Ο δημιουργός κι εμπνευστής της Μεθόδου Καλογήρου, που διδάσκει βιωματικά σεμινάρια, είναι προσωπικός σύμβουλος πολλών επιτυχημένων Ελλήνων συγγραφέων, επιχειρηματιών και ανθρώπων του θεάματος, δάσκαλος- όπως τιμητικά τον αποκαλούν οι χιλιάδες μαθητές του- μετά από δύο χρόνια αποχής από τα, δια ζώσης, σεμινάρια, νιώθει την ανάγκη να πει από καρδιάς ένα αληθινό αλλά και χρήσιμο ΑΝΤΙΟ σε όλους τους φίλους του. Γι αυτό διοργανώνει αύριο την τελευταία ημερήσια εκδήλωση κατά τη διάρκεια της οποίας αφού αναλύσει τον κυριότερο πυλώνα της “Μεθόδου Καλογήρου”, θα απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που θα τεθούν από το κοινό. «Πιστεύω βαθύτατα ότι δεν υπάρχουν λάθος και σωστές ερωτήσεις. Η απορία είναι απλά κάτι που δεν καταλαβαίνω ή κάτι που δεν ξέρω και θέλω να μάθω. Κάθε ερώτησή, κάθε απορία, είναι σημαντική. Γι’ αυτό θα μπορούν όλοι να ρωτήσουν ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ θέλουν», επεξηγεί.
Το ιδιαίτερο ταλέντο τού Αντώνη Καλογήρου στη μεταδοτικότητα, ο μοναδικός τρόπος παρουσίασης των θεμάτων του, η πρωτοτυπία του και η ικανότητά του να οδηγεί τους ανθρώπους με δυναμισμό και αποφασιστικότητα στους δρόμους της άμεσης προσωπικής αλλαγής, δικαίως τον κατατάσσουν μεταξύ των κορυφαίων δασκάλων διεθνώς.
Με αφορμή το αποχαιρετιστήριο αυτό σεμινάριο, καθώς ο Αντώνης Καλογήρου μετά από 32 χρόνια δίνει τη σκυτάλη του στην κόρη του Αγάπη Καλογήρου και στον Αλέξιο Βανδώρο, τον συνάντησα στο χώρο του.
Με βλέμμα ευθυτενές και ματιά που πέταγε σπίθες, εγκάρδιο χαμόγελο, πριν ακόμα θέσω την πρώτη ερώτηση, σαν να ήξερε, τοποθετήθηκε λέγοντας: «Όλα τα πράγματα στη ζωή ακολουθούν τον βασικό κανόνα της: όλα έχουν αρχή και τέλος».
Στη διάρκεια της συζήτησής μας πάντως, έγινε εξαιρετικά σαφές ότι αυτό που σίγουρα δεν θα έχει τέλος μέχρι το προσωπικό του φινάλε, είναι ο μεγάλος έρωτάς του για την γυναίκα του με την οποία είναι 52 χρόνια παντρεμένος και στα 78 του δηλώνει «πιο ερωτευμένος από ποτέ»!
Το προσωπικό ταξίδι του Αντώνη Καλογήρου, που στη συνέχεια έγινε η δική του μέθοδος, ξεκίνησε να διδάσκεται επισήμως την ημέρα των γενεθλίων του, στις 10 Μαρτίου του 1990.
Πώς αποφάσισε να ασχοληθεί τόσο ενεργά με τους τρόπους διδασκαλίας των στρατηγικών της αυτογνωσίας, της αυτοβελτίωσης και της επιτυχίας; Από μία μούντζα, ναι καλά διαβάσατε από ένα φάσκελο, κι ένα έμφραγμα!
«Από το 1969 έκανα σεμινάρια πωλήσεων σε πωλητές. Το 1972 βρέθηκα σε μία πολυεθνική εταιρεία η οποία με επέλεξε και με έστειλε σε ένα σεμινάριο που γίνονταν μία φορά το χρόνο με τα μεγαλύτερα ονόματα της Αμερικής όπου μας εκπαιδεύανε για να γίνουμε υποκινητές. Από εκεί πήρα εκπληκτικό υλικό του οποίου είχα απόλυτη άγνοια. Κι όταν γύρισα έκανα τα σεμινάρια αυτής της εταιρείας στην Ελλάδα. Δυστυχώς ο ιδιοκτήτης της αμερικανικής εταιρείας σκοτώθηκε και εταιρεία έκλεισε. Κι έτσι άρχισα όλη αυτή τη γνώση να την κάνω μέσω ενός εκδοτικού οίκου που ίδρυσα τότε σημειώνοντας εντυπωσιακά αποτελέσματα. Έφτασα το 1982 να έχω 100 εν ενεργεία άριστα εκπαιδευμένους πωλητές. Το 1989, έχοντας και μία εταιρεία που έκανε διαφημιστικά έντυπα, είχα πάει στην Κύπρο να πείσω έναν παλιό μου συνεργάτη να συνεργαστούμε καθώς του ζήτησα να μιλήσει σε όλες τις, εκεί, μεγάλες εταιρείες ώστε να αναλάβω τα έντυπά τους. Κι ενώ μου μιλούσε στον πληθυντικό, ξαφνικά μου λέει: Μου επιτρέπετε να φερθώ απρεπώς; Βεβαίως Κλέωνα μου του απαντώ. Και τότε μου ρίχνει μία μούντζα και μου λέει: Τι κάθεσαι και ασχολείσαι με σαχλαμάρες; Μπορεί να βγάζεις λεφτά από αυτά αλλά για αλλού είσαι εσύ. Να ξεκινήσεις να κάνεις σεμινάρια στο πλατύ κοινό όλα αυτά που μας μάθαινες τόσα χρόνια στις πωλήσεις. Η δική μου η απορία ήταν αν αυτά που μάθαινα στους πωλητές θα μπορούσαν να επηρεάσουν γιατρούς, δικηγόρους, νοικοκυρές. Και τότε μου απαντά: «Γιατί δεν μας μίλαγες για αυτοπεποίθηση; Για στόχους; Για αναγνώριση; Αυτά δεν αφορούν στον οποιονδήποτε; Καλά του απαντώ και το βγάζω από το μυαλό μου. Μερικούς μήνες μετά, αρχές Δεκεμβρίου του 1989, στα 45 μου, παθαίνω έμφραγμα και βρίσκομαι στην εντατική. Εκεί, στις εννέα ημέρες που έμεινα μόνος με τον εαυτό μου, σκέφθηκα την παρότρυνση του Κλέωνα και έχοντας πλέον μάθει να ακούω την καρδιά μου που μου φώναζε κάντο κι όχι τη λογική μου, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω το προσωπικό μου ταξίδι κάνοντας τον πρώτο μου σεμινάριο στην Κύπρο την ημέρα των γενεθλίων μου στις 10 Μαρτίου του 1990. Αυτό ήταν το ξεκίνημα του «ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ».
–Πρέπει να φτάσουμε σε μία καταλυτική στιγμή στη ζωή μας, για να διαβάσουμε το σενάριό της με διαφορετικό τρόπο;
-Όχι. Η ζωή σε πάει με διάφορα γεγονότα, εκεί που πρέπει να πας. Αν την ακούς ή όχι είναι άλλη ιστορία. Οι περισσότεροι, από φόβο δυστυχώς να μην χάσουμε αυτά που ήδη έχουμε, δεν τολμάμε να βάλουμε την τελεία και να πάμε στο καινούργιο. Πάντα με διέκρινε η τρέλα μέχρι που οι απόφοιτοί μου, που με λατρεύουνε και μου κάνανε την υψίστη τιμή να με ονομάζουν δάσκαλο, λένε η «Σχολή των Τρελλών». Ο Καζαντζάκης το είπε «οι κουζουλοί πάνε τον τόπο μπροστά».
–Αρχικά σας αντιμετώπιζαν κάπως και σαν …τρελό;
-Την εποχή που ξεκίνησα εγώ δεν υπήρχε καν η έννοια life coach. Βγαίναμε τότε με τη γυναίκα μου κι όταν με ρωτούσαν τι δουλειά κάνω και απαντούσα «σεμινάρια αυτογνωσίας» μου έλεγαν «α, δουλεύετε με ψυχοπαθείς;». Ο κόσμος ήταν σε πλήρη άγνοια εκείνη την εποχή. Το σκάψιμο ήταν πολύ βαθύ για να ανοίξω δρόμο.
– Πόσες φορές διορθώσατε και διορθώνετε τον Αντώνη;
– Να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω μετανιώσει ακόμα και για τα πιο τραγικά μου λάθη γιατί όλα αυτά με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Και να τονίσω: Δεν υπάρχουν λάθη. Υπάρχουν μαθήματα! Δεν υπάρχει πραγματικός δάσκαλος που δεν είναι μαθητής των μαθητών του. Οι μαθητές μου, κι γι αυτό κάνω το αυριανό σεμινάριο για να τους πω από καρδιάς ένα αντίο, είναι εκείνοι που με έκαναν με τις προσωπικές τους ιστορίες, με τα προσωπικά τους προβλήματα αυτό που είμαι. Το ότι μέσα σε αυτή την πορεία χρειάστηκε τεράστιο διάβασμα, τεράστια πληροφόρηση, πολλή δουλειά αυτό είναι ανεξάρτητο. Άλλωστε αυτό ισχύει για τα πάντα.
– Επειδή, δυστυχώς, τα μαγικά ραβδάκια οι νεράιδες τα κρατήσανε για τους εαυτούς τους τα πάντα χρειάζονται πολλή δουλειά. Ο στόχος, η δουλειά και η πειθαρχία είναι βασικά κλειδιά;
– Βασικά κλειδιά για μένα είναι άλλα. Αρχικά να πιστέψεις ποιος πραγματικά είσαι. Είμαστε ανεπανάληπτα της φύσης θαύματα και νομίζουμε ότι είμαστε λίγοι κι ανήμποροι γι αυτό και βάζουμε χαμηλά τον πήχη. Ποιος, από εμάς δεν έχει ακούσει την καταστροφική φράση «δεν είναι αυτά για εμάς παιδί μου» και δυστυχώς μαζί με αυτή υιοθετήσαμε κι όλα τα …παρακλάδια της μένοντας στα χίλια δυο «δεν» κρύβοντας από πίσω τεράστιο φόβο όχι μόνο στο «αν θα τα καταφέρουμε» αλλά και «στο κατάφερα. Τώρα τι;». Γιατί υπάρχει κι ο φόβος της αποτυχίας αλλά κι αυτός της επιτυχίας. Και μένουμε στα ίδια και στα ίδια και μετά μας φταίει ο άλλος για τα πάντα. Τείνουμε τον δείκτη και κατηγορούμε τους άλλους. Όμως αν δεις προσεκτικά το χέρι σου, ένα δάκτυλο δείχνει τους άλλους και τρία τον εαυτό σου! Εγώ είμαι ο δημιουργός της ζωής μου. Δεν μας το έμαθε κανείς. Δεν αναλαμβάνουμε τη ευθύνη της ζωής μας κι αυτό είναι η καταστροφή μας.
– Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι ενώ υπάρχουν πολλοί επιτυχημένοι στη δουλειά τους έχουν αποτύχει ή δεν έχουν την προσωπική ζωή που θα ήθελαν;
– Πρωτίστως για μένα επιτυχημένος είναι αυτός που έχει δημιουργήσει έτσι τη ζωή του ώστε να μπορεί να την απολαμβάνει και να την χαίρεται. Να είναι ευτυχισμένος. Να έχει μία ωραία οικογένεια, να έχει μία ωραία δουλειά, να γλεντάει, να ταξιδεύει, να ζει τον έρωτα, τη χαρά. Όταν κάποιος τα δίνει όλα σε έναν μόνο τομέα το κάνει γιατί πιστεύει ότι αυτό μόνον θα τον κάνει σημαντικό. Αυτό όμως δεν είναι επιτυχία.
– Υποτίθεται ότι στις μέρες μας, το να βρεις σύντροφο είναι μία πιο εύκολη υπόθεση από ό, τι παλαιότερα. Την ίδια στιγμή όμως υπάρχει και μία μεγαλύτερη ευκολία στους χωρισμούς. Πώς το εξηγείτε;
– Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα άγνοιας. Και τι εννοώ; Αν ρωτήσετε κάποιον/α, για το τι θα ήθελε να έχει ο σύντροφος του θα σου γράψει δύο σελίδες πράγματα. Σεβαστό. Αλλά όταν ρωτήσεις «εσύ τι θα δώσεις για να είναι μαζί σου» σε κοιτά. Μας έχουν κάνει αρπακτικά. Από μικρά παιδιά μας έχουν μάθει ότι η αγάπη είναι μία συναλλαγή. Και πάμε να φτιάξουμε μία σχέση κι αρχίζει η συναλλαγή. Δεν μου δίνεις δεν σου δίνω. Αυτό όμως δεν είναι αγάπη και δεν φτιάχνονται έτσι οι σχέσεις. Είμαι 52 χρόνια παντρεμένος και τώρα με τη γυναίκα μου είμαστε πιο ερωτευμένοι από ποτέ. Στους χωρισμούς ή στα προβλήματα δεν μπορεί να φταίει μόνον ο ένας. Φταίνε κι οι δύο είτε για αυτά που έκαναν είτε γι αυτά που δεν έκαναν. Ίσως να απογοητεύσω τους ρομαντικούς αλλά ο έρωτας, που είναι κάτι πολύ ωραίο, είναι χρυσόσκονη. Μετά από κάποια στιγμή θα εξαφανιστεί. Αν κατά τη διάρκειά του δεν έχεις καταφέρει συνειδητά να χτίσεις αγάπη χαλάει κι η σχέση. Κι όλοι πέφτουν από τα σύννεφα όταν ό έρωτας αρχίζει να καταλαγιάζει, τους φταίει ο άλλος και χωρίζουν. Η αγάπη προϋποθέτει ενότητα, προϋποθέτει το μαζί, θέλει χρόνο για να μάθεις τον άλλο. Κάνεις όμως πράγματα συνειδητά από την πρώτη ημέρα για να έρθεις κοντά. Είναι δεξιότητα το να χτίσεις μία σχέση και δυστυχώς κανείς δεν μας έμαθε την Τέχνη της Αγάπης. Αντιθέτως μας έμαθαν κάτι καταστροφικό. Στο πρόβλημα αντί να καθίσεις μπροστά του και να το αντιμετωπίσεις για να το λύσεις, επιλέγεις τη φυγή. Το πιο εύκολο πράγμα που κάνουν τώρα, ειδικά οι νέοι, είναι να φεύγουν. Έτσι δεν χτίζεται η αγάπη. Σύμφωνα με την επιστημονική θεώρηση της συναλλακτικής ανάλυσης, όλοι οι άνθρωποι έχουμε τρεις προσωπικότητες. Η μεσαία προσωπικότητα που είναι ο «ενήλικας»- ο επεξεργαστής των πληροφοριών- όταν είναι πολύ περιορισμένος και πολύ μικρός δεν προβλέπει το αύριο. Αυτοί οι άνθρωποι που καταστρέφουν τη μία σχέση μετά την άλλη, μέχρι να συναντήσουν το έτερο ήμισυ- που για μένα είναι μία άλλη ηλιθιότητα λες κι είμαστε μισό και μισό αντί να είμαστε ένα και ένα που συναποφασίζουμε μία κοινή πορεία- δεν βλέπουν το αύριο κι ότι θα φτάσουν σε μία ηλικία και θα είναι μόνοι. Τραγικό. Πρέπει να μάθεις την αγάπη, πώς λειτουργεί; Ποιοι είναι οι κανόνες της; Αλλιώς δεν θα καταφέρεις να κάνεις μία αληθινή σχέση.
– Τολμούν να μπουν μέσα στην αγάπη;
– Όταν μάθεις την τέχνη και όταν πάρεις τις απαιτούμενες πληροφορίες τότε όχι μόνον τολμάς αλλά δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτή. Κανένας μα κανένας δεν μπορεί να γίνει ευτυχισμένος αν δεν βιώσει την αγάπη.
– Μήπως τέτοιου είδους μαθήματα πρέπει να γίνονται και στα σχολεία;
– Πριν χρόνια, είχα πει ότι θα ήθελα να γίνω υπουργός για μία μόνο ημέρα. Να βγάλω τον νόμο που θα υποχρέωνε όλους όσους ήθελαν να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά να τελειώσουν πρώτα τη «Σχολή Γονέων» για να μάθουν πώς να φέρονται στα παιδιά τους ώστε να τα μάθουν να στέκονται σωστά στα πόδια τους και να αντιμετωπίζουν τη ζωή καθώς μόνο τότε θα υπάρχει αγάπη τόσο προς τον εαυτό τους όσο και προς τους άλλους. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να κατηγορούμε τους γονείς μας. Τόσο ήξεραν τόσο έκαναν. Εμείς έχουμε την ευθύνη του εαυτού μας και τη ζωή μας.
– Τα τελευταία χρόνια το life coach έγινε, μπορούμε να πούμε, και μόδα. Βγήκαν φωτισμένοι άνθρωποι ή και πολλοί τυχαίοι;
– Αυτό έχει ένα θετικό κι ένα αρνητικό. Το θετικό είναι ότι πλατειάζει μία γνώση απαραίτητη για να μπορέσουμε να πατήσουμε γερά στα πόδια μας και να προχωρήσουμε καλύτερα τη ζωή μας. Το αρνητικό είναι ότι πάρα, πάρα πολλοί βγάζουν μία σχολή έξι μηνών και πάνε να διδάξουν. Απαράδεκτο. Επειδή έχω δεχθεί, πολλές φορές την ερώτηση, πώς να επιλέξω το σωστό δάσκαλο η απάντησή μου είναι «κοίτα την προσωπική του ζωή». Τι έχει κάνει αυτός. Δεν μπορεί να μου διδάξει κάποιος κάτι σε κάποιο τομέα όταν εκείνος έχει αποτύχει.
– Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, πόσο γρήγορα «διαβάζετε» έναν άνθρωπο;
– Θα σας πω κάτι που θα σας εκπλήξει. Από πολύ μικρά παιδάκια έχουμε την ικανότητα να σκανάρουμε τον άλλο γιατί τα πάντα είναι ενέργεια και την πιάνουμε. Γι αυτό άλλους ανθρώπους τα παιδάκια τούς αποδέχονται αμέσως κι άλλους δεν θέλουν καν να τους πλησιάσουν. Αυτό όμως δημιουργεί κοινωνική αναστάτωση και δεχόμαστε, ως παιδιά, μία πίεση για το πώς θα ανταποκρινόμαστε. Αποτέλεσμα; Να βάζουμε μία τσιμεντόπλακα πάνω σε αυτή την ικανότητα να επικοινωνούμε με τον άλλο. Αυτή όμως η ικανότητα δεν χάνεται ποτέ. Όταν καταφέρεις και τη σπάσεις ξαναβγαίνεις στην επιφάνεια και πιάνεις τον άλλο στο πεντάλεπτο. Τον έχεις διαβάσει ολόκληρο. Γιατί τα πάντα είναι ενέργεια.
– Πολλοί life coaches αισθάνονται ακόμα και… Θεοί
– Πράγματι. Κι αυτό είναι μία τεράστια παγίδα. Είμαστε άνθρωποι και άνθρωπος σημαίνει ότι είμαι σε εξέλιξη και για αυτή μου την εξέλιξη κάνω λάθη, μέσα από τα οποία μαθαίνω και γίνομαι καλύτερος. Κάποιοι, στο θέμα της προσωπικής τους εξέλιξης, είναι στο δημοτικό, κάποιοι στο γυμνάσιο, κάποιοι στο λύκειο, κάποιοι στο πανεπιστήμιο. Όλοι όμως είναι μαθητές. Οι πραγματικοί δάσκαλοι ζωής , σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι πραγματικά πολύ λίγοι.
– Είμαστε εμείς οι δημιουργοί της ζωής μας;
– Εκατό τα εκατό. Απόλυτα. Ο Γουέιν Ντάιερ (σ.σ. δημοφιλής Αμερικανός καθηγητής αυτοβελτίωσης, συγγραφέας και ομιλητής) που ήταν και μέντοράς μου κι έχουμε κάνει και μαζί σεμινάρια στην Αθήνα, είχε αναλύσει σε ένα από τα βιβλία του ότι «τα γεγονότα της ζωής δεν σε δημιουργούν σε αποκαλύπτουν. Δείχνουν ποιος είσαι και τι στάση θα πάρεις απέναντι σε αυτά». Στο βιβλίο μου «Έξι βήματα πίσω μία ζωή μπροστά» αναλύω πώς έξι τραγικά γεγονότα της ζωής μου με πήγαν μπροστά. Πώς έγιναν αυτά τα γεγονότα εφαλτήρια για να προχωρήσω μπροστά. Κάθε πρόβλημα είναι ένα μάθημα. Κάθε λάθος είναι ένα μάθημα. Δρόμος προς την επιτυχία κατηφορικός δεν υπάρχει. Ανηφορικός είναι είτε σου αρέσει είτε όχι και με πολλά εμπόδια στο δρόμο. ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ. Είναι το προσωπικό μου motto που έγινε μοιραία και του ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ. Ποτέ. Για να πάμε μπροστά πρέπει να απαγκιστρωθούμε από αυτό που μας… βολεύει. 
– Πόσο σημαντικό είναι για εσάς ότι έχετε επηρεάσει, αλλάξει, τη ζωή περισσότερων από 30.000 αποφοίτων της σχολής σας ή και κάποιων άλλων που παρακολούθησαν μόνο σεμινάριά σας;
– Δεν υπάρχει μεγαλύτερη περιουσία, μεγαλύτερη ομορφιά. Αυτό που έζησα τα τελευταία 30 χρόνια με όλους αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορεί τίποτα να μου το αλλάξει. Ούτε όλα τα λεφτά του κόσμου. Ανεκτίμητη αξία. Το αυριανό μου σεμινάριο δεν θα είναι ένα σεμινάριο γνώσεων αλλά ένα σεμινάριο συναισθήματος καθώς θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Θα έχει και γνώσεις και εκπλήξεις γιατί δεν μπορώ να αλλάξω ως άνθρωπος αλλά θα πω το δικό μου αντίο από καρδιάς.
-Πότε αλλάζει ένας άνθρωπος;
– Σε δύο περιπτώσεις αλλάζουν οι άνθρωποι. Από συνειδητότητα όταν ήδη έχουν συλλέξει πληροφορίες και γνώσεις που τους δείχνουν ότι αξίζει τον κόπο να κάνουν κάτι κι η δεύτερη περίπτωση όταν πεις τις δύο μαγικές λέξεις «Φτάνει πια». Δεν θέλω να ζω άλλο έτσι. Δεν μου αξίζει. Ζήσε όμορφα το σήμερα και θα έρθει το αύριο. Αυτό είναι το ταξίδι της ζωής. Λόγω άγνοιας οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αποδεχθεί ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι στον ωκεανό και προσπαθούν να κάνουν τον «ωκεανό» να έχει μόνιμη μπουνάτσα. Δεν γίνεται. Θα συναντήσεις και φουρτούνες και μπουνάτσες. Άρα γίνε καλός καπετάνιος. Πάρε τα ηνία της ζωή σου στα χέρια σου.
– Υπάρχουν όμως πολλοί που «κολλούν» στον κακό καιρό…
– Ναι, πάρχουν πάρα πολλοί. Όμως αυτοί δεν έρχονται στο σεμινάριο. Αυτοί που έρχονται είναι αυτοί που ψάχνονται, που ξεκολλάνε και τραβάνε μπροστά, μπαίνουν σε δράση και αλλάζουν τη ρότα τους. Γιατί μαγικά χαπάκια δεν υπάρχουν για να αλλάξεις ζωή. 
– Κάθε τέλος μία νέα αρχή. Ποια θα είναι η δική σας νέα αρχή;
-Ίσως να γράψω κι άλλα βιβλία. Ίσως κάνω κάτι άλλο. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν θα ξανακάνω άλλο βιωματικό σενάριο και δεν θα δώσω άλλη συνέντευξη. Ποτέ ξανά.
Το σεμινάριο θα γίνει αύριο Κυριακή 15 Μαίου στο ξενοδοχείο Novotel (Μιχαήλ Βόδα 4) 10.00-20.00
