«Η Παριζιάνα»: μια θρυλική ταινία, που έγινε θεατρική παράσταση.

Νιώθω πολύ μεγάλη χαρά και τύχη που βρίσκομαι σ’ αυτήν την παραγωγή, μ’ αυτούς τους αξιόλογους συντελεστές. Από πού να ξεκινήσω; Από το όνομα Γιάννης Δαλιανίδης, από το μουσικό ντύσιμο της «Παριζιάνας» από τον Μίμη Πλέσσα, με τα συγκλονιστικά τραγούδια, από τον σκηνοθέτη της παράστασης Αντώνη Λουδάρο, από την Μπέσυ Μάλφα στο ρόλο της τεράστιας Ρένας Βλαχοπούλου, από τη μουσική διεύθυνση του Μαυρίκιου Μαυρικίου; Πραγματικά νιώθω ευλογία.

Πώς έγινε η πρόταση να συμμετάσχετε στην παράσταση;

Η πρόταση έγινε από τον Αντώνη Λουδάρο. Η αρχική ιδέα ήταν να τραγουδήσω τα τραγούδια της παράστασης. Σιγά σιγά,  όσο κάναμε πρόβες άρχισε να μου παρουσιάζει και τα πράγματα διαφορετικά. Μέχρι που μου είπε πως θα παίξω στην παράσταση.

Το φοβηθήκατε;

Όχι, δεν φοβήθηκα. Αφενός γιατί έχω ξανακάνει μιούζικαλ παλαιότερα, το «Rent» και το «(Δε) Σε Θέλω» κι αφετέρου γιατί υπήρχε η ασφάλεια του Αντώνη Λουδάρου, της Μπέσυς Μάλφα, αλλά και του Τόνυ Δημητρίου. Ήταν όλοι δίπλα μου από την πρώτη στιγμή κι έχουμε μεταξύ ένα πολύ ευχάριστο κλίμα. Γελάμε, γελάμε πολύ. Γελάμε με κάποιες μικρές αθόρυβες προσθήκες που έχει κάνει ο καθένας μας πάνω στη σκηνή.

Είστε ένας άνθρωπος με το χαμόγελο στα χείλη, με θετική ενέργεια, με αισιοδοξία.

Έτσι είναι. Κατ’ αρχήν νιώθω ότι έχω έρθει στον πλανήτη Γη από δύο πολύ ευχάριστους ανθρώπους με πολύ καλή ενέργεια οπότε αυτό έχει περάσει και σε εμένα.  Από την άλλη, νιώθω ότι ο ρόλος μου, αν μπορώ να το πω έτσι, στον πλανήτη Γη, είναι για να προσφέρω χαρά, να προσφέρω χαμόγελο. Και μέσα από τη δουλειά μου, πέρα ότι ικανοποιώ τα δικά μου συναισθήματα τραγουδώντας, χαίρομαι γιατί μπορώ και μεταδίδω αυτή τη χαρά στον κόσμο που έρχεται και μ’ ακούει.

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;

Αυτή τη στιγμή το θέατρο είναι προτεραιότητά μου. Πρέπει να είναι μια πρόταση που να μου αρέσει πολύ για να με τραβήξει από την «Παριζιάνα». Αυτό δε σημαίνει ότι αποποιούμαι την τραγουδιστική μου ιδιότητα. Τραγουδιστής είμαι, αυτό αγαπώ, αυτό θέλω να κάνω. Όμως τώρα περνάω τόσο ωραία στο θέατρο! Όταν είμαι σε μια δουλειά θέλω να είμαι πιστός σ’ αυτή και να μην μοιράζομαι και σε άλλες. Βέβαια αν μου γίνει κάποια ενδιαφέρουσα πρόταση, θα τη δω θετικά. Ετοιμάζω τραγούδια. Τη δουλειά μου δεν την αφήνω. Την αγαπώ πάνω απ’ όλα.

Νιώθετε ανασφάλεια στο δικό σας επάγγελμα;

Όχι δεν νιώθω ανασφάλεια γιατί έχω δουλέψει πάρα πολύ σκληρά, έχω προσπαθήσει πολύ για τα κεκτημένα και ξέρω ποιος είμαι και που βαδίζω.Κάνω το σταυρό μου που μπορώ να επιλέξω δουλειές.

Είστε από τους ομορφότερους καλλιτέχνες που έχει η ελληνική δισκογραφία. Πώς το διαχειρίζεστε;

Ντρέπομαι λίγο. Είναι πολύ ευχάριστο όλο αυτό αλλά με φέρνει σε αμήχανη θέση κάθε φορά που το ακούω ή μου το δείχνουν.

Νιώθετε ότι κάποιες φορές στη δουλειά σας, έχουν βάλει προτεραιότητα στην ομορφιά σας κι όχι στις φωνητικές σας ικανότητες;

Στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου, ναι. Στην αρχή συνέβαινε έντονα, αλλά αυτό με βοήθησε να δουλέψω παραπάνω. Όχι για να αποδείξω στον κόσμο ότι «παιδιά τραγουδάω δεν είμαι μόνο ωραίος», αλλά για μένα. Δεν μ’ αρέσει να μου λένε: «αυτό δεν μπορείς να το κάνεις». Θέλω ν’ αποδεικνύω στον εαυτό μου ότι όταν βάλω κάτι στο μυαλό μου και θέλω να το κάνω, μπορώ και να το πετύχω.

Ποια είναι η σχέση σας με τα social media; Σας «ενοχλούν» οι θαυμάστριές σας;

Δεν είμαι και από αυτούς που ζουν για τα social. Κι όταν υπάρχουν κάποιες θαυμάστριες που… ενοχλούν προσπαθώ να το αντιμετωπίσω ψύχραιμα. Μπορεί να είναι ένας τρόπος θαυμασμού και αγάπης αλλά κάποιες φορές ξεπερνούν τα όρια.

Πριν λίγες μέρες δώσατε μια συναυλία ελπίδας στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θηβών.

Πριν από λίγο καιρό, ο Νίκος Ρογκάκος και ο Παναγιώτης Στάθης είχαν βρεθεί με την κάμερα της εκπομπής τους  «Πρωινοί Τύποι» σ’ αυτές τις φυλακές προκειμένου να κάνουν ένα ρεπορτάζ. Μία από τις επιθυμίες των γυναικών ήταν η διοργάνωση μιας συναυλίας εντός του σωφρονιστικού ιδρύματος. Ο ΑΝΤ1, οι παρουσιαστές της εκπομπής και η Heaven Music βοήθησαν ώστε να γίνει αυτή η συναυλία πραγματικότητα.

Ήταν μια φανταστική εμπειρία. Από την ώρα που έφτασα εκεί μέχρι και το πρώτο μισάωρο της συναυλίας είχα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ήταν λίγο αγχωτικό. Πέρασα πολλές πύλες, πολλούς ελέγχους. Λογικό. Όμως μετά όλα άλλαξαν. Χάρηκα. Πέρασα απίστευτα στη συναυλία και υποσχέθηκα σ’ αυτές τις γυναίκες ότι θα ξαναπάω. Αυτό που κατάλαβα είναι πως ό,τι και να έχει συμβεί στις ζωές των ανθρώπων η ανάγκη για διασκέδαση και για μουσική δεν σταματά ποτέ. Και χαίρομαι που μέσα από το τραγούδι μπορώ να κάνω ανθρώπους να ξεχάσουν ακόμα και κάτι τόσο δύσκολο, τον εγκλεισμό τους. Είδα αυτές τις γυναίκες, περισσότερες από 300, να διασκεδάζουν με την ψυχή τους, να  τραγουδούν και να χορεύουν.