότερο ναό των Ίνκας, τον ναό του Ήλιου στην Κορικάντσα (Koricancha), πάνω στον οποίο οι Δομινικανοί έκτισαν τον ναό του Σάντο Ντομίνγκο.
Το Κούσκο από ψηλά
Η πλατεία Ντε Άρμας, στο Κούσκο
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Κένκο, τον ιερό τόπο των Ίνκας, που ανακαλύφθηκε το 1934. Οι αρχαιολόγοι δηλώνουν ότι ήταν ένα σημαντικό τελετουργικό κέντρο, που πραγματοποιούσαν θυσίες και ταρίχευαν μούμιες. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι ο τόπος χρησιμοποιήθηκε για αστρονομικές παρατηρήσεις. Το Κένκο τώρα μοιάζει με ένα σωρό από πέτρες με λαβύρινθους. Στη συνέχεια ξεναγηθήκαμε στο Ταμποματσάι, ένα μνημείο με τις τρεις ιερές πηγές των Ίνκας, το κόκκινο φρούριο Πούκα Πουκάρα, καθώς και το φημισμένο φρούριο και θρησκευτικό χώρο του Σεξαϊουαμάν, διάσημο για την κοσμική του ενέργεια.
Την επομένη με ένα σακίδιο στον ώμο ο καθένας μας, αναχωρήσαμε πρωί-πρωί για την Ιερή Κοιλάδα των Ίνκας, μια περιοχή πλούσια σε νερό, καλλιέργειες και αλάτι. Κάναμε στάση στην ινδιάνικη αγορά του Πισάκ, που έλκει χιλιάδες επισκέπτες και έμπορους για τις πολύχρωμες παραδοσιακές φορεσιές. Γευματίσαμε σε τοπικό εστιατόριο δοκιμάζοντας υπέροχες ντόπιες συνταγές και συνεχίσαμε για την πολύ ενδιαφέρουσα αρχαιολογική περιοχή Ογιανταϊτάμπο και επιβιβαστήκαμε στο τραίνο, που θα μας οδηγούσε στο Άγουας Καλιέντες, τη νέα πόλη κάτω από το Μάτσου Πίτσου. Η διαδρομή με το τρένο μοναδική όπως και η θέα των Περουβιανών Άνδεων. Το σκηνικό δε άκρως κινηματογραφικό με όμορφα ξύλινα βαγόνια με τραπεζαρία υψηλών προδιαγραφών, άψογο σερβίρισμα από γκαρσόνια, που φορούν λευκά γάντια και μουσικούς να παίζουν μουσική σε ρυθμούς τζαζ και λατινοαμερικάνικους. 
Σειρά είχε να ανακαλύψουμε το μυστηριακό Mάτσου Πίτσου, το διασημότερο αξιοθέατο της Νοτίου Αμερικής, που αποτέλεσε χώρο λατρείας, παρατηρητήριο αστεριών και εξοχική κατοικία του μεγαλύτερου αυτοκράτορα των Ίνκας, του Πατσακούτι. Κτισμένο στη ράχη των Περουβιανών Άνδεων, που όμως χάθηκε απότομα, πέραν της υπέροχης θέας που χαρίζει η αρχαία ακρόπολη είναι γεμάτη με πύργους, ιερά μνημεία, ναούς, σπίτια και ανάκτορα τα οποία προσέφεραν πολύτιμες πληροφορίες για τη θρησκευτική και πολιτιστική ζωή των Ίνκας στους αρχαιολόγους. Στο βουνό εκεί συναντήσαμε λάμα και αλπακά, τα θηλαστικά που μοιάζουν με πρόβατο και καμήλα και που έχουν μοναδικό τρίχωμα.
Ο επόμενος προορισμός μας ήταν η Αρεκίπα, η «Γη των Φαραγγιών», το αποικιακό διαμάντι της χώρας, που φθάσαμε αεροπορικώς. Η «Λευκή πόλη» με τους πολυάριθμους ναούς και σπίτια χτισμένα με sillar, λευκή ηφαιστειακή πέτρα δηλαδή, έμαθε να ατενίζει τα χιονοσκέπαστα ηφαίστεια Μίστι, Τσατσάνι και Πίτσου Πίτσου και κατάφερε να επιβιώνει από τις “αλυσίδες φωτιάς”. Το Μοναστήρι Σάντα Καταλίνα, η κεντρική πλατεία Πλάζα δε Άρμας και ο Καθεδρικός ναός είναι μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία, που είδαμε στο κέντρο της πόλης. Ακολούθησε επίσκεψη του μουσείου Σαντουάριος και θαυμάσουμε την Χουανίτα, την “παρθένα των πάγων των Άνδεων”, την πιο καλοδιατηρημένη γυναικεία μούμια του κόσμου, που θυσιάστηκε από τους Ίνκας το 1440.
Αρεκίπα
Την επομένη το πρωί είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε το τοπίο που χαρίζει το βαθύτερο φαράγγι του κόσμου, να μάθουμε για τις αναβαθμίδες – έργο των φυλών Καμπάνα και Κολάγκουα – και γνωρίσαμε τον περήφανο Κόνδορα των Άνδεων, το μεγαλύτερο πουλί του κόσμου και ιερό σύμβολο των Ίνκας. Το πτηνό αυτό αντιπροσωπεύει τη δύναμη, την ευφυΐα, την αγαλλίαση και την αποθέωση και θεωρείτο από τους Ινκας υπεύθυνο για τους καλούς και κακούς οιωνούς. Ο μύθος ήθελε τον Κόνδορα να καταφέρνει να σηκώνει με τη δύναμή του τον ήλιο πάνω από τα βουνά κάθε πρωί. Με άνοιγμα φτερών, που φθάνει τα 3 μέτρα, απλά «γλιστρά» με 70 χιλιόμετρα την ώρα πάνω από τις ζεστές αέριες μάζες της περιοχής. Αλλά και το τέλος του είναι και αυτό λαμπρό, αφού όταν αισθανθεί το γήρας βουτάει κατακόρυφα από το μεγαλύτερο ύψος της περιοχής με κλειστά φτερά και πόδια, προσδοκώντας έτσι τον νέο του κύκλο, την αναγέννηση του. Από το σημείο «Διάβαση του Κόνδορος» (Cruz del Condor) είδαμε κόνδορες εν πτήση.
Στη συνέχεια, μία υπέροχη διαδρομή μας οδήγησε στην φολκλορική πρωτεύουσα της χώρας, το Πούνο, που είναι χτισμένη στις όχθες της λίμνης Τιτικάκα. Κατά τη διαδρομή θαυμάσαμε την «Cordillera de los Andes», την όμορφη οροσειρά των Άνδεων.
Την επομένη και αφού απολαύσαμε ένα υπέροχο πρωινό με θέα την γαλήνια λίμνη Τιτικάκα και αφού είχαμε πιει από δύο τσάι κόκας ο καθένας μας για να μας βοηθήσει να ανταπεξέλθουμε στο υψόμετρο ξεκινήσαμε για την κρουαζιέρα εξερεύνησης της λίμνης, που βρίσκεται σε υψόμετρο 3.814 μέτρων. Το πλοιάριο μας έφερε στα περίφημα τεχνητά, «χειροποίητα» για πολλούς, νησιά Oύρος, κατασκευασμένα από καλάμια «Tοτόρα», που κατοικούνται από την ομώνυμη φυλή. Πρόκειται για περίπου 500 άτομα, που ακόμα προτιμούν να ζουν με τον πανάρχαιο τρόπο και ο θρύλος λέει ότι υπήρχαν εκεί πριν από τον ήλιο, τότε που στη γη υπήρχε σκοτάδι και κρύο. Οι Ούρος αντιπροσωπεύουν μια σχεδόν τέλεια κοινωνία που έχει μάθει να ζει σε αρμονία με το περιβάλλον της.
Τα νησιά Ούρος
Στη συνέχεια της κρουαζιέρας κατευθυνθήκαμε για τη Βολιβία, μια που η λίμνη Τιτικάκα είναι φυσικό σύνορο των δύο χωρών. Πρώτη μας στάση η πόλις Κοπακαμπάνα, που βρίσκεται στις όχθες της για να επισκεφθούμε την περίφημη εκκλησία της Παναγίας. Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε στο Νησί του Ήλιου, το λίκνο της αυτοκρατορίας των Ίνκας, αφού στο σημείο αυτό ο γενάρχης τους Μάνκο Καπάκ αναδύθηκε από την Τιτικάκα με διαταγή του θεού-ήλιου για να ιδρύσει την αυτοκρατορία τους. Εκεί υπάρχει ο κήπος των Ίνκας και το μουσείο και συνεχίσαμε για την αρχαία πόλη Τιουανάκο, μία από τις σημαντικότερες πόλεις και πρωτεύουσες των Ίνκας, που άκμασε μεταξύ 400 και 900 μ.Χ.. Βρίσκεται σε υψόμετρο 3.000 μέτρων και θεωρείται ο τόπος όπου ο δημιουργός των πάντων θεός Βιρακότσα δημιούργησε τον θεό Ήλιο. Εκεί θαυμάσαμε την τοξωτή πύλη των Ίνκας, την “Πύλη του Ήλιου”, με τρία μέτρα ύψος και τέσσερα πλάτος. Κατασκευάστηκε πριν από 1.500 χρόνια από τους κατοίκους του Τιουανάκο.
Άλλη μία εμπειρία στο Περού είναι η πτήση από την Λίμα με μονοκινητήριο αεροπλάνο για την περιοχή της Νάσκα για να αντικρίσεις τις αινιγματικές γραμμές της. 
Οι γραμμές αυτές είναι μία σειρά αρχαίων γεωγλυφικών του πολιτισμού των Νάσκα, που καλύπτουν μια έκταση 500 τετραγωνικών χιλιομέτρων, στο νότιο Περού, ανάμεσα στις πόλεις Νάσκα και Πάλπα και αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Τα σχέδια, που απεικονίζουν απλά γεωμετρικά σχήματα, σχέδια λάμα, αραχνών, καρχαριών, μαϊμούδων, κ.α. οι επιστήμονες πιστεύουν ότι δημιουργήθηκαν από την φυλή, που κατοικούσε την περιοχή ανάμεσα στο 500π.Χ. και 500 μ.Χ.. Όμως ο θρύλος των τουριστικών ατραξιόν θέλει τις γραμμές αυτές να τις έχουν κάνουν εξωγήινοι, που έφθασαν στη γη.
Επιστροφή στη Λίμα με πτήση και τι καλύτερο από ένα δροσερό κοκτέιλ, το καλύτερο της χώρας, το πίσκο σάουερ. 
Η πρωτεύουσα του Περού είναι μια αποικιακή και συγχρόνως μοντέρνα πόλη, που ιδρύθηκε το 1553 από τον Φρανσίσκο Πιζάρο. Διαθέτει καλοδιατηρημένα κτίρια αποικιακής αρχιτεκτονικής, τα οποία συνδυάζονται με τα μοντέρνα στοιχεία της σύγχρονης μεγαλούπολης αλλά και παραγκουπόλεις στα προάστια. Η εξερεύνηση αρχίζει από το ιστορικό κέντρο με τον Καθεδρικό ναό με τη διάσημη βιβλιοθήκη και τις κατακόμβες του, όπου φυλάσσεται η σαρκοφάγος του Πιζάρο, το μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου στην πλατεία Plaza Mayor, μια πολύβουη πλατεία με πλανόδιους ζωγράφους, πωλητές χειροτεχνημάτων και μουσικούς, όπου κυριαρχούν τα μεγαλοπρεπή κτίρια από την εποχή της αποικιοκρατίας. Εκεί βρίσκεται το Προεδρικό Μέγαρο, το παλάτι του αρχιεπισκόπου Casa de Osambela και το Palacio Torre Tagle.
Έχει επίσης ενδιαφέρον η ιστορική συνοικία Μπαράνκο, γνωστή για βραδινές μουσικές εξορμήσεις όπως επίσης και η αριστοκρατική συνοικία Μιραφλόρες με καταστήματα, εστιατόρια, καφέ και θέατρα αλλά και το διάσημο πάρκο του Κένεντι.
Από το βόρειο τμήμα του πάρκου μπορείς να φθάσεις μέχρι το πάρκο της Αγάπης, που είναι δίπλα στον Ειρηνικό ωκεανό. 
Τελευταία μας στάση στο Larcomar (Λαρκομάρ) το εμπορικό κέντρο, που βρίσκεται στην Avenida Jose Larco, χτισμένο αμφιθεατρικά στον γκρεμό, κατά μήκος του βράχου δίπλα στον ωκεανό. Είναι ένα εκπληκτικό σημείο ιδανικό για ρομαντικές φωτογραφίες με θέα το μωβ ηλιοβασίλεμα του Ειρηνικού.
Στην Λίμα υπάρχουν επίσης τρεις μεγάλες αγορές των Ίνκας, που βρίσκεις παραδοσιακά χειροτεχνήματα με πολύ χρώμα.
Για το τέλος άφησα την περίφημη περουβιανή κουζίνα, που τα τελευταία χρόνια έχει κατακτήσει την υφήλιο. Και αναφέρομαι στο πάντρεμα της τοπικής κουζίνας με την γιαπωνέζικη, που δημιουργήθηκε τον 19ο αι. από τους Ιάπωνες μετανάστες. Το όνομα αυτής ΝΙΚΚΕΙ, που είναι ο συνδυασμός της περουβιανής με τη γιαπωνέζικη κουζίνα, που αναμείχθηκαν οι γιαπωνέζικες τεχνικές με τα περουβιανά υλικά. Μια κουζίνα γεμάτη σασίμι ψαριών και υπέροχα μαριναρισμένα κρέατα και πουλερικά. Δημιούργησαν τα tiradito και τα ceviche, κομμάτια από λευκά ψάρια, θαλασσινά μαριναρισμένα σε χυμούς από λάιμ, κρεμμύδι, κόλιανδρο και καυτερές περουβιανές πιπεριές. 
Από τον Γιάννη Βογανάτση, Οικονομικό Διευθυντή Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών