Ο δημοφιλής ερμηνευτής, ποτέ δεν κρύφτηκε πίσω από λέξεις. Ξεκάθαρος, συγκεκριμένος λέει τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς περιττές εντάσεις. Καλλιτέχνης που εργάζεται ακατάπαυστα, άλλωστε και στο σπίτι του έχει το δικό του στούντιο, είναι συνεπής απέναντι στο κοινό του, παρουσιάζοντας ολοκληρωμένες δουλειές. Παράλληλα απολαμβάνει στο μέγιστο την όμορφη οικογένεια που έχει δημιουργήσει μαζί με τη γυναίκα του και αυτό που θέλει, όταν όλα πάρουν το δρόμο τους και επιστρέψουμε σε μία κανονικότητα είναι: “Μια συναυλία! Μια συναυλία με κόσμο! Μια συναυλία με κόσμο και με το κορίτσι μου στο πλάι της σκηνής! Αυτό μου έχει λείψει πιο πολύ απ’ όλα…”
Γιάννη είσαι ένας καλλιτέχνης που, με ιδιαίτερη συνέπεια, παρουσιάζεις με χρονική συνέπεια, καινούργιες ολοκληρωμένες δουλειές. Ολόκληρα albums και όχι singles. Κάτι που παλαιότερα θεωρούνταν δεδομένο τώρα μοιάζει διαφορετικό. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στη μουσική και στην επικοινωνία που έχει ο καλλιτέχνης με το κοινό του;
Στην μουσική δεν αισθάνομαι κάποιες ιδιαίτερες αλλαγές. Υπάρχουν σαφώς κάποιες διαφοροποιήσεις στον τρόπο που ενορχηστρώνονται τα τραγούδια καθώς η τεχνολογία μας έχει προσφέρει δυνατότητες που στο παρελθόν δεν υπήρχαν αλλά στον τρόπο γραφής και έμπνευσης που είναι η ουσία, δεν έχουν αλλάξει πολλά. Εκεί που έχουν αλλάξει δραστικά τα δεδομένα είναι στον τρόπο που μοιραζόμαστε την μουσική. Εκεί οι αλλαγές είναι πολύ μεγάλες. Και λόγω της σταδιακής κατάργησης των υλικών φορέων ήχου όπως είναι τα CD αλλά και ο τρόπος που επικοινωνούμε τα τραγούδια καθώς το internet και οι ψηφιακές πλατφόρμες μουσικής όπως το Spotify, YouTube, iTunes κλπ έχουν στην ουσία αντικαταστήσει τα δισκοπωλεία και τα ραδιόφωνα. Δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό απλώς χρειάζεται χρόνος να προσαρμοστούμε και εμείς σε αυτά τα δεδομένα. Για τον ακροατή η μετάβαση σε αυτούς τους τρόπους επικοινωνίας και ακρόασης είναι πολύ πιο εύκολη από ό, τι για εμάς που δημιουργούμε την μουσική. Όμως γίνεται και αυτό σιγά σιγά. 
«Κοίτα γύρω» ο τίτλος της νέας σου δουλειάς και η ερώτηση μοιάζει να είναι αναμενόμενη. Κοιτώντας γύρω σου τι βλέπεις;
Αν και φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, τα τελευταία χρόνια, αισθάνομαι πως το σκοτάδι έχει αρχίσει να απλώνεται έντονα. Ζούμε πολύ σκοτεινές εποχές. Το μίσος μεταδίδεται πολύ πιο εύκολα, καινούριες ασθένειες έχουν κάνει την εμφάνισή τους, η φύση στην προσπάθειά της να επαναφέρει την ισορροπία που της στερήσαμε, δημιουργεί καταστάσεις που όλο και πιο δύσκολα θα μπορούμε να ανταπεξέλθουμε. Η αλήθεια είναι πως ζούμε ιστορικές στιγμές και μεγάλες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Η πολιτική έχει καταρρεύσει και έχει χαριστεί στα χέρια πολυεθνικών, οι τραπεζοκεντρικές οικονομίες προκειμένου να προστατέψουν τους λίγους νομισματοκέφαλους προύχοντες, αφήνουν τον απλό πολίτη στην τύχη του με την διάχυτη αίσθηση πως χαίρονται με τα εκατομμύρια θανάτους και ταυτοχρόνως τα ΜΜΕ έχουν εξαγοραστεί και στην ουσία φιμωθεί, λόγω της οικονομικής τους εξάρτησης από τις Κυβερνήσεις. Δεν βλέπω αρκετό φως στο μέλλον. Αυτό που σίγουρα βλέπω είναι πως έρχεται η εποχή που οι αγώνες για τα απλά καθημερινά ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι πλέον εξίσου αναγκαίοι όσο ένα ποτήρι νερό… Νομίζω πως είμαστε μάρτυρες μιας σταδιακής επιστροφής στις κοινωνικές συνθήκες του 18ου αιώνα που εντέλει οδήγησαν στην Γαλλική επανάσταση.
Επιλέγοντας δύο ακόμα τίτλους τραγουδιών από το νέο σου c.d., θα ήθελα να συνεχίσεις την πρόταση. «Έχει ο Θεός…» και «Στον κόσμο αυτό….»
“Έχει ο Θεός” του καθενός, να μας δίνει δύναμη, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
“Στον κόσμο αυτό” τον σκοτεινό, ας σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο να βοηθήσουμε τον ήλιο να ζεστάνει ξανά τις καρδιές μας.
Μπαμπάς δύο πολύ μικρών παιδιών, τι θέλεις να τους διδάξεις γι αυτό τον κόσμο, τον τόσο αλλόκοτο πολλές φορές;
Τα σημαντικότερα πράγματα που θέλω να τους μάθω είναι πως όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, φύλλου, σεξουαλικότητας, εμφάνισης, είναι απολύτως ίσοι μεταξύ τους. Καμία ζωή, είτε ανθρώπων είτε ζώων, δεν είναι σημαντικότερη από κάποια άλλη και πως τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κερδίζονται με αγώνες και σκληρή προσπάθεια. Και μια συμβουλή που άργησα να την αποδεχτώ αλλά την ένιωσα στο πετσί μου είναι να μην επιτρέπουν στους τοξικούς ανθρώπους να μπαίνουν στο περιβάλλον τους γιατί λειτουργούν σαν αρρώστιες. Μολύνουν και τους ίδιους και το περιβάλλον τους.
Πόσο σου λείπει η «ζωντανή επικοινωνία» με τον κόσμο;
Πάρα πολύ. Ανήκω σε μια γενιά που η σημαντικότερη στιγμή της γέννησης ενός τραγουδιού είναι οι αντιδράσεις των ανθρώπων όταν το ακούνε για πρώτη φορά. Θα γελάσουν; Θα δακρύσουν; Θα αδιαφορήσουν, θα αγκαλιαστούν; Αυτή η επαφή στην ζωντανή παράσταση είναι το οξυγόνο της τέχνης μας. Το χειροκρότημα, η συγκίνηση, ακόμη και η αποδοκιμασία είναι τόσο σημαντική για όσους είναι πραγματικοί καλλιτέχνες και επιδιώκουν να γίνονται καλύτεροι και σε αυτό που κάνουν αλλά και ως άνθρωποι.
Αντιμέτωπος με αυτή την κατάσταση που ζούμε, ποιες είναι οι δικές σου ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να πας παρακάτω και να ανταπεξέλθεις;
Η αλήθεια είναι πως εμείς οι μουσικοί, έχουμε την τεράστια πολυτέλεια να φτιάχνουμε έναν μαγικό κόσμο όταν πιάνουμε στα χέρια μας ένα μουσικό όργανο. Μια κιθάρα, ένα πιάνο, ένα πνευστό. Εκείνη η στιγμή, λειτουργεί σαν να μπαίνεις σε έναν φανταστικό κόσμο φωτεινό, δημιουργικό και χωρίς κανόνες. Από την άλλη έχω τα τρία θαύματα της ζωής που ήρθανε στον δρόμο μου. Την γυναίκα μου και τα δύο καταπληκτικά αγόρια μου. Ο καθημερινός αγώνας, να είμαι καλός πατέρας, σύντροφος και άνθρωπος, λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι σε κάθε τι τοξικό που υπάρχει γύρω μας.
Στην πρώτη σου live εμφάνιση μετά από όλη αυτή την περιπέτεια, την έχεις φανταστεί; Τι είναι αυτό που θα πεις πρώτα από όλα στον κόσμο;
Ειλικρινά όχι. Δεν το έχω σκεφτεί καθόλου. Αν κρίνω πάντως από αυτά που νοιώθω αυτή την στιγμή, πιστεύω πως θα θέλω να τραγουδάω ασταμάτητα, μέχρι να κλείσει η φωνή μου ενώ θα έχω ταυτοχρόνως τα μάτια μου και τα αυτιά μου κολλημένα στις εκφράσεις των αγαπημένων μου φίλων να παρακολουθώ τις αντιδράσεις τους. Γιατί, περισσότερο και από το να τραγουδάω, μου έχουν λείψει τα πρόσωπα των φίλων που έρχονται εδώ και χρόνια στις συναυλίες μου… 
Εάν τα μαγαζιά λειτουργούσαν θα ένοιωθες ασφαλής να τραγουδήσεις παρουσία τόσων ανθρώπων;
Απολύτως! Στους χώρους της μουσικής και του θεάτρου δεν υπήρξε ποτέ κανένας απολύτως κίνδυνος γιατί απλώς είναι απόλυτα ελεγχόμενοι. Γι αυτό άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ επιβεβαιωμένη μετάδοση σε κανένα θέατρο ή συναυλιακό χώρο. Όταν παίρνονται τα μέτρα ασφαλείας δεν υπάρχει κανένας απολύτως κίνδυνος. Το καλοκαίρι για παράδειγμα, αισθανόμουν πολύ πιο ασφαλής σε μια συναυλία από το να πάω στο σούπερ μάρκετ. Η μεγάλη πλειοψηφία των καλλιτεχνών συμπεριφερόμαστε με τον πλέον υπεύθυνο τρόπο και αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους. Τώρα, το γιατί η Κυβέρνηση αποφάσισε πως ο μεγαλύτερος εχθρός της στην προσπάθεια ελέγχου της επιδημίας είναι ο Πολιτισμός, είναι κάτι που θα πρέπει να το εξηγήσει πολύ σύντομα. Και τότε θα αποκαλυφθούν πολλά και δεν θα υπάρξει καμία διάθεση συναίνεσης. Αυτό που ξεχνάνε οι πολιτικοί όταν αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση, είναι η λέξη “αιρετός”. Νομίζω πως και οι συγκεκριμένοι, θα την θυμηθούν με τον πλέον δύσκολο και απότομο τρόπο. Γιατί απλά “όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες”…
Η περίοδος της πρώτης καραντίνας τι σου έμαθε; Πώς αντιδράς στη δεύτερη;
Να εκτιμώ αυτά που θεωρώ δεδομένα. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Πολλές φορές στην φύση του ανθρώπου είναι να απαξιώνουμε τα καθημερινά. Τα απλά. Τις οικογενειακές στιγμές. Τον καφέ που πίνουμε. Την βόλτα. Όσο για το δεύτερο lockdown δεν προβληματίζομαι πλέον. Έχω αποδεχτεί πια πως επαγγελματικά είμαι σε έναν χώρο όπου η πολιτεία έχει πάρει την ξεκάθαρη πολιτική απόφαση να αδιαφορεί για την επιβίωσή του και γενικότερα την ύπαρξή του. Οπότε έτσι λειτουργώ και τώρα. Σαν να βρέθηκα υποχρεωτικά σε ένα survivor game που πρέπει να επιβιώσω μόνο με τις δικές μου δυνάμεις. Απλά επειδή πλέον έπεσαν οι μάσκες παρότι τις φοράμε, θα έχω όλα αυτά υπόψιν μου την επόμενη φορά που θα έρθει κάποιος από την οποιαδήποτε κυβέρνηση ή κρατικό φορέα και θα μου ζητήσει να προσφέρω εθελοντικά την τέχνη μου.
Τις τελευταίες ημέρες, γίνονται συζητήσεις για τον αγώνα των τραγουδιστών να πληρώνονται όταν εμφανίζονται σε μουσικές εκπομπές κάτι που ισχύει εδώ και χρόνια έξω από τα ελληνικά σύνορα. Πρώτη αντέδρασε θετικά η Κρατική Τηλεόραση; Θα αλλάξει το σκηνικό;
Στην Ελλάδα συμβαίνει το εξής παράδοξο. Στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές που στηρίζονται στην ζωντανή μουσική, πληρώνονται όλοι, εκτός από αυτούς για τους οποίους γίνονται. Αυτό λοιπόν πρέπει να σταματήσει. Βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες αλλά όταν έρχεται η ώρα το κράτος και οι ιδιώτες να συμπεριφερθούν όπως οι Ευρωπαίοι, σφυρίζουν αδιάφοροι. Σε όλο τον κόσμο η ζωντανή μουσική στην τηλεόραση πληρώνεται. Και μάλιστα αδρά. Στις περισσότερες μάλιστα χώρες οι φιλοξενούμενοι καλλιτέχνες πληρώνονται ακόμη και για συνεντεύξεις. Εμείς λοιπόν ζητάμε απλά το αυτονόητο. Να πληρωνόμαστε για την εργασία μας. Οι τραγουδιστές, οι μουσικοί, οι τεχνικοί, οι δημιουργοί, οι οικογένειες των εκλιπόντων που τους γίνονται αφιερώματα. Όλοι. Και ειλικρινά χαίρομαι που η κρατική τηλεόραση ήταν η πρώτη που αντέδρασε θετικά απέναντι σε αυτό αναγνωρίζοντας πως έχουμε δίκιο. Απλά αντέδρασε με λάθος σκεπτικό. Ούτε επαιτεία κάνουμε, ούτε επίδομα λόγω covid ζητάμε. Εάν η κρατική τηλεόραση στεναχωριέται τόσο πολύ που το κράτος αδιαφορεί για την ύπαρξή μας, ας δίνει την βοήθεια αυτή που αποφάσισε, στα ταμεία αλληλεγγύης των σωματείων που στηρίζουν έμπρακτα τους συναδέλφους μας που έχουν πληγεί καθοριστικά αυτή την περίοδο. Το αίτημά μας λοιπόν είναι να αμειβόμαστε για την εργασία μας όπως συμβαίνει παγκοσμίως. Και όχι μόνο τώρα που υπάρχει πρόβλημα αλλά από εδώ και πέρα. Το κράτος άλλωστε χρηματοδοτεί γενναιόδωρα τα ΜΜΕ, ξεχνώντας παντελώς τους ανθρώπους του πολιτισμού. Ευελπιστώ να το καταφέρουμε και τουλάχιστον οι νεότερες από εμάς γενιές καλλιτεχνών, να βρουν και κάτι έτοιμο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Γιάννης Κότσιρας: Ένας ευτυχισμένος μπαμπάς
