Είναι μεγάλη τύχη να βλέπεις την Πέγκυ Τρικαλιώτη να ενσαρκώνει ηρωίδες, γυναίκες που έχουν φτιαχτεί από «μυαλό και φαντασία». Καταφέρνει να τις αναδεικνύει- εξ ολοκλήρου- και να τις «πλουτίζει» με την ιδιαίτερη λάμψη και την συγκινητική της αφοσίωση σε αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου. Ο καλλιτεχνικός της τρόπος είναι συναρπαστικός αλλά το ίδιο συμβαίνει και με το λόγο της. Όταν μιλάει έχει ένα έντονο φως στα μάτια και ένα όμορφο χαμόγελο. Και σου αρέσει να της ακούς και να την παρατηρείς γιατί σου δίνει την εντύπωση ότι από αυτά που σου λέει όλο και κάτι θα μάθεις και θα καταφέρεις- στο τέλος της συζήτησης- να αξιολογήσεις την ζωή από την αρχή.
Πόσο απότομα και βίαια άλλαξε η ζωή μας;
Για τη δική μας γενιά αυτό που συνέβη ήταν και παραμένει κάτι εξαιρετικώς βίαιο. Το να υπάρχει ένας ιός που μπορεί να σε σκοτώσει ανά πάσα στιγμή και να πρέπει να μείνουν οι άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, κλεισμένοι στο σπίτι είναι ένα σενάριο ταινίας. Έτσι μόνο μπορούσαμε να το σκεφτούμε και όχι να το βλέπουμε να συμβαίνει… να το ζούμε στην πραγματικότητα. Μετά από αυτό η ζωή μας θα είναι διαφορετική όσο και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε όλα όσα συμβαίνουν. Χρειάζεται να περάσει πολύς καιρός προκειμένου να διαμορφωθεί μία κανονικότητα που θα είναι τελείως διαφορετική σε σύγκριση με όλα όσα ζούσαμε πριν από αυτό, πριν από τον κορονοϊό
Αυτό που «έρχεται» θα είναι καλύτερο; Μέσα από μία τέτοιου είδους περιπέτεια θα μάθουμε να νοιαζόμαστε και να σεβόμαστε την ζωή περισσότερο ή απλώς θα ζούμε εγκλωβισμένοι και υπό καθεστώς φόβου;
Μπορεί να συμβεί οτιδήποτε. Μπορεί να βρεθούμε να είμαστε και πάλι οι ίδιοι άνθρωποι με τις ίδιες συνήθειες και χωρίς κάποια αλλαγή προς κάτι διαφορετικό και ενδεχομένως καλύτερο. Να παραμείνουμε οι εγωιστές που δεν δίνουν δεκάρα για το τι συμβαίνει έξω από τον εαυτό και το σπίτι τους. Από την άλλη πλευρά ενδέχεται να αναθεωρήσουμε όλα όσα γνωρίζαμε και να γίνουμε αυτό που είμαστε στα αλήθεια… να γίνουμε «ένα». Είμαστε ίσοι και ίδιοι απέναντι σε όλα, είμαστε αλληλένδετοι. Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν διαχωρισμοί στην υγεία μας, δεν υπάρχουν πουθενά.. συνδεόμαστε με απόλυτο τρόπο ο ένας με τον άλλον;
Instagram @peggy_trikalioti_official
Τι σε «κράτησε» μέχρι και σήμερα και σε κάνει να νιώθεις ότι «όλα θα πάνε καλά;»
Ανήκω στους ανθρώπους που έχουν μία ιδιαίτερη εσωστρέφεια. Δεν είμαι πολύ του έξω. Δίνω όλη μου την ενέργεια στη δουλειά μου, επιστρέφω και κάθομαι στο σπίτι μου. Το σπίτι για εμένα είναι η καθημερινότητά. Το να κάθομαι μέσα είναι η ζωή μου, όχι βεβαίως στο βαθμό που αναγκαστήκαμε να το κάνουμε αλλά και πάλι δεν δυσκολεύτηκα πολύ. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να είναι συνεχώς έξω διότι έτσι τους αρέσει να λειτουργούν και να ζουν. Εγώ έμαθα να ζω στο σπίτι. Να γυμνάζομαι, να διαβάζω και να υπάρχω μέσα στο σπίτι. Όμως ένιωσα ότι ζαλίζομαι, ότι έγινα πιο άσπρη από ποτέ από την ανησυχία μου και ένιωσα ότι δεν αναπνέω αέρα αφού οι ολιγόλεπτες βόλτες δεν ήταν κάτι ωραίο
Η 24ωρη επαφή με την κόρη σου, έφερε δυσκολίες στη μεταξύ σας σχέση;
Όχι. Επειδή πριν συμβεί όλο αυτό δούλευα πολλές ώρες και έλειπα αρκετά από το σπίτι δεν ήμουν δίπλα στο παιδί μου όσο θα ήθελα και θα ήθελε και η ίδια. Της έλειψα και μου έλειψε. Αυτή η 24ωρη επαφή μας έκανε να γνωρίσουμε η μία την άλλη από την αρχή. Ναι, έχουμε στιγμές που είναι δύσκολες αλλά ως επί το πλείστον μας έκανε μεγάλο καλό. Έχουμε θυμηθεί η μία την άλλη και δεθήκαμε περισσότερο και κάνουμε σχέδια για το καλοκαίρι αλλά και για την ζωή μας μετά από αυτό
Η μικρή Φραντζέσκα
Ποια είναι η αγαπημένη σας στιγμή μέσα στην ημέρα;
Κάθε μέρα βάζω μουσική, στη διαπασών και χορεύω για μία- μιάμιση ώρα.. ακατάπαυστα και με όλες τις πιθανές κινήσεις προκειμένου να γυμνάσω το σώμα μου. Η Φραντζέσκα, η κόρη μου, είναι ένα παιδί που δεν σηκώνεται εύκολα από τον καναπέ. Προσπαθώ λοιπόν να την πείσω να χορέψει τρία- τέσσερα τραγούδια χωρίς να σταματήσει. Όταν το κάνουμε αυτό μαζί μπορώ να σου πω ότι είναι η αγαπημένη μου στιγμή. Είναι «η στιγμή μας» και γελάμε πάρα πολύ. Κάποια στιγμή μου είπε, ενώ την έβαζα για ύπνο. «Όταν γράψω το πρώτο μου βιβλίο θα το αφιερώσω σε εσένα και θα λέγεται η τέχνη της γυμναστικής. Και όταν γίνω ζωγράφος θα ζωγραφίσω έναν πίνακα που θα απεικονίζει κάποιον που αντέχει και θα είναι και αυτός αφιερωμένος σε εσένα». Συγκινήθηκα και τη ρώτησα γιατί. Μου είπε ότι είμαι μία γυναίκα που δεν τα παρατάει ποτέ. Αισθάνθηκα ενθουσιασμό αλλά η συνέχεια της απάντησης ήταν «μα υπάρχει άλλη γυναίκα που να γυμνάζεται και να χορεύει επί μία- μιάμιση ώρα και να μη σταματάει ποτέ;
Οι πολλές ώρες που περνάτε παρέα σε έκαναν να συνειδητοποιήσεις πόσο έχει αλλάξει; Πόσο μεγάλωσε και πώς είναι στα αλήθεια;
Έχει αλλάξει πάρα πολύ. Οι μαμάδες που δουλεύουμε αρκετές ώρες συμβαίνει να βλέπουμε το παιδί μας και κάποια στιγμή να συνειδητοποιούμε ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είχαμε συνηθίσει και είχαμε στο μυαλό μας. Έχει αλλάξει ο τρόπος που μιλάει, οι λέξεις που χρησιμοποιεί, ο τρόπος που αισθάνεται το περιβάλλον της. Έχει αρχίσει να φεύγει το «παιδικό» και να αναγνωρίζω πάνω της το «κοριτσίστικο», είναι οκτώ ετών. Την παρατηρώ να βλέπει βίντεο κλιπ στην τηλεόραση και να προσπαθεί να χορέψει με αυτόν τον τρόπο. «Ψάχνουμε» μαζί τη μουσική, μιλάμε για το πόσο έχει αλλάξει και τις μαθαίνω ποιοι τραγουδιστές είναι τώρα στην «πρώτη γραμμή». Της μίλησα για την Μπίλι Έλις που μου αρέσει πάρα πολύ και τώρα έχει «κολλήσει» με τα τραγούδια της. Ακούγαμε τις προάλλες το τραγούδι για την ταινία του Τζέιμς Μποντ και της έλεγα ποιος είναι αυτός ο πράκτορας. Καταλαβαίνω λοιπόν ότι αυτά που μπορείς να μοιραστείς πλέον με ένα παιδί είναι τόσα πολλά και διαφορετικά. Είναι η μουσική, οι υπερήρωες, οι ταινίες, η πολιτική και η φιλοσοφία. Όλα αυτά με απλά και κατανοητά λόγια
Και γιατί σου γκρινιάζει περισσότερο;
Ήθελε πολύ να βγει έξω, αυτός ο έντονος περιορισμός την ενοχλούσε. Αγαπάει πολύ το σχολείο και τα μαθηματικά και ανυπομονεί να επιστρέψει στα θρανία. Της αρέσει να διαβάζει και μου λέει ότι είναι άδικο που δε μπορεί να πάει στο σχολείο
Ο παππούς και η γιαγιά της λείπουν;
Πολύ. Ζουν μαζί μας αλλά στον από κάτω όροφο. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν τους βλέπουμε καθόλου. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι και τους χαιρετάμε από μακριά. Αυτό βεβαίως είναι πολύ παράξενο και για εμένα, το ότι δεν μπορώ να αγκαλιάσω τη μητέρα και τον πατέρα μου. Η Φραντζέσκα ζητάει καθημερινώς να πάμε στο σπίτι τους αλλά της εξηγώ την κατάσταση, το καταλαβαίνει και το σέβεται 
Η δουλειά σου πόσο σου λείπει;
Πολύ. Αλλά αυτό που με στεναχωρεί και με ανησυχεί είναι το ότι όλοι οι καλλιτέχνες, οι τεχνικοί, οι παραγωγοί, όλοι οι άνθρωποι που κάνουμε αυτή τη δουλειά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με πολλές ακυρώσεις. Δεν θα γίνουν παραγωγές που είχαν προγραμματιστεί. Επίσης όλα τα θέατρα έκλεισαν ενάμιση μήνα πριν ολοκληρωθεί η σεζόν. Αυτός ο συνδυασμός είναι -για όλους εμάς- καταστροφικός. Τα χρήματα που παίρνουμε δεν είναι πολλά, αν και μπορεί κάποιοι να πιστεύουν το αντίθετο. Με αυτές τις αμοιβές που ισχύουν καλούμαστε να τα βγάλουμε πέρα και για όσο εργαζόμαστε αλλά και για τους μήνες που δεν έχουμε δουλειά ή κάνουμε πρόβες που δεν τις πληρωνόμαστε. Όλα αυτά έχουν διαμορφώσει μία πολύ δύσκολη και επικίνδυνη πραγματικότητα -πρωτίστως- για την επιβίωσή μας. Γνωρίζω ανθρώπους, ζευγάρια που είναι και οι δύο ηθοποιοί, που δεν έχουν τα βασικά για να μπορέσουν να ζήσουν και να τα καταφέρουν… δεν έχουν τα πολύ βασικά. Πολλοί άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτόν τον χώρο δεν ξέρουν αν σε ενάμιση μήνα θα είναι σε θέση να πληρώσουν για το φαγητό τους γιατί για το ενοίκιό τους σίγουρα δεν θα έχουν χρήματα. Οι άνθρωποι της τέχνης λοιπόν περνάνε και θα περάσουν πολύ δύσκολα αν δεν βρεθεί κάποια λύση
Μέσα σε όλο αυτό η τέχνη πόσο μπορεί να μας σώσει και να μας παρηγορήσει;
Η τέχνη ήταν πάντα εκεί στις δύσκολες στιγμές. Όσο δύσκολη και να ήταν η κατάσταση το θέατρο, η ποίηση, τα βιβλία ήταν ένα αποκούμπι. Οι άνθρωποι όταν πιέζονται μόνο μέσα από την τέχνη μπορούν να ξυπνήσουν, να «μαλακώσουν» ή να ζητήσουν καταφύγιο
Εσένα τι σε κάνει να νιώθεις όμορφα;
Μου αρέσει πολύ να διαβάζω και λατρεύω τα βιβλία της ιστορίας
Θανάσης Δόσης- Πέγκυ Τρικαλιώτη
Ποια είναι η εικόνα για το «μετά;», τι επιθυμείς πολύ;
Θέλω να πάω στην θάλασσα με τον άντρα μου, να είμαστε αγκαλιά, να κρατιόμαστε χέρι- χέρι και να κοιτάζουμε τον ανοιχτό ορίζοντα. Αυτό που έχει λείψει πολύ, να είμαι έξω από το σπίτι αγκαλιά με τον άνθρωπό μου.
