Ο Τάσος Νούσιας πρωταγωνιστεί σε μία από τις πιο μεγάλες επιτυχίες της φετινής θεατρικής σεζόν. Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζεται το αριστούργημα «Ιστορία χωρίς όνομα». Ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί τον θυελλώδη έρωτα του Ίωνα Δραγούμη και της Πηνελόπης Δέλτα μεταφέροντας στην σκηνή το βραβευμένο- με τρία βραβεία κοινού- ομότιτλο βιβλίο του Στέφανου Δάνδολου. Και αυτή είναι μία παράσταση που αξίζει να δεις και να νιώσεις την ψυχή της.
Πόσο πολύ σε κουράζει ένας θεατρικός ρόλος και πόσο μπορεί να σε «κυκλώσει» και να σε καθορίσει στην καθημερινή σου ζωή;
Σταδιακά και όσο περνούν τα χρόνια λειτουργούν όλα σωστά. Μαθαίνεις να χειρίζεσαι καλύτερα τα εκφραστικά σου μέσα, άρα αποδίδεις χωρίς να κουράζεσαι, ενώ μαθαίνεις να μην επιτρέπεις να σε «καταβάλλει» σωματικά ή ψυχολογικά αυτό που συμβαίνει. Στο παρελθόν έτυχε να παίξω σε μία παράσταση που με ταλαιπώρησε τόσο πολύ που αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την δουλειά μου για 5 χρόνια. Συνέβη επειδή υπήρξε η πλήρης σύνδεση με αυτό που έκανα στο έργο και δεν κατάφερα να αποσυνδεθώ από αυτό που συνέβαινε. Έγινα ένα με τον ήρωα, σε χρονικό διάστημα εννέα μηνών. Έναν άνθρωπο μεθοριακό και καταθλιπτικό. Ήταν στο έργο «Ένα ψέμα του μυαλού» του Σαμ Σέπαρντ, που ανέβηκε στο «Εμπρός» σε σκηνοθεσία του Τάσου Μπαντή, ήταν ένας ρόλος που με διέλυσε
Η ένταση της δουλειάς τι μπορεί να «φέρει» στη σχέση με καθημερινότητα, «μία ημέρα μετά;»
Νεύρα, πολλά νεύρα εξαιτίας του ότι έχεις λιγότερες αντοχές. Μπορεί να χρειάζεσαι μία ολόκληρη μέρα για να κάνεις αποθεραπεία χωρίς να μιλήσεις με άνθρωπο. Όμως όταν υπάρχει μία οικογένεια καλείσαι να το διαχειριστείς και να μην υποβάλεις το παιδί και τη γυναίκα σου, που οι γυναίκες είναι και πολύ απαιτητικές, σε «βασανιστήρια»
Η σύζυγό σου πόσο απαιτητική είναι;
Κατ’ αρχάς έχω δύο απαιτητικές γυναίκες, τη γυναίκα και την κόρη μου
Πώς είναι λοιπόν αυτή η κοινή σας ζωή;
Όπως είναι η ζωή όλων αντρών που έχουν γυναίκες που αγαπάνε και για τις οποίες νοιάζονται. Είναι υπέροχο, μαγικό, καταπληκτικό και εξοντωτικό την ίδια στιγμή. Αν και είμαι τυχερός επειδή η Marlene κατανοεί τις απαιτήσεις και τις «ιδιοτροπίες» της δουλείας αφού την ίδια δουλειά κάνουμε. Όταν έχει τις δικές της αγωνίες εγώ βρίσκω περιθώριο και να ηρεμήσω αλλά και να την βοηθήσω σε ό,τι χρειάζεται, όπως κάνει και η ίδια, και κάπως έτσι να «ξεχαστώ»
Τι είδους πατέρας και σύζυγος είσαι;
Έχω ελλείψεις και στους δύο ρόλους. Θα μπορούσα να είμαι πιο αφιερωμένος, ίσως, αλλά από την άλλη σκέφτομαι «πόσο πιο αφιερωμένος μπορείς να είσαι;». Οι ζωές όλων είναι αυτόνομες και είναι σπουδαίο να τους δίνεις αέρα και χρόνο για να εξελίσσονται. Η οικογένεια δημιουργεί ένα σύμπαν αλλά την ίδια στιγμή έχεις και ένα πολύ προσωπικό δρόμο για να περπατήσεις και αυτός ο δρόμος ζητάει την δική του φροντίδα. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί η πολύτιμη ισορροπία για να συνδυαστούν και να αναπτυχθούν και τα δύο, αρμονικά και όμορφα
Όταν «απομακρύνεσαι», όταν έχεις πολλά στο κεφάλι σου και έχεις «ελλείψεις» σε σχέση με την οικογένεια, τους κάνεις όλα τα χατίρια για να είσαι καλός και να «απαλύνεις» τα πράγματα;
Όχι, δεν πέφτω σε αυτή την παγίδα. Την ξέρω πώς λειτουργεί, «είμαι μακριά αλλά κοίτα όταν έρχεται ο πατερούλης τι φέρνει για εσένα». Είναι ένας τρόπος απλώς να καλύψεις τη δική σου ανάγκη απουσίας. Είναι μια λάθος συμπεριφορά που σε απομακρύνει από την αληθινή ανάγκη των παιδιών για επαφή και αγάπη. Τα παιδιά θέλουν τους γονείς τους και όχι δώρα
Στον έρωτα με την Marlene τι σας έδεσε από την αρχή και τι σας κρατάει ενωμένους ακόμη;
Με τον καιρό έχω καταλάβει ότι υπάρχουν τρία πολύ σημαντικά συστατικά που κάνουν καλό σε μία σχέση, ο έρωτας, ο θαυμασμός και ο σεβασμός. Ακόμα και αν ο έρωτας μετασχηματιστεί και δεν είναι αυτός ο έρωτας, ο πρώτος, «ο αθάνατος», πρέπει να επιζήσει ο σεβασμός και ο θαυμασμός και έτσι σώζονται όλα. Με την Marlene είμαστε υπέροχα συμβιωτικοί. Έχουμε ανοχή ο ένας για τον άλλον, βοηθάμε πολύ ο ένας τον άλλον και δεν πέφτουμε στην παγίδα «σε έχω και σε απαξιώνω», δεν έχουμε κανέναν
Με αφορμή το θέμα του έργου «Ιστορία χωρίς όνομα», τι είδους έρωτες υπάρχουν στις μέρες μας;
Ο έρωτας είναι μία αιώνια ιστορία, είναι η απαρχή του σύμπαντος και δεν αλλοιώνεται, δεν αλλάζει
Παλαιότερα ο έρωτας ήταν «μεγάλος και μοναδικός» σήμερα δεν είναι πιο εύκολος και «γρήγορος;»
Υπάρχει ένα απέραντο «καμάκι», ένας πληθωρισμός ανταλλαγής συντρόφων και τάσεων και ευκολίας αλλά όταν χτυπάει την πόρτα σου ο αληθινός έρωτας έχει το ίδιο πρόσημο, είναι ο έρωτας που σε οδηγεί στην αιωνιότητα, δεν είναι κάτι εφήμερο και διακρίνεται επειδή έχει διαφορετική ποιότητα. Ο έρωτας είναι «τυφλός» και αθάνατος
Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο και το μεγαλύτερο δώρο του έρωτα;
Το πιο μεγάλο ρίσκο του έρωτα – για εμάς- είναι το παιδί. Αυτό γιατί η γυναίκα είναι πιο έτοιμη για τον ερχομό κάτι τόσο σπουδαίου και πολύτιμου ενώ ο άντρας νιώθει πάντα μια ανασφάλεια μέχρι να το συνηθίσει. Όταν ήρθε η ώρα να γεννηθεί το παιδί μας ο τρόμος μου μεγάλωσε και με κατέκλυσε. Σκεφτόμουν τι πρέπει να κάνω και πώς να συμπεριφερθώ. Έχασα μια ελευθερία αλλά κέρδισα μια άλλη, πιο μεγάλη και πιο σημαντική
«Ιστορία χωρίς όνομα» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Τι προσφέρει στον καλλιτεχνικό σου εαυτό αυτή η θεατρική παράσταση;
Δεν είναι ακόμα ένας ρόλος, άλλη μία δουλειά. Υπάρχει μία πολύτιμη συγκίνηση σε αυτό το έργο και για εμάς και για το κοινό. Νομίζω ότι ο Ίωνας Δραγούμης και η Πηνελόπη Δέλτα είναι δύο άνθρωποι που καλείσαι να ζωντανέψεις αλλά «παίζουν», με κάποιο μεταφυσικό τρόπο, με αυτό που γίνεται και αποφασίζουν αν θέλουν και πώς θέλουν να ζωντανέψουν επί σκηνής. Στη δική μας περίπτωση, από την πρώτη ανάγνωση, ένιωσα ότι μας διάλεξαν και ναι, θέλησαν να τους φέρουμε στην «θεατρική ζωή». Μας έκριναν «κατάλληλους»
Γιατί είσαι κατάλληλος;
Γιατί έχουμε μία κοινή συναντίληψη με τον Ίωνα Δραγούμη. Μελέτησα τα γραπτά του και συγκινήθηκα, είδα υπέροχα πράγματα, έμαθα ποιος ήταν και τι έκανε, μου ταίριαξε και του ταίριαξα, σε αυτό το μοναδικό και μεγάλο του όραμα
Τι σου λένε οι θεατές, μετά το τέλος της παράστασης, που σε συγκινεί και σε κάνει να νιώθεις περήφανος;
Χαρακτηρίζουν την εμπειρία τους συγκλονιστική και μοιάζει να την κουβαλάνε. Βλέπεις την ψυχή τους να έχει αποκτήσει λεπτές ποιότητες, να έχει ένα φως.
