Ο Σωτήρης Χατζάκης είναι ένας σημαντικός καλλιτέχνης αλλά και ένας σπουδαίος άνθρωπος. Αυτό καταλαβαίνεις από τον τρόπο που μιλά τη στιγμή που ο λόγος του γίνεται γοητευτικός χείμαρρος και σε παρασύρει. Σε κάνει να πιστεύεις ότι η ζωή έχει να σου χαρίσει πολλά δώρα αρκεί να συνειδητοποιήσεις και να τιμήσεις τη μεγάλη της αξία. Να νιώσεις ότι όλοι «είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη», όπως λέει και να αφεθείς στο παιχνίδι, την φυγή, τον έρωτα, την τέχνη και την ζωοδότρα φύση. Ο Σωτήρης Χατζάκης είναι ένας άνθρωπος και ένας καλλιτέχνης που θέλεις να υπάρχει στην ζωή σου αφού με τη σκέψη και την τέχνη του την κάνει καλύτερη.

Τι έχετε στο μυαλό σας όταν ετοιμάζετε μία θεατρική παράσταση; Τι ζητάτε από τον ευατό σας, πρωτίστως, και τι επιθυμείτε για το αποτέλεσμα;

Κάθε φορά που επιχειρώ να παρουσιάσω ένα κείμενο επί σκηνής το πρώτο που σκέφτομαι είναι να είναι καταφέρω να γίνω ένας καλός αγωγός με στόχο να μεταφέρω το νόημα του έργου –την «ψυχή του συγγραφέα»- στο κοινό. Κάθε σύστημα, είτε κοινωνικό, είτε οικονομικό ή θρησκευτικό, διεκδικεί –συνήθως- το αλάθητο, το απόλυτο. Για αυτό και κάθε σύστημα είναι στα όρια της τραγωδίας. Όμως τίποτα δεν είναι αλάθητο και αυτό ακριβώς επισημαίνουν τα «μεγάλα κείμενα». Σπέρνουν την αμφιβολία και επισημαίνοντας το μη αλάθητο του συστήματος, κάνουν μία καταγγελία. Αυτό είναι κάτι πολύ ισχυρό και συνάδει με το «κάτι έχω να πω» παρουσιάζοντας το εκάστοτε έργο. Βεβαίως ελλοχεύει η παγίδα της φόρμας αφού κάθε θεατρική παράσταση εκτός από το περιεχόμενο- «τί λέω»- εχει και μία συγκεκριμένη φόρμα- «πώς το λέω». Δυστυχώς ζούμε σε μία εποχή που η φόρμα έχει αποθεωθεί εις βάρος του περιεχομένου. Για εμένα σημασία έχει το «τί λέω» και το «πώς το λέω» έρχεται σε δεύτερη μοίρα αν και την ίδια στιγμή αυτό είναι το στοίχημα της τέχνης μας. Στο «Δάνειο» όπως και σε κάθε παράσταση όπου παίζω ή σκηνοθετώ έχω στο μυαλό μου το να γίνει σωστά- με διαύγεια και καθαρότητα- μία καταγγελία ενός συπτώματος της κοινωνίας και του συστήματος που απορρέει από αυτήν

Το θεατρικό «Δάνειο» τι έχει να πει;

Είναι μία κωμωδία που έχει μία σοβαρή βάση, έχει σοβαρά ορυκτά. Το «Δάνειο» είναι γραμμένο για την οικονομική κρίση και κάνει μία σπουδαία και καίρια κριτική στο τραπεζικό σύστημα που είναι προιόν ενός φιλελευθερισμού που καταστρέφει χώρες με αέρα κοπανιστό χωρίς εμπράγματη οικονομία. Είναι ένα έργο των μνημονίων που όμως παρουσιάζεται με κωμικό τρόπο. Την ίδια στιγμή ο δημιουργός έχει μία θέαση προς το έργο. Όμως αυτή η θέαση θα υποστεί την υπέροχη διαδικασία της δημοκρατίας των θεατών. Ο κάθε θεατής θα αποκομίσει ένα μέρος αυτής της θέασης, με τον δικό του τρόπο. Ναι, θα πάρει τη δική μας συγκεκριμένη άποψη αλλά δεν υπάρχει μία αλήθεια σε ένα θέαμα. Υπάρχει μία κεντρική ιδέα και από εκεί απορρέουν πολλές αλήθειες που αφορούν στον θεατή και την προσωπική εμπειρία. Στο τέλος αυτό που λέει κάθε έργο έχει να κάνει με τον τρόπο που χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται ο θεατής το νόημα και το αίσθημα μιας παράστασης. Κανείς δε φεύγει με το ίδιο αίσθημα. Αν η παράσταση είναι πολύ δυνατή μεγάλο ρόλο παιζει το μεταίσθημα κάτι που γίνεται αντιληπτό την επόμενη ή τη μεθεπόμενη μέρα όταν ο θεατής ξυπνήσει και αυτό που θυμάται και νιώθει μπορεί να του χρησιμέυσει στην ζωή και την καθημερινότητά του. Είναι το λεγόμενο «πάθος μάθος» των αρχαίων ελληνικών κειμένων

Εκτός από το περιεχόμενο του έργου και τη δύναμη της παράστασης, ο πρωταγωνιστής γίνεται και λίγο εγωιστής επί σκηνής, επιθυμεί να συναρπάσει το κοινό;

Κάπως έτσι ξεκινά ένας καλλιτέχνης, όπως ένα παιδί. Στην αρχή της καλλιτεχνικής μας πορείας νομίζουμε ότι εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου και όλα στριφογυρίζουν γύρω μας. Είμαστε απόλυτοι στον τρόπο συμπεριφοράς μας επειδή νιώθουμε αθάνατοι, αυτό συμβαίνει όταν είμαστε νέοι. Όμως όταν μπαίνουμε, σταδιακά, στην θνητότητα αντιλαμβανόμαστε ότι τελικώς δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου απλώς στριφογυρίζουμε σε έναν κύκλο μαζί με όλους και στο κέντρο είναι η τέχνη μας. Επομένως το ρεσιτάλ και ο εγωισμός είναι δύο στοιχεία που υπάρχουν στα πολύ πρώιμα στάδια της επαφή μας με το θέατρο, είναι μια εφηβική ασθένεια. Αν μεγαλώνοντας υποφέρουμε, ακόμη, από αυτήν υπάρχει πρόβλημα. Όσο περνούν τα χρόνια κάθε άνθρωπος είναι σε θέση να διακρίνει τα νοήματα και ταπεινώνεται μπροστά σε αυτά. Κάθε νόημα είναι ένα πύκνωμα που περιλαμβάνει την εμπειρία πολλών ανθρώπων. Η ωφελιμότητα του θέατρου είναι παρηγορητική όταν ο θεατής βλέπει κάτι που τον αφορά, όταν μοιράζεται κάτι ξεχωριστό με τον ηθοποιό. Το θέατρο είναι το «εδώ και τώρα» μιας σημαντικής στιγμής, μιας συνάντησης. Εκεί ο ηθοποιός δεν πρέπει να έχει την ανάγκη να δείξει πόσο καλός είναι αφού πρέπει να είναι τόσο καλός ή κακός όσο ο ήρωας που υποδύεται, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο

Έχετε χρησιμοποιήσει χαρακτηριστικά συναρπαστκών –θεατρικών – ηρώων για να γίνετε και εσείς εξίσου συναρπαστικός και να γοητεύσετε τις γυναικες ή τον κόσμο γύρω σας; Εχετε υιοθετήσει συμπεριφορές και εκφράσεις στην καθημερινότητά σας;

Ο σκηνοθέτης Πήτερ Μπρουκ στο έργο του «Warum Warum» –«Γιατί- Γιατί» επανέφερε, με μία τεράστια απλότητα, το θέμα του γιατί είμαστε στο θέατρο. Συνήθως δεν υπάρχει μόνο μία απάντηση. Γινόμαστε καλλιτέχνες από την φιλοδοξία μας, για παράδειγμα, που είναι συστατικό στοιχείο της υποκριτικής και το θεάτρου, αρκεί αυτή η φιλοδοξία να είναι υγιής. Ο συγχρωτισμός του ηθοποιού με τους ρόλους του είναι κάτι πολύ περίεργο και οδυνηρό αν και τις περισσότερες φορές είναι μία συναρπαστική διαδικασία. Αυτό που διασώζει έναν ηθοποιό είναι η τεχνική. Από τον άνθρωπο πηγαίνουμε στην εκπαίδευση (την τεχνική) και από εκεί φτάνουμε στο ρόλο. Αν λείψει η εκπαίδευση και η τεχνική ο ηθοποιός συγχρωτίζεται με έναν φανταστικό χαρακτήρα και δημιουργείται ένα επικίνδυνο μείγμα. Δεν μπορεί κάποιος να παίξει, έτσι απλά, το δολοφόνο αφού η ένσταση και οι απαιτήσεις μπορούν να τον τσακίσουν αν το κεντρικό νευρικό του σύστημα δεν είναι πολύ δυνατό, αυτό το οργανώνει η εκπαίδευση. Μας κάνει να γινόμαστε άλλοι αλλά να επιστρέφουμε στον εαυτό μας. Οι ρόλοι είναι εκδοχές της αθρωπότητας,. Κάνεις ένα ταξίδι στην ετερότητα και επιστρέφεις. Αυτά τα ταξίδια μας κάνουν «πλούσιους» και τα στοιχεία, τα χαρακτηριστικά, που κρατάμε από τον εκάστοτε συναρπαστικό ρόλο, δε μας απειλούν αλλά μας συμπληρώνουν και μας κάνουν καλύτερους. Η ετερότητα είναι απαραίτητη για τη συμπλήρωση της ταυτότητάς μας. Μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε τους άλλους χωρίς φόβο και αυτό είναι που «κληρονομώ» από κάθε ρόλο που υποδύομαι

Στην πορεία της ζωή σας τι σας διαμόρφωσε και τι σας βασάνισε περισσότερο, η τέχνη, η οικογένεια, οι φίλοι ή ο έρωτας;

Ήμουν ανέκαθεν ανοιχτός στο να περιμένω το αναπάντεχο. Είναι προσόν ή και μαρτύριο ίσως. Τίποτα δεν είναι εγκατεστημένο στην ζωή, υπάρχουν τρόποι και δρόμοι που αλλάζουν τα πράγματα και αυτό σημαίνει ότι η ζωή είναι ρέουσα και μπορεί να εκτραπεί. Σημασία έχει να είσαι σε θέση –κάθε φορά- να την ακολουθείς. Το αναπάντεχο δε με ξάφνιασε ποτέ, αντιθέτως με καθόρισε. Αγαπούσα πάρα πολύ τη διαφορετικότητα γιατί, ανέκαθεν,μου κινούσε το ενδιαφέρον. Άλλωστε ήμουν πολύ ζωηρός από την φύση μου, ζωηρός και περίεργος. Πίστευα πολύ σε αυτό που έλεγε ο Επίκουρος «ας βιαστούμε να υποκύψουμε στον πειρασμό πριν αυτός μας προσπεράσει» , είναι ένα εξαιρετικό κάλεσμα. Αυτή η αποδοχή του αναπάντεχου, η μη εγκατεστημένη ζωή μου έφερε όλες εκείνες τις αναταράξεις που φέρνουν στην καθημερινότητα και την κανονικότα ενός ανθρώπου οι εμπειρίες. Είναι ωραία πνευματική γυμναστική το ότι τίποτα δεν είναι εγκατεστημένο. Με αυτό τον τρόπο η κάθε μέρα είναι μία εμβίωση της ζωής με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τη στιγμή που μπορεί να αποδειχθεί και ένα πολύ μεγάλο μαρτύριο

Η ζωηράδα που είχατε που σας οδήγησε;

Μεγάλωσα στην Κρήτη. Οι πρωταρχικές μου μνήμες είναι αγροτικού βίου. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να αναγνωρίζω τα ζώα και τα δέντρα σαν αδέρφια μου. Δεν είμαι απλώς φιλόζωος, θεωρώ ότι ένα ζώο είναι οδηγός μου. Από πολύ νωρίς διέκρινα την πτωτική πορεία του ανθρώπου σε σχέση με τα ζώα. Ο άνθρωπος προδίδει και χάνει πολλές από τις ιδιότητες που τον κάνουν να γίνεται ένα με την φύση, τα ζώα ποτέ. Έχουν μία απίστευτη συνέπεια στην διαχρονία τους, σε αντίθεση με τον άνθρωπο που έχει χάσει το ένστικτο και τη μη δευτερογενή σκέψη. Αυτό λοιπόν που με βοήθησε πολύ στην ζωή μου είναι που παρέμεινα στο κοπάδι, των ζώων των παιδικών μου χρόνων, εκεί όπου είχε μεγάλη τρυφερότητα και πολλά διδάγματα. Αν παρατηρήσετε τα περισσότερα συμπτώματα της οργανωμένης ζωής πάσχουν από μία απόσταση. Όσο ο παράγων απέχει από το παραγώμενο τόσο αυξάνεται η δυστυχία. Τα ζώα και η φύση μου επέτρεψαν να καταλαβαίνω και να νιώθω ότι όσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από το παιχνίδι και την αταξία τόσο πιο δυστυχισμένος γίνεσαι. Η πορεία της ανθρωπότητας είναι πτωτική και από το παιχνίδι και την αταξία πηγαίνει στην τάξη και την εργασία για να φτάσει, αργότερα, στη λήθη μέσα από μία επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Ο άνθρωπος πιστεύει ότι με τους θεσμούς μπορεί να είναι ευτυχισμένος, εγώ πιστεύω ότι οι θεσμοί είναι ανίσχυροι. Το ένστικτο παραμένει πολύ ζωντανό μέσα μας και με την παραμικρή αφορμή εκρήγνυται. Στις στιγμές της ερωτικής παραφοράς αλλά και του μεγάλου πόνου και θρήνου. Στις στιγμές της μεγάλης χαράς ή της γέννησης ενός ανθρώπου. Εκεί δεν ακούς πολεοδομημένες φωνές ή ήχους. Εκεί ακούς απλά πράγματα, πρωτεϊκά. Οπότε το μεγάλο δίδαγμα είναι ότι αν η ανθρωπότητα είναι σε μία πτωτική πορεία τα ζώα και η φύση μέσα μας είναι αυτά που μπορούν να διασώσουν έναν άνθρωπο από τη μεγάλη δυστυχία, σε αυτό με οδήγησε η ζωηράδα μου

Σε σχέση με τους πειρασμούς που αναφέρατε… Ποιος ήταν ο πρώτος στον οποίο ενδώσατε και σας έκανε να εκραγείτε από χαρά;

Η φυγή από το οικογενειακό περιβάλλον. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι καθαρά αριστερό, η οικογένειά μου ήταν στον πυρήνα του κομμουνιστικού κόμματος. Είχε υποστεί τα πάνδεινα μεγάλα μαρτύρια σε παλιές εποχές εκτοπίσεων και βίας. Ένα βράδυ σηκώθηκα πήρα κάποια πράγματα και ξεκίνησα το δικό μου ταξίδι. Κάπως έτσι το αίσθημα φυγής ήταν ο πρώτος πειρασμός στην ζωή μου και σε αυτόν τον πειρασμό ενέδωσα

Και όταν βρεθήκατε μόνος, τι νιώσατε;

Ήταν μια πορεία προς το άγνωστο που περιείχε φόβο και σαγήνη. Βρέθηκα να ακολουθώ έναν αόρατο αυλητή που με πήγαινε κάπου που δεν ήξερα. Κάποια στιγμή γεννήθηκε η ανάγκη να ακολουθήσω τη γυναικεία φύση. Τα κορίτσια, το φουστάνι που λέει ο Καββαδίας. Αυτό ήταν μια πολύ μεγάλη μύηση για εμένα. Εκείνη την εποχή ήταν καθήκον και υποχρεώση -όχι μόνο ευχαρίστηση- το να φλερτάρουμε και να κυνηγήσουμε τα κορίτσια. Ήταν μια εποχή αυτοδιάθεσης και ελευθερίας που την κυρίευαν τα κορίτσια, η μουσική- ήμουν πλανόδιος, αυτοδίδακτος μουσικός όταν ζούσα στο Παρίσι- και των άφιλτρων τσιγάρων. Το αίσθημα της ελευθερίας οργάνωσε μία αταξία που όμως απαιτούσε μια πολύ οργανωμένη εσωτερική δομή για να μην χαθείς και υποκύψεις σε ακρότητες, να μην πέσεις στις χημείες και τα ναρκωτικά

Σε σχέση με το «φουστάνι» πόσο ακαταμάχητος και παράφορος ήταν ο έρωτας;

Ήμουν 100% δοσμένος στον έρωτα και έτσι παραμένω… ολοκληρωτικά. Λειτουργώ με μία όσφρηση… με μία γεύση. Στον έρωτα λειτουργώ με όλες τις αισθήσεις μου

Έχετε δηλώσει, σε παλαιότερη συνέντευξη, ότι θα θέλατε ένα παιδί, ένα παιδί που δεν έχει αποκτήσει. Μετανιώνετε για αυτό;

Το να μετανιώνεις είναι ένα οδυνηρό αίσθημα γιατί σημαίνει ότι ακυρώνεις μία περίοδο της ζωής σου ή την αναθεωρείς. Το μόνο που σκέφτομαι, σε σχέση με το παιδί που αναφέρατε, είναι ότι ίσως εκείνη τη νεανική εποχή αντιμετωπίζαμε το θέμα της διακοπής μιας κύησης με μία ευκολία και έναν μοντερνισμό αλλά και με έναν τεράστιο φόβο. Σκέφτομαι, ορισμένες φορές, ότι αν μπορούσα να φέρω την ζωή μου πίσω θα χαιρόμουν πολύ να είχα ένα παιδί τώρα

Υπήρξε μία εγκυμοσύνη που θα σας χάριζε αυτό το παιδί αλλά διακόπηκε;

Ναι

Μιλάτε σε αυτό το παιδί που δεν καταφέρατε να κρατήσετε στην αγκαλιά σας;

Ναι, του μιλάω. Αν και στο θέμα της πατρότητας είμαι λίγο συντηρητικός. Το να γίνεις πατέρας και να κάνεις ένα παιδί σημαίνει πλήρη μετατόπιση του βίου. Ένα παιδί χρειάζεται σταθερές, χρειάζεται αγάπη, πίστη, ενθάρρυνση, υλικοτεχνική υποδομή στο σπίτι για να έχει τα απαραίτητα για την υγεία του, την εκπαίδευσή του και την ψυχική του υγεία. Ένα παιδί σου αλλάζει τον τρόπο ζωής. Ίσως τελικώς να μην ήμουν ο κατάλληλος λόγω των πολλών εσωτερικών και εξωτερικών μετατοπίσεων και μετακινήσεων οπότε δεν ξέρω αν θα ήμουν καλός πατέρας. Εκείνο όμως που καταλαβαίνω στις συνομιλίες μου με αυτό το εν δυνάμει πλάσμα, είναι ότι μάλλον περισσότερο μου μιλάει παρά του μιλάω. Στα δύσκολα σκέφτομαι «τι θα έκανε ένα παιδί στη δική μου θέση;».Η δύναμη αυτού του παιδιού, αυτού του αγέννητου πλάσματος, με καθοδηγεί και μου δίνει κουράγιο

Ποιοι άλλοι διάλογοι σας καθοδηγούν; Από γονείς ή δασκάλους

Θυμάμαι την πολύ απλή και στέρεη φράση του πατέρα μου που μου έλεγε «να έχεις περπατησιά στον κόσμο και καθαρό μέτωπο», αυτό με οδηγεί. Μου τόνισε ότι είναι σημαντικό να να έχεις μία γερή, δυνατή και καθαρή πορεία. Μπορεί να θεωρηθεί ηθογραφικό και παλιό κάτι τέτοιο αλλά δεν είναι. Στην ζωή δοκιμαζόμαστε πολύ. Περνάμε στάδια μύησης και διαβατήριες τελετές αλλά αυτό που μένει στο τέλος είναι το πώς αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, κυρίως των αγαπημένων μας ανθρώπων. Μεγάλη αξία έχει επίσης όχι το αν μπορείς να αγαπηθείς αλλά αν μπορείς να αγαπήσεις. Το να μη μπορείς να αγαπήσεις είναι αναπηρία

Σε σχέση με την αγάπη και τον έρωτα. Τι κυριαρχεί στο ερωτικό σας παρόν;

Αυτό έχει να κάνει με την ηλικία. Ξεκινώντας την ζωή σου εκείνο που έχει σημασία είναι ο πρωταρχικός πόθος και ο έντονος έρωτας. Αν αυτό κρατηθεί αλώβητο μέσα από τον χρόνο είναι κάτι σπουδαίο αφού σημαίνει ότι δεν έχεις χάσει την πρωτογενή και ενστικτική ικανότητα, δεν έχεις απωλέσει τη δύναμη του «ζώου» που έχεις στην ψυχή σου. Την ίδια στιγμή όταν λέμε «σ’ αγαπώ» σε έναν άλλον άνθρωπο , η αγάπη προσωποποιείται και σημαίνει ευθύνη, παίρνεις την ευθύνη του άλλου και μοιράζεσαι. Ευθύνη δε σημαίνει ότι αφήνω σημειώματα στο ψυγείο- «τι κάνεις αγάπη μου;»- είναι μία πράξη, μία στάση ζωής επι της ουσίας. Έχεις το καρδιογραφημα της ζωής του άλλου και διακρίνεις τα πάνω- κάτω, βλέπεις τι συμβαίνει. Υπάρχουν δύο τρόποι για να αγάπας, «σ αγαπώ επειδή είσαι αυτό που θέλω να είσαι» και «σ’ αγαπώ επειδή είσαι αυτό που είσαι». Το δεύτερο είναι η μεγάλη ελευθερία. Σε μία σχέση έχει σημασία να αγαπάς τον άλλον για αυτό που είναι και όχι να προσπαθείς να τον «φτιάξεις στα μέτρα σου». Επίσης εμείς οι άντρες πρέπει να καταλάβουμε ότι η γυναίκα είναι ρέουσα, δε μπορείς να την εγκλωβίσεις σε μία εγκαταστημένη ζωή για όλο τον βίο αφού κάτι τέτοιο ενέχει τον κίνδυνο της συνήθειας και αυτό είναι οδυνηρό. Πρέπει να ανανεώνεις την ζωή και την ερωτική σου σχέση και κάθε μέρα να μένεις έκπληκτος από το θαύμα του έρωτα, της αγάπης και της ύπαρξης. Αν μπορείς να το κάνεις αυτό οδηγείσαι σε μια υγιή ζωή που με τη σειρά της σε πηγαίνει στην ευτυχία

Λίγο πριν το τέλος της κουβέντας μας θα ήθελα να αναφερθούμε και στο τηλεοπτικό «Κόκκινο Ποτάμι» και τη μεγάλη επιτυχία που έχει γνωρίσει αυτή η σειρά. Τι σας χάρισε η τηλεόραση και πόσο την αγαπάτε;

Την αγαπώ και την φοβάμαι, με τον ίδιο τρόπο. Την αγαπώ όταν χρησιμοποιεί τα μέσα που έχει για να φτιάξει σειρές όπως το «Κόκκινο ποτάμι» και τις «Άγριες Μέλισσες» . Όταν η τηλεόραση συγχρωτίζεται με την τέχνη και τη λογοτεχνία τότε την αγαπώ αλλά όταν παράγει σκουπίδια με τρομάζει καθώς διαμορφώνει μία κοινωνία που μπορεί να είναι εφιαλτική. Πιστεύω πολύ στην τηλεόραση και τους κανόνες της, να εξυπηρετείται η αγορά και να υπάρχουν διαφημίσεις αλλά έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο γίνεται. Το «Κόκκινο Ποτάμι» γνώρισε μεγάλη επιτυχία και «πέρασε» στον κόσμο με αποτέλεσμα και τηλεθέαση να έχει αλλά και εμπορική δυναμική. Αυτό συνέβη επειδή αφηγήθηκε αληθινά και σημαντικά γεγονότα. Μίλησε για μια γενοκτονία που δεν έχει αναγνωριστεί και άρθρωσε μία εθνική φωνή απέναντι στα χιλιάδες τουρκικά σήριαλ που είχαν κατακλύσει την ελληνική τηλεόραση. Το έκανε με καθαρότητα και διαύγεια. Ο κόσμος έμαθε ιστορικά γεγονότα που δεν τα ήξερε. Οι Πόντιοι μας συναντούν στον δρόμο και μας λένε «τώρα είμαι ευτυχισμένος που είμαι Πόντιος πριν ντρεπόμουν». Η τηλεόραση διαμορφώνει απίστευτα και επηρεάζει την κοινή γνώμη ακόμη και σήμερα που δεν είναι στην πλήρη κυριαρχία της. Η τηλεόραση είναι φάρμακο αλλά και φαρμάκι

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πούμε για το τέλος;

Θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο σχετικώς με την πανδημία που ζούμε και που έχει πετύχει κάτι που δεν κατάφεραν- αιώνες τώρα- τα κοινωνικά, θρησκευτικά, οικονομικά και πολιτικά δόγματα που στοχοποιούσαν και ενοχοποιούσαν το σώμα. Η πανδημία κατάφερε, αυτή τη στιγμή, το άλλο σώμα να είναι ο δολοφόνος, να μας απειλεί ότι θα μας σκοτώσει. Αυτό είναι μία μεγαλη επιτυχία του απόλυτου συντηρητισμού. Κλειστήκαμε και απομονωθήκαμε τη στιγμή που η εγγύτητα έγινε η καταστροφή μας. Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για το θέατρο που δουλεύει και μιλά για τα σώματα. Η συγκεκριμένη απειλή είναι η χαρά όλων αυτών που μισούν τα σώματα. Η πανδημία είναι ένα τεράστιο πλήγμα στην ανθρώπινη φύση εκτός από την οικονομική καταστροφή που επιφέρει αλλά και τον άδικο θάνατο τόσων ανθρώπων.

Σωτήρης Χατζάκης- Δημήτρης Μυλωνάς

Ο Σωτήρης Χατζάκης πρωταγωνιστεί στην θεατρική παράσταση «Το Δάνειο» του Τζόρντι Γκαλθεράν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά που παρουσιάζεται στο θέατρο Χυτήριο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Επίσης «Το Δάνειο» θα δίνει παράλληλες παραστάσεις- κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού- σε Φεστιβάλ της Αττικής και της Περιφέρειας. 

Το Δάνειο

Η ιστορία 

Ο Αντόνιο επιθυμεί διακαώς να λάβει ένα τραπεζικό δάνειο όμως ως μοναδική εγγύηση έχει να επιδείξει… το λόγο της τιμής του. Μπροστά στην επίμονη άρνηση του διευθυντή της τράπεζας να εγκρίνει το πολυπόθητο δάνειο, ο επίδοξος αιτών απειλεί τον τραπεζίτη ότι θα «αποπλανήσει» τη γυναίκα του αξιοποιώντας την ακαταμάχητη έλξη που ασκεί στο γυναικείο φύλο.

Ο Αντόνιο, ένας ήρωας της καθημερινότητας, κουβαλάει στην πλάτη του όλη την απελπισία της οικονομικής κρίσης. Μη διαθέτοντας κανένα άλλο μέσο πειθούς και αξιοπιστίας αποφασίζει να τα παίξει όλα για όλα και να μπλοφάρει. Κι ενώ ο τεχνοκράτης και συγκροτημένος τραπεζίτης αρχικά τον υποτιμά, σταδιακά παρασύρεται σε ένα ξεκαρδιστικό “man to man” παιχνίδι δίχως πραγματικό νικητή.