Στις 30 Οκτωβρίου, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους θα ανέβει στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη για την πρεμιέρα του έργου «Good People», του Αμερικάνου συγγραφέα Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ, που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η ίδια θα ερμηνεύσει τη Μάργκι Γουόλς, μια γυναίκα που ξεκινάει από τη φτωχή συνοικία της στη Βοστόνη με προορισμό την πλούσια γειτονιά του εφηβικού της έρωτα, από τον οποίο θέλει να ζητήσει βοήθεια για να βρει δουλειά.
Στη συγκεκριμένη παράσταση, βέβαια, η Άννα Μαρία έχει διπλό ρόλο, αφού δοκιμάζεται για πρώτη φορά στη σκηνοθεσία, και μάλιστα σε μια σεζόν που, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, μόνο εύκολη δεν μπορείς να την πεις.
Πώς γεννήθηκε η επιθυμία να σκηνοθετήσεις;
Το ήθελα εδώ και αρκετά χρόνια, και έπρεπε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να το κάνω. Βέβαια, αυτή τη στιγμή οι συνθήκες μοιάζουν τελείως ακατάλληλες! Είναι μια παράξενη συγκυρία, αλλά δεν ήθελα να σταματήσω. Τα σχέδια για τη συγκεκριμένη παράσταση είχαν ξεκινήσει πριν από την πανδημία, οπότε αποφάσισα να συνεχίσω και… ο Θεός Βοηθός.
Ασχέτως της πανδημίας, γιατί θεώρησες ότι ήσουν έτοιμη να κάνεις αυτό το βήμα;
Δεν είναι μόνο εξωτερικά τα στοιχεία που κάνουν μια δουλειά να προχωρά. Είναι και κάτι που ωριμάζει μέσα σου. Η σκέψη προϋπήρχε και ένιωσα πλέον πιο έτοιμη να προχωρήσω προς τα κει.
Η επιλογή του έργου πώς έγινε;
Είναι ένα έργο που όταν το πρωτοδιάβασα, ενθουσιάστηκα. Το έψαξα πολύ και ευτυχώς ήταν διαθέσιμο από πλευράς πνευματικών δικαιωμάτων. Μου άρεσε που είναι ανθρώπινο και ρεαλιστικό. Μιλάει για τη φύση του ανθρώπου, ένα θέμα που με αφορά πάρα πολύ, όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στη ζωή γενικά.
Το «Good People» καταπιάνεται με το «παραμύθι» του αμερικάνικου ονείρου. Να υποθέσω ότι μπορούμε να βρούμε αναλογίες και στη δική μας ζωή;
Εννοείται. Το θέμα του έργου δεν είναι το αμερικάνικο όνειρο. Δανείζεται κάποια στοιχεία σχετικά, αλλά δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το θέμα είναι οι ευκαιρίες που έχουμε στη ζωή, τι νομίζουμε ότι είναι ευκαιρία, ποιοι θεωρούν ότι είναι καλοί άνθρωποι. Είναι ένα έργο βραβευμένο, κομμάτια του διδάσκονται αυτή τη στιγμή σε σχολές υποκριτικής στην Αμερική.
Πώς είναι και να σκηνοθετείς και να πρωταγωνιστείς ταυτόχρονα σε μια παράσταση;
Δεν είναι πολύ εύκολο, απλώς έχω μπει σε μία διαδικασία και προχωράω. Όλα θα κριθούν εκ του αποτελέσματος, αλλά πιστεύω ότι θα βγει έτσι όπως πρέπει.
Κάνετε πρόβες, έχετε ημερομηνία πρεμιέρας, αλλά υπάρχει και μια αβεβαιότητα στον αέρα…
Όντως, κάνουμε πρόβες και ελπίζουμε να λειτουργήσουν τα θέατρα. Υπάρχει ανασφάλεια, αλλά όχι μόνο για εμάς τους καλλιτέχνες. Είναι περίεργο να κάνεις πρόβες και να μην ξέρεις ακριβώς τι θα γίνει. Αλλά οι πάντες νιώθουν ανασφάλεια αυτή την εποχή.
Ειδικά στο τομέα του πολιτισμού δεν είναι λίγο πιο αβέβαια τα πράγματα;
Ο πολιτισμός πάντα ήταν ένα πεδίο πιο αβέβαιο από όλα τα υπόλοιπα. Φαντάσου τώρα, που τα πράγματα είναι για όλους πάρα πολύ δύσκολα… Εγώ ελπίζω ότι θα τα καταφέρουμε και ότι ο κόσμος θα έρθει στο θέατρο, τηρώντας πάντα τα μέτρα που πρέπει. Όλοι έχουμε ανάγκη να ξεδώσουμε, να πάμε ένα θέατρο, ένα σινεμά. Το θέατρο δεν είναι κάτι που απειλεί την δημόσια υγεία. Είναι πολύ πιο ασφαλές από άλλες δραστηριότητες. Και δεν το λέω επειδή με συμφέρει, το λέω επειδή έτσι είναι. Όταν έχουμε ανοιχτά τα σχολεία, το να συζητάμε για κλειστά θέατρα είναι αστείο.
Τι σου έχει μάθει όλη αυτή η περιπέτεια που ζούμε με τον κορονοϊό;
Νομίζω είναι πολύ νωρίς ακόμα για να ξέρω. Είμαστε ακόμα στο μάτι του κυκλώνα και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Είναι τόσο παράξενη η ψυχολογία μας, που δεν ξέρουμε τίποτα. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Έτσι νομίζω.
Είναι ένα πρόσθετο άγχος το να έχεις οικογένεια και παιδιά;
Φυσικά και είναι. Είναι πρόσθετο άγχος από πολλές απόψεις, όχι μόνο λόγω κορονοϊού. Είναι πολύ περίεργη εποχή.
Έχεις άλλα επαγγελματικά σχέδια στα σκαριά;
Προς το παρόν όχι. Ήθελα να είμαι πολύ συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Δανάη Μπάρκα: «Θα είμαι ο εαυτός μου»
Φωτογραφίες: NDP Photo Agency