Από την Ελλάδα στην Κύπρο και πάλι πίσω – για τα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς του Ανδρέα Γεωργίου «8 λέξεις» που προβάλλεται στο Σκάι. Την ίδια στιγμή ετοιμάζει τις καινούριες καλλιτεχνικές της περιπέτειες και μας μιλάει για τον έρωτα, τις απώλειες και την οικογένειά της. Αναφέρεται στην τηλεοπτική Μπρουκ από την “Τόλμη και Γοητεία” αλλά και στον πόλεμο που έχουν ξεκινήσει κάποιοι στον Ανδρέα Γεωργίου.

 

Ποιο είναι το συναίσθημα όταν βρίσκεσαι στο σπίτι;

Φέτος που λείπω συχνά εξαιτίας του ότι πηγαινοέρχομαι στην Κύπρο για τα τηλεοπτικά γυρίσματα  της σειράς «8 λέξεις» το να βρίσκομαι στο σπίτι ,μου δίνει μεγάλη χαρά.  Η στιγμή που φθάνω στο αεροδρόμιο – επιστρέφοντας – είναι, για εμένα, μαγική. Μου λείπουν πολύ τα παιδιά, μου λείπει ο Τάσος και χαίρομαι ιδιαιτέρως όταν βρίσκομαι και πάλι στην εστία μου.

Τι μπορεί να σε συγκινήσει στην επιστροφή;

Ο γιος μου, ο Δάνος, που μου ζητάει να μην ξαναφύγω. Είναι ο ίδιος που επιμένει και ρωτάει διαρκώς πόσο θα λείψω, πότε θα επιστρέψω και πότε θα πρέπει και πάλι να φύγω. Η μικρή πανηγυρίζει όταν μπαίνω στο σπίτι, κανονικοί πανηγυρισμοί με επιφωνήματα και τρέξιμο μέσα στο σπίτι.

Πότε αισθάνεσαι άσχημα;

Όταν ακούω στο τηλέφωνο το Δάνο, να μου λέει ότι του λείπω και θέλει πολύ να γυρίσω πίσω. Εκεί μπαίνω στη διαδικασία να του εξηγήσω ότι είναι η δουλειά μου, να δικαιολογήσω την απουσία με τον τρόπο που τη δικαιολογεί κάθε γονιός που αναγκάζεται να είναι μακριά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

 

Σε αυτή την φάση πόσο ικανοποιημένη αισθάνεσαι με τις θυσίες που έχεις κάνει και εξακολουθείς να κάνεις για να είσαι ηθοποιός αλλά και με όλα όσα έχεις πετύχει δουλεύοντας μέχρι σήμερα; 

Η δουλειά του ηθοποιού απαιτεί μικρές ή μεγαλύτερες θυσίες. Το γνωρίζεις εξ αρχής. Ότι θα λείψεις – εκτός Αθηνών – για μία θεατρική περιοδεία ή για τηλεοπτικά γυρίσματα. Ότι το ωράριο θα είναι περίεργο και απρόσμενο. Στη δική μου περίπτωση έπαιξε ρόλο το ότι έμεινα στο σπίτι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, επέλεξα να μείνω για να είμαι κοντά στα παιδιά μου. Άρα τώρα που λείπω αρκετά είναι περίεργο και δύσκολο και για εμένα και για την οικογένειά μου. Όμως νιώθω καλά με όσα έχω καταφέρει και με όσα κάνω φέτος. Επίσης από τη στιγμή που οι «8 λέξεις» έχουν ανταπόκριση στον κόσμο αυτό με κάνει να νιώθω ότι καλώς επέλεξα να επιστρέψω ενεργά στην τηλεόραση.

Από τα  εννέα χρόνια της τηλεοπτικής αποχής τι σου έλειψε περισσότερο;

Απολύτως τίποτα. Ήταν απόλαυση τα όσα έζησα και χαίρομαι που τα κατάφερα. Τώρα έπεσα και πάλι στα βαθιά με καθημερινά γυρίσματα 12 ωρών και με πολλές απαιτήσεις. Όλη αυτή η ανάπαυλα λοιπόν  με είχε ξεκουράσει και νιώθω ότι μπορώ να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό για να είμαι συνεπής απέναντι σε αυτό που μου ζητάνε.

Τι σε διασκεδάζει πολύ στα γυρίσματα;

Το οικογενειακό κλίμα που υπάρχει κατά τη διάρκεια τους μεταξύ των ανθρώπων και των συνεργατών. Οι απαιτήσεις είναι πολλές και χρειάζεται κόπος για να βγει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Το ότι υπάρχει αγάπη και σεβασμός από όλους και προς όλους είναι κάτι σπουδαίο που μας κάνει να δουλεύουμε μα μεγάλη χαρά.

Πώς περιγράφεις τον Ανδρέα Γεωργίου;

Είναι ένας ξεχωριστός και σημαντικός άνθρωπος και επαγγελματίας. Ίσως να μην είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι αν και νέος έχει κατορθώσει πολύ σπουδαία πράγματα. Είναι «εμμονικός» με τη δουλειά του, εργάζεται πολλές ώρες, κοπιάζει και το κάνει με μεγάλη αφοσίωση. Είναι προσηλωμένος σε αυτό που κάνει και γνωρίζει καλά τι θέλει. Επίσης ένα χαρακτηριστικό του είναι το ότι νοιάζεται πολύ και αληθινά για τους ανθρώπους που έχει γύρω του, είναι συγκινητικός ο τρόπος του. Τους συνεργάτες του, τους έχει σαν οικογένεια.

 

Το γεγονός ότι η σειρά δέχεται βέλη για το αν έχει τα ποσοστά τηλεθέασης που κάποιοι κρίνουν ότι θα έπρεπε να έχει ,σε ενοχλεί;

Είναι καθαρά ένας πόλεμος εναντίον του Ανδρέα. Εδώ και οκτώ χρόνια καταφέρνει να έχει πολύ μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης και εξακολουθεί να ξεχωρίζει και να κάνει επιτυχία. Και όμως ενώ υπάρχουν 15 σειρές στην τηλεόραση κι όλοι ασχολούνται με τις «8 λέξεις» και τον Ανδρέα, με μία «πολεμική» διάθεση, μου προκαλεί εντύπωση.

Αυτό επηρεάζει τη δουλειά σας;

Καθόλου. Δεν υπάρχει γκρίνια, μιζέρια ή προβλήματα. Η σειρά απλώς πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο.

Και μέσα σε όλα υποδεχτήκατε και την Μπρουκ από την «Τόλμη και Γοητεία;»

Στην ηλικία που βρίσκομαι η «Τόλμη και Γοητεία» ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα σημείο αναφοράς, μία ανάμνηση από τα παιδικά μας χρόνια. Ένιωσα μεγάλη χαρά που ήρθε στην Ελλάδα και κατάφερα να τη γνωρίσω. Μου έκανε εντύπωση το ότι η ίδια χάρηκε υπερβολικά με αυτή τη συνεργασία.

Τι ξεχώρισες στη συμπεριφορά της;

Το πόσο επαγγελματίας είναι. Είχε κάνει ειδική προετοιμασία για τη σειρά με coach. Έκανε γυρίσματα 15 ωρών και δεν γκρίνιαξε ούτε για μία στιγμή, δεχόταν τα μαλλιά, το μακιγιάζ και τα ρούχα χωρίς παραξενιές και εξωπραγματικές απαιτήσεις. Και όταν μέσα σε 15 ώρες γυρισμάτων έκανε δύο σαρδάμ ζήτησε ταπεινά συγγνώμη. Αδιανόητο για εμάς και για τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει να συμπεριφερόμαστε.

Με αφορμή αυτό το παράδειγμα συμπεριφοράς, ποιο θα έλεγες ότι είναι το μεγάλο ελάττωμα αλλά και ποιο το προτέρημα των ηθοποιών στην Ελλάδα;

Το ελάττωμα είναι η γκρίνια μας και το ότι μας φταίνε τα πάντα. Δεν έχουμε μέσα μας, βαθιά ριζωμένη, τη συλλογικότητα. Κάτι που χρειάζεται για να πάει μπροστά μία δουλειά, ένα project αλλά και μία χώρα. Από την άλλη πλευρά έχουμε ένα πολύ μεγάλο προτέρημα, είμαστε ετοιμοπόλεμοι. Καταφέρνουμε να κάνουμε τη δουλειά μας -με τον καλύτερο δυνατό τρόπο- κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη.

Τι σε κάνει να ξυπνάς με λαχτάρα κάθε πρωί;

Όλα όσα έχω και έχω καταφέρει. Στα 40 μου αποφάσισα να κοιτάξω και να αξιολογήσω τα πάντα από την αρχή. Πέταξα λοιπόν τη γκρίνια και τη μιζέρια που είχα και εγώ στην ζωή μου και πήρα την απόφαση να χαίρομαι όλα όσα έχω αφού τίποτα δεν είναι δεδομένο για κανέναν. Οπότε νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτά που έχω και δεν ζητάω κάτι περισσότερο από υγεία και αγάπη.

Και προχωράμε στη σχέση σου με τον σύζυγό σου Τάσο Ιορδανίδη. Τι σου έχει μάθει αυτή η σχέση, τι μπορεί να την φθείρει και τι να τη διορθώσει;

Μία σχέση φθείρεται όταν σταματάει να θαυμάζει ο ένας τον άλλον αλλά και όταν δεν υπάρχει επικοινωνία. Η ουσιαστική και βαθιά επικοινωνία αλλά και ο αλληλοθαυμασμός είναι τα δύο στοιχεία που κρατάνε ζωντανή μία σχέση.

Οι μικρές ρωγμές πώς διορθώνονται;

Μόνο με βαθιά αγάπη και μόνο αν νιώθεις τον άλλον οικογένειά σου. Μόνο τότε επουλώνονται οι πληγές. Όπως συμβαίνει και με τη μητέρα, τον πατέρα σου αλλά και με τα παιδιά σου.

Στη δική σας οικογένεια ποιος  κάνει τι και ποιος ελέγχει την «τάξη» στην καθημερινότητα; 

Εγώ κάνω την κακή δουλειά και γίνομαι αυστηρή. Ο Τάσος είναι ένας υπέροχος πατέρας που αφιερώνει  πάντα χρόνο στα παιδιά για παιχνίδι και χαλάρωση. Bρίσκει χρόνο και παλεύει με τα τέρατα για να είναι συνεπής και να δίνει το παρών χωρίς απουσίες.

Βλέποντας τον Τάσο στο θέατρο, τι παραδέχεσαι;

Παραδέχομαι ότι είναι ηθοποιάρα, είτε στην παράσταση «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» είτε στον «Πατέρα».

Αυτός σου λέει καλά λόγια όταν σε βλέπει στην τηλεόραση ή το θέατρο;

Μου λέει πολύ καλά λόγια τον τελευταίο καιρό.

Από τις μέχρι τώρα καλλιτεχνικές συναντήσεις ποιες ξεχωρίζεις και ποιες είναι σημαντικές για εσένα;

Η μία είναι με την Χρυσούλα Διαβάτη στην παράσταση «Δύο γυναίκες χορεύουν». Με το Δημοσθένη Παπαδόπουλο στις δύο παραστάσεις που κάναμε και το «Στρίψιμο της βίδας», ο «Θείος Βάνιας» και φυσικά αυτή με τον υπέροχο Γιάννη Δρακόπουλο, πέρυσι και φέτος στο «Beginning».

Σε πειράζει που μόλις ολοκλήρωσε τον κύκλο του;

Πολύ. Αγάπησα το «Beginning» και το έργο και το Γιάννη και τη συνθήκη, όλα. Περνούσα πολύ ωραία επάνω στη σκηνή και σκέφτομαι ότι με βοήθησε να απελευθερωθώ – ερμηνευτικά- και να βρω τον εαυτό μου.

Στη ζωή σου μέχρι σήμερα ποιες είναι οι πιο μεγάλες χαρές που έχεις βιώσει;

Πολλές. Είχα ωραία παιδικά χρόνια με μεγάλη αγάπη. Είχα προσωπικές επιτυχίες όπως το ότι πέρασα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, που ήταν ένα μεγάλο όνειρο. Χαρά μου δίνει η πρώτη μου δουλειά με τον Κώστα Κουτσομύτη που έγινε αμέσως μετά τη σχολή.  Οι πιο ξεχωριστές και πολύ δυνατές στιγμές όμως παραμένει η γέννηση των δύο παιδιών μου.

 

Και ποιες στιγμές σε δυσκόλεψαν αλλά σε δυνάμωσαν και σε πήγαν παρακάτω;

Μία πολύ δύσκολη στιγμή, που δεν με πήγε καθόλου παρακάτω όμως, ήταν ο θάνατος του πατέρα του Τάσου. Συνέπεσε με τη γέννηση του γιου μας, έφυγε 20 ημέρες μετά και ήταν κάτι δυσβάσταχτο. Έπρεπε να διαχειριστώ την απώλεια ενός πολύ κοντινού μας προσώπου και την ίδια στιγμή να στηρίξω τον άντρα μου. Μια πολύ δύσκολη στιγμή που με βοήθησε όμως να προχωρήσω ήταν όταν χάσαμε το θέατρο «Άνεσις». Ήταν μία τεράστια επαγγελματική καμπή που δεν την περιμέναμε. Τότε αποφάσισα να έχω στη ζωή μου μόνο χαρά και αισιοδοξία και να παλεύω για το μετά με δύναμη και πείσμα. Εκείνη τη στιγμή μπήκα μπροστά και προσπάθησα να βοηθήσω και εμένα αλλά και τον Τάσο.

Τι σε τρομάζει περισσότερο;

Η αρρώστια και ο θάνατος. Τίποτε άλλο.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: PAPADAKIS PRESS