Με μπρίο, πηγαίο χαμόγελο και απίστευτο πάθος γι’ αυτό που κάνει, αποτελεί μία από τις πιο ξεχωριστές παρουσίες στο χώρο της υποκριτικής. Η Παρθένα Χοροζίδου, μας μιλά για τη δουλειά της, τα παιδικά της χρόνια, τις συνεργασίες που τη «σημάδεψαν», τους ανθρώπους που την πίστεψαν.
Σας απολαμβάνουμε στο θέατρο «Γκλόρια» και την παράσταση «Σκούπα» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα.
Είναι μια παράσταση με πολύ γέλιο. Πολύ όμως! Μια κωμωδία καταστάσεων με επίκεντρο την εργαζόμενη γυναίκα και την πολλαπλότητα των ρόλων της. Μαζευτήκαμε εμείς οι οχτώ: Σίλβια Δεληκούρα, Κατερίνα Ζαρίφη, Ηλίας Μελέτης, Βίβιαν Κοντομάρη, Νίκη Λάμη, Αντιγόνη Νάκα, Σπύρος Τσεκούρας, πολύ ορεξάτοι και από αλλού φερμένοι κι αναπτύξαμε γρήγορα έναν κώδικα επικοινωνίας μεταξύ μας. Διαβάσαμε το κείμενό μας και ήρθε στα στόματά μας και ήρθε στα σώματά μας και ήρθε και ο κόσμος να μας δει. Αυτό μας δίνει τεράστια χαρά. Κι ευχαριστώ τους Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα που μ’ εμπιστεύτηκαν και πάλι. 
Και πάλι… Αναφέρεστε στην καλοκαιρινή τεράστια επιτυχία της παράστασης «Το δικό μας σινεμά», στο θέατρο Άλσος;
Ναι. Ήταν μια εκπληκτική παράσταση. Και μου λείπει! Την αγάπησα πολύ αυτή τη δουλειά. Ήταν ένα καλογραμμένο έργο, αφιερωμένο στον Φιλοποίμενα Φίνο, φτιαγμένο με πολλή αγάπη από τους Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, με σπουδαίους ηθοποιούς, μ’ έναν εκπληκτικό χορογράφο τον Φωκά Ευαγγελινό, με 12μελή ζωντανή ορχήστρα, με 24μελές μπαλέτο. Όλοι οι συντελεστές ήταν με αγάπη φερμένοι. Ο Ηλίας Μαροσούλης άνοιξε αυτό τον επίγειο παράδεισο στο πανέμορφο ανακαινισμένο θέατρο «Άλσος». Εμάς τους ηθοποιούς, μας συμφέρει περισσότερο να είμαστε… στη γύρα τα καλοκαίρια και μας αρέσει να επικοινωνούμε με τους ανθρώπους της επαρχίας. Όμως το να μείνω φέτος το καλοκαίρι στην Αθήνα και να πηγαίνω σ’ ένα πολιτισμένο περιβάλλον, σ’ ένα κόσμημα της πόλης, ήταν ό,τι καλύτερο. Το «Άλσος» άνοιξε και πάλι και θα πρέπει να το φυλάξουμε και να το τιμάμε.
Πώς ήταν η συνεργασία σας με τη Δέσποινα Βανδή;
Δεν έγινε τυχαία αυτή που είναι. Τη θαυμάζω πάρα πολύ. Είναι δουλευταρού, ένας άνθρωπος προσγειωμένος, πολύ ταπεινή, ακούει τους πάντες και τα πάντα, τα φιλτράρει όλα και τα επεξεργάζεται. Έχει μια υπέροχη οικογένεια, είναι φοβερή μάνα και κάθε φορά που συζητάμε της δίνω τα εύσημα για το πόσο πραγματικά και ουσιαστικά χαρίζεται στα παιδιά της. 
Αναπτύξατε γερές φιλίες από αυτή την δουλειά;
Και βέβαια. Όπως και σε κάθε μου δουλειά. Έτσι είναι η ζωή των ηθοποιών. Αν θέλεις να κρατήσεις επαφή με κάποιους, αν πραγματικά το έχεις ανάγκη, τότε το κάνεις.
Σας βλέπουμε και στο σίριαλ του ΣΚΑΪ «Θα γίνει της πολυκατοικίας».
Εκεί ξεκίνησε ένας μεγάλος έρωτας με τον Βασίλη Θωμόπουλο. Γνωριζόμασταν πολύ λίγο. Δεν είχε τύχει στο παρελθόν να συνεργαστούμε. Χαίρομαι τον τρόπο που δουλεύει. Είναι ένας ήρεμος, υπέροχος άνθρωπος που ζητάει τα αυτονόητα και του τα δίνουν. Δεν τσακώνεται ποτέ. Θα θυμώσει σαν παιδί, πολύ χαριτωμένα και πολύ σπάνια. Δημιουργεί ένα ευχάριστο κλίμα γύρω του κι αυτό σε βοηθά πολύ στη δουλειά γιατί τα γυρίσματα είναι πολύωρα και κοπιαστικά. Το καλοκαίρι με φώναξε και μου είπε: «Σε θέλω για έναν ρόλο που δεν σου ταιριάζει». Μου είπε μία ατάκα από το σενάριο κι αμέσως του απάντησα: «Ναι θα τον κάνω αυτό τον ρόλο». Δεν μου είχε δοθεί μέχρι τώρα η ευκαιρία να παίξω το ρόλο του «κακού» ανθρώπου. Όταν δε, μου είπε ότι ο τηλεοπτικός μου σύζυγος θα είναι ο Τάσος Γιαννόπουλος, μόνο ευχαριστώ μπορώ να πω στο Θεό που έφερε δίπλα μου αυτό τον υπέροχο άνθρωπο. Ένας ταλαντούχος ηθοποιός, ήρεμος και σίγουρα πολύ τυχερή εγώ που συνεργάζομαι μαζί του. Από τον καινούριο χρόνο έχετε πολλά να περιμένετε από την «Πολυκατοικία». 
Είστε από την Καβάλα. Για ποιο λόγο ήρθατε στην Αθήνα;
Για να σπουδάσω ηθοποιός. Εγώ νόμιζα ότι δεν θα φύγω ποτέ από την Καβάλα. Ήμουν πολύ φοβισμένο παιδί, αλλά στο δικό μου το κεφάλι.
Άρα το να γίνετε ηθοποιός ήταν κάτι που το είχατε αποφασίσει από μικρή;
Όχι. Εγώ σπούδαζα μουσική και νόμιζα ότι θα μείνω για πάντα στην Καβάλα. Ήμασταν μια πολύ δεμένη παρέα και σπουδάζαμε στο Ωδείο για πολλά χρόνια μαζί. Τώρα, μόνο μία από εμάς έχει μείνει σ’ αυτό που ξεκίνησε. Οι υπόλοιποι σκορπίσαμε…
Και τι έγινε κι αλλάξατε γνώμη;
Ήρθε ο Σταμάτης Κραουνάκης στην Καβάλα για να αναλάβει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και έκανε μια οντισιόν. Όλοι θεώρησαν ότι είναι φυσιολογικό να πάω! Τι να κάνω κι εγώ, ετοίμασα ένα μονόλογο κι ένα τραγούδι και πήγα. Ε και με κράτησαν. Κάναμε μια πολύ ωραία παράσταση τον «Πλούτο» στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας, σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Όλοι αυτοί οι «τεράστιοι» άνθρωποι μπροστά στα δικά μου μάτια ήταν… κάπως. Θαμπώθηκα! Και κάπως έτσι πήρα την απόφαση να κατέβω στην Αθήνα. Όμως στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, υπήρχε πάντα το ενδεχόμενο ότι αν δεν τα καταφέρω δεν πειράζει. Δεν ήταν μεράκι για μένα η υποκριτική, δεν ήταν το μαράζι μου. Τη δουλειά την αγάπησα πάνω στη δουλειά. Και η αλήθεια είναι ότι την αγάπησα πολύ.
Έρχεστε λοιπόν στην Αθήνα…
Έρχομαι στην Αθήνα και σπουδάζω για τρία χρόνια στη σχολή Θεοδοσιάδη. Κάνουμε μια παράσταση με μαθητές της σχολής στο θέατρο «Βικτώρια». Στη συνέχεια ήμουν σ’ ένα παιδικό έργο της Κάκιας Ιγερινού στο θέατρο «Χώρα» και μετά μπήκα στη «Σπείρα Σπείρα». Πάλι συνεργάζομαι με τον εξαιρετικό Σταμάτη Κραουνάκη.
Πολλές οι συνεργασίες σας όμως και στην τηλεόραση και στο θέατρο με τον Αλέξανδρο Ρήγα.
Άλλη μεγάλη μου αγάπη μετά τον Σταμάτη. Πολύ μεγάλη αγάπη. Ο άνθρωπος αυτός με διάλεξε για τις δουλειές του κι αισθανόμουν ότι μου είχε φοβερή αγάπη. Μόνο ν’ ανθίσεις μπορείς δίπλα σε ανθρώπους που σε πιστεύουν. Αισθάνεσαι περήφανα όταν κάποιος καταξιωμένος σε θέλει δίπλα του να κοπιάσεις για τις δουλειές του και να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων. 
Θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος. Τι σας ταιριάζει περισσότερο;
Τα αγαπώ όλα, αλλά περισσότερο το θέατρο. Ίσως επειδή «πληρώνεσαι» εκείνη την ώρα και εννοώ ότι εισπράττεις αμέσως την αγάπη του κόσμου. Κοπιάζεις και ανταμείβεσαι καθημερινά. Είναι υπέροχο, μαγικό και τόσο άμεσο.
Θα θέλατε να κάνετε κάτι διαφορετικό; Δράμα ή τραγωδία;
Δεν ξέρω, ό,τι μου έρθει στο δρόμο μου. Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη «πείνα» αυτή τη στιγμή για συγκεκριμένο ρόλο. Είναι τόσα πολλά αυτά που κάνω τώρα που δεν σκέφτομαι κάτι διαφορετικό.
Μελλοντικά σχέδια;
Ζυμώνονται πολύ ωραία πράγματα, αλλά δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμα.
Για θέατρο;
Ναι.
Σας λείπει η Καβάλα;
Εννοείται. Ήμασταν μια πολύ δεμένη οικογένεια. Ήμασταν παιδιά (μαζί με την αδερφή μου) που ασχοληθήκαμε πολύ σκληρά και με πάθος με τον αθλητισμό και το μπαλέτο! Οι γονείς μας ,μας πήγαιναν παντού. Εγώ σπούδαζα και μουσική κι όλα κυλούσαν πολύ όμορφα και ήρεμα. Είχα υπέροχα παιδικά χρόνια.
