Μανώλης Καραντίνης: Το «Εθνικό» μας μπουζούκι

Μεγάλοι έρωτες, πάθη, άγριες νύχτες και μουσική. Ο σπουδαίος Μανώλης Καραντίνης εκφράζει την ζωή και όλα όσα μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί με το μπουζούκι και το ταλέντο του. Ο άνθρωπος που βρέθηκε σε πίστες, σε συνεργασίες που έγραψαν και γράφουν ιστορία μιλάει για την πορεία του που χαρακτηρίζεται από αγάπη, νότες αλλά και μαχαιρώματα. Μια ζωή με μουσικές παραγγελιές και «Φαντασία». Ο μουσικός δίπλα στα πιο μεγάλα ονόματα, σταθερά μαζί με τον Αντώνη Ρέμο, το πιο αυθεντικό μπουζούκι του ελληνικού τραγουδιού, μας μιλά για την πορεία του αλλά και για την πρόσφατη κινηματογραφική του εμφάνιση, στην ταινία του Αλέξη Καρδαρά «Φαντασίας» με τη Ρένα Μόρφη, το Στέλιο Μάινα, τον Γιάννη Στάνκογλου και τη Βίκυ Παπαδοπούλου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Η διαδρομή σας μέχρι σήμερα που σας έχει οδηγήσει;

Σε ένα σημείο όπου μοιάζει να έχω καταφέρει να είμαι χαρούμενος και υπερήφανος με όλα όσα έχω κάνει. Με τη βοήθεια δασκάλων και καλλιτεχνών με τους οποίους έμαθα, συνεργάστηκα και κατάφερα να δημιουργήσω κάτι ξεχωριστό. Είναι πολλά χρόνια δουλειάς αλλά είμαι ευχαριστημένος με το σήμερα που ζω.

Ποιες είναι οι σημαντικές συναντήσεις σας;

Πολλές. Με την Πόλυ Πάνου, την Ελένη Βιτάλη, το Γιώργο Νταλάρα, τον Τόλη Βοσκόπουλο, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Αντώνη Ρέμο .Ξεχνάω όμως αρκετές.

Ποιος έπαιξε το ρόλο του «ειδώλου» και αυτός που σας έβαλε στη διαδικασία να γίνετε αυτό που είστε σήμερα;

Ο Τόλης Βοσκόπουλος. Τον είδα για πρώτη φορά σε ηλικία 6 ετών, στην ασπρόμαυρη τηλεόραση. Τον είδα και έγινε η αφορμή για να μάθω να παίζω μπουζούκι, θέλησα να βρεθώ δίπλα του.

Ποιο συναισθηματικό φορτίο κουβαλάει το μπουζούκι;

Είναι όργανο ψυχής. Είναι επιθετικό, σολιστικό κα ζητάει να του δώσεις ψυχή σου. Σαν τον Χιώτη και τον Ζαμπέτα. Αυτοί έπαιζαν και έκαναν τον κόσμο να συγκινείται. Ο απλός κόσμος άλλωστε αφήνεται στη γοητεία και το μεγαλείο του. Αυτοί έρχονται κοντά σου και κοντά στη μουσική σου.

Εκφράζει παράπονο ή έρωτα;

Όλα. Το μπουζούκι παίζει χαρούμενα, λυπημένα, παίζει βαριά λαϊκά αλλά και τζαζ. Είναι ένα όργανο με χορδές που εκφράζει τα πάντα και έχει μέσα του την Ελλάδα θυμίζοντας θάλασσες, νησιά και ουρανό. Η Ελλάδα είναι Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, είναι Σπανός και Πλέσσας. Αυτή είναι η περιουσία στο ελληνικό τραγούδι και το μπουζούκι υπάρχει σε όλα αφού αφορά στον πολιτισμό και στη χώρα μας.

Όταν παίζετε μπουζούκι τι νιώθετε;

Αυτό που με αφορά εκείνη την ώρα είναι οι άνθρωποι που ακούνε τη μουσική που παίζω. Θέλω να συγκινηθούν και να έρθουν κοντά μου, θέλω να τους διασκεδάσω.

Δίπλα στον τραγουδιστή ποιος είναι ο ρόλος και η δική σας αξία; Μπαίνετε πάνω από τον καλλιτέχνη, από την φωνή;

Όταν δουλεύω με κάποιον τον συνοδεύω, δεν τον επισκιάζω, δεν επιδιώκω κάτι τέτοιο. Υπάρχουν και κάποιες στιγμές που έχω τη δική μου ώρα, μου δίνετε, και εκεί φαίνομαι και υπάρχω περισσότερο. Αλλά πάνω από όλα υπάρχει μία συνεργασία, μία ισορροπία και μεγάλος σεβασμός.

Όταν σας δίνετε ο «αέρας» πόσο σημαντικός νιώθετε;

Πιο πολύ νιώθω συγκίνηση. Όταν ένας μουσικός γίνεται γνωστός στον κόσμο, κάτι δύσκολο, αυτός που αξίζει το χειροκρότημα και τον θαυμασμό είναι οι άνθρωποι που τον κάνουν να νιώθει σημαντικός και ξεχωριστός. Το κοινό είναι που έχει τη μεγάλη αξία όχι εγώ.

Η «άγρια» νύχτα – μέσα στην οποία έχετε ζήσει – τι σας φέρνει στο μυαλό;

Πολλές φασαρίες και αγριότητες. Έχουν γίνει περιστατικά που είχαν να κάνουν με παραγγελιές και επιθυμίες. Κάποια στιγμή πέταξαν ένα μπουκάλι που με χτύπησε στο κεφάλι και πήγα στο νοσοκομείο. Μία άλλη φορά λίγο έλειψε να με σφάξουν για ένα τραγούδι. Δεν κατάλαβα τι ήθελαν και ζητούσαν επίμονα – παραγγελιά – αφού είχαμε κατέβει από την πίστα. Τους έλεγα ότι τώρα τα μαζέψαμε και με κυνηγούσαν για να με σκοτώσουν. Όμως αυτά συνέβαιναν παλιά.

Τώρα είστε ένας μουσικός που βρίσκεται – μεταξύ άλλων – με τον Αντώνη Ρέμο.

Πάντοτε επέλεγα να δουλεύω με ανθρώπους που μου αρέσει η φωνή τους, καλλιτέχνες άξιοι σεβασμού. Ο Αντώνης Ρέμος είναι ένας τραγουδιστής με πολύ ωραία φωνή και με μεγάλη καλλιτεχνική και μουσική προίκα. Η πορεία του μοιάζει με αυτή του Γιάννη Πάριου και του Γιάννη Πουλόπουλου. Είναι μοναδικός στο να στηρίζει και να αναδεικνύει το λαϊκό τραγούδι αν και μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα. Είναι μελετημένος και σπουδαίος, είναι και ο ίδιος μουσικός αφού παίζει τύμπανα. Επίσης είναι ένας καλός άνθρωπος και έχει βοηθήσει κόσμο που έχει ανάγκη αλλά και συναδέλφους. Η δική μας συνεργασία είναι μία καλλιτεχνική συνύπαρξη με σεβασμό και αγάπη.

Και φτάνουμε στην κινηματογραφική «Φαντασία» σε σενάριο/ σκηνοθεσία του Αλέξη Καρδαρά και με τη μουσική και τα τραγούδια που υπογράφει ο Μίνως Μάτσας.

Η ταινία δείχνει τα κανονικά μπουζούκια εκείνων των ετών. Μπουζούκια που σήμερα βρίσκεις στην επαρχία με μία ξεχωριστή αυθεντικότητα. Η ταινία έχει εξαιρετικά τραγούδια και η «Φαντασία» φέρνει στο προσκήνιο τη μουσική που αξίζει να ακούσει κάποιος. Είναι κάτι που έχει λόγω ύπαρξης και πολύ καλώς έγινε αφού ο Μίνως Μάτσας φρόντισε τη μουσική ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πολύ καλές. Η «Φαντασία» είναι ένα μάθημα για τους νέους και δείχνει ότι για να γίνει κάποιος μουσικός ήθελε ανέκαθεν δουλειά, αξία και ξεχωριστό καλλιτεχνικό βάρος.

Κεφάλαιο έρωτας: Πόσο ερωτευθήκατε και παθιαστήκατε μέσα στη νύχτα και τα μπουζούκια;

Πολύ και για πολλά χρόνια. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα μετέφερα στο μπουζούκι. Είτε χαρά είτε λύπη, είτε έρωτας είτε ένα μεγάλο πάθος. Όλα βγαίνουν στη μουσική και τον τρόπο που παίζω. Για αυτό μπορώ να συγκινήσω και να κάνω τον άλλον να νιώσει ωραία. Μένω πιστός στις ρίζες και στο παρελθόν μου. Άλλωστε αυτό που κάνω θέλω να έχει γερές ρίζες.

Να σημειώσουμε τέλος, ότι ο Μανώλης Καραντίνης μαζί με τον Θάνο Γκιουλετζή στο βιολί και τον Αχιλλέα Σοφούδη στο πιάνο έχουν δημιουργήσει και την ομάδα Trio Mousikanti.

Από τον Γιώργο Βλαχογιάννη