Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου είναι μία ηθοποιός που σε συγκινεί με το καλλιτεχνικό της «γέλιο» αλλά και το «κλάμα». Αληθινή εκ των έσω, ειλικρινής και σπουδαία καταφέρνει να διεκδικεί και να κερδίζει την προσοχή και την αγάπη του κοινού. Κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή δημιουργεί μία ξεχωριστή μαγεία και φτιάχνει για τους θεατές έναν τόπο όπου μπορεί ο καθένας να ανακαλύψει και να πάρει πολύτιμα δώρα για την ψυχή και το μυαλό του. Το ίδιο συμβαίνει και στην τωρινή της θεατρική επιτυχία, «Το Υπέροχό μου διαζύγιο». Ένας μονόλογος άξιος λόγου και αγάπης. Ένα έργο που ανθίζει αφού βασίζεται στην αλήθεια της ταλαντούχας κυρίας Αλεξάνδρας Παλαιολόγου.
Η καλλιτεχνική περιπέτεια με το «Υπέροχό μου διαζύγιο». Πώς ξεκίνησε;
Ήταν μια ιδέα του Δημήτρη Μυλωνά, που σκηνοθετεί την παράσταση. Μου το πρότεινε επειδή σκέφτηκε ότι μετά την πανδημία θα ήταν καλό να παραμείνουμε δημιουργικοί και να «εφημερεύουμε», το θέατρο να εφημερεύει. Πίστεψα πολύ, εξ αρχής, σε αυτό που πήγαμε να κάνουμε, σε μία παράσταση τόσο ανθρώπινη και αληθινή. Ο ρόλος μου έχει χιούμορ και συγκίνηση, είναι κάτι γλυκόπικρο μα απαραίτητο.. πολύ. Ο κόσμος ταυτίζεται, το έργο αυτό γίνεται για τον κόσμο
Είναι ένας μονόλογος που σας ανεβάζει και σας «εκθέτει» καλλιτεχνικά στη σκηνή
«Το υπέροχό μου διαζύγιο» είναι μία πρόκληση. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που υποκύπτω σε κάτι τόσο «μοναχικό» επί σκηνής. Έχω παίξει το «Επάγγελμα πόρνη» και το «Τρίτο Στεφάνι». Είναι ο τρίτος μονόλογος που κάνω και έχω συνηθίσει, έχω μάθει τις ιδιαιτερότητες που έχει η σκηνική μοναξιά. Υπάρχει ένας τεράστιος όγκος κειμένου που καλούμαι να μάθω και πολλοί διαφορετικοί ρόλοι που πρέπει να ενσαρκώσω και αυτό έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Με βάζει στη διαδικασία να «κουρδίσω» όλα τα υποκριτικά μέσα που διαθέτω και να βρίσκομαι διαρκώς σε μία εξαιρετική κατάσταση
Σας κάνει να νιώθετε «σπουδαία;» από τη στιγμή που τα καταφέρνετε μόνη σας;
Όχι, καθόλου. Είναι κάτι υπέροχο αλλά φέρει και μία τεράστια ευθύνη. Αυτό έχω στο μυαλό μου και μόνο αυτό με νοιάζει. Το να υπηρετήσω σωστά αυτό που έχω να κάνω και να αποφύγω τα λάθη που αν συμβούν δεν υπάρχει κάποιος νήμα με βοηθήσει και να με «σώσει»
«Το Υπέροχό μου Διαζύγιο»
Στην αληθινή ζωή, σε αυτή που συμβαίνει εκτός σκηνής, πόσο εύκολη και διαχειρίσιμη είναι η μοναξιά;
Για εμένα είναι πολύ εύκολη και λυτρωτική, αρκεί να την έχω επιλέξει. Το έχω κάνει πολλές φορές και το χάρηκα.. Άλλωστε δεν αποζητώ την προσοχή και την ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου για να νιώσω και να είμαι καλά. Το να υπάρχει πολυκοσμία και φασαρία μου δημιουργεί σύγχυση. Ο χρόνος που επενδύουμε στον εαυτό μας είναι σημαντικός. Κάπως έτσι η ηθελημένη μοναξιά είναι βοηθητική. Σε διαφορετική περίπτωση, όταν σου την επιβάλλει κάποιος αποφασίζοντας να φύγει μακριά σου, τα πράγματα είναι δύσκολα
Τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση;
Μαθαίνουμε. Επιτρέπουμε στον εαυτό μας, μέσα στην τρέλα που επικρατεί εκείνη τη στιγμή στο μυαλό και την ψυχή μας, να γίνει πιο δυνατός και να αλλάξει προς το καλύτερο. Μία σημαντική εμπειρία είναι και αυτή. Όταν ζεις την απώλεια του έρωτα μπορεί να πιάσεις πάτο και να βασανιστείς πολύ, να κλάψεις και να πονέσεις. Όμως όσο περνά ο καιρός μπορεί- όλο αυτό που έχει συμβεί- να εξελιχθεί σε κάτι όμορφο, αρκεί να το παλέψεις
Έχετε ζήσει τον πόνο ή το μεγαλείο του έρωτα;
Υπήρξε μεγάλος πόνος. Η αγάπη είναι δύσκολη, όσο και ο πόνος που φέρνει όταν φεύγει. Όπως λέει και η ηρωίδα μου, στο «Υπέροχό μου διαζύγιο», ο πόνος είναι μία τεράστια πέτρα που πλακώνει και συνθλίβει την καρδιά. Το σημαντικό είναι τι επιλέγουμε να κρατήσουμε και εγώ επέλεξα να κρατήσω το μεγαλείο του έρωτα
Ο πόνος που προκύπτει έχει να κάνει με την απώλεια της συνήθειας, που δίνει μία σχέση, ή της μεγάλης αγάπης που «ζήσαμε και χάσαμε;»
O πόνος διαφέρει και προκύπτει για τους δικούς του λόγους αφού δεν ξέρεις γιατί χαλάει μία σχέση. Ο χωρισμός είτε είναι ξαφνικός είτε προκύπτει μετά από απόφαση και των δύο. Άλλο το «δεν πάει άλλο και χωρίζουμε» και άλλο το να σε διώχνει κάποιος, έτσι ξαφνικά. Στη περίπτωσή μου αν και γινόταν κοινή συναινέσει, δεν περνούσα ωραία, δεν ήταν εύκολα. Όμως όσο και αν σε πονά το οφείλεις στον εαυτό σου να φεύγεις από μία τοξική σχέση. Δεν πρέπει να φοβάσαι το να αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Είναι λάθος να δίνεις τόπο στην οργή και να λες «έτσι είναι όλοι, ας μην κάνω κάτι». Η σωστή απόφαση είναι να φεύγεις και να μένεις μόνος σου. Μόνο έτσι είσαι σε θέση να σκεφτείς καθαρά και να πάρεις τη σωστή απόφαση για το παρακάτω. Σε κάθε περίπτωση αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία είναι να έχουμε προσωπική ισορροπία και να αγαπάμε τον εαυτό μας. Αν είμαστε ανισόρροποι αυτό που ζούμε είναι ανισόρροπο αλλά και αυτό που θα έρθει πάλι λάθος θα είναι
«Το Υπέροχό μου Διαζύγιο»
Τι σας κερδίζει σε έναν άνθρωπο και τον κάνει τον «άνθρωπό σας;»
Αυτό που με κερδίζει πάντα στις σχέσεις είναι ο θαυμασμός που έχω για τον άλλον. Επίσης με ενθουσιάζει το χιούμορ και η επικοινωνία, επιθυμώ να μπορώ να μιλώ με τον άνθρωπό μου και να είμαστε σε θέση να συνεννοούμαστε
Στην τωρινή σας σχέση με τον Σωτήρη Χατζάκη, τι αγαπάτε πιο πολύ;
Το ότι δεν υπάρχει το περιθώριο να βαρεθώ. Είμαι με έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε πολλά κοινά, μπορούμε να συζητάμε με τις ώρες και επίσης γελάμε, γελάμε πολύ
Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλό που σας έχει κάνει αυτή η σχέση;
Είμαι ήρεμη και όταν είσαι ήρεμος στη σχέση σου αμέσως αλλάζει και η ζωή σου, προς το καλύτερο. Δεν κάνεις σπασμωδικές κινήσεις, δεν είσαι απεγνωσμένος και μόνο καλά πράγματα συμβαίνουν
Μιλήσαμε πριν για την απώλεια του έρωτα. Την ίδια στιγμή ερχόμαστε αντιμέτωποι με πιο σημαντικές, πιο δύσκολες απώλειες όπως αυτή των γονιών. Προσφάτως χάσατε τον πατέρα σας, αυτή την απώλεια πώς τη διαχειρίζεστε;
Σε αυτές τις περιπτώσεις όλα γίνονται διαφορετικά, όλα είναι αλλιώς. Όταν μιλάμε για γονείς και μάλιστα πολύ αγαπημένους, τα συναισθήματα μεγεθύνονται. Σε σχέση με την απώλεια του πατέρα μου έχω μια συγκεκριμένη αντιμετώπιση και φιλοσοφία που με βοηθά να διαχειριστώ την φυσική του απουσία του. Έχω στο μυαλό μου ότι ο μπαμπάς μου δεν έχει πεθάνει, από τη στιγμή που τον κουβαλάω μέσα στην ψυχή. Κάπως έτσι παραμένει ζωντανός και αισθάνομαι ότι έχει πάει σε μία άλλη διάσταση, είναι δίπλα μόνο που εγώ δε μπορώ να τον δω. Όπως και να ‘χει παραμένει δίπλα μου
Ποια ανάμνησή του σας δημιουργεί «θαλπωρή;». Τι θυμόσαστε όταν τον φέρνετε στο μυαλό σας;
Κάτι που θυμάμαι πολύ και το έχω μέσα στη καρδιά μου, είναι η ανάμνηση του να με κρατά από το χέρι και να με πηγαίνει, μικρό κορίτσι, στο Σινεάκ και τη Λυρική Σκηνή. Κάναμε βόλτες και με κρατούσε πάντα από το χέρι. Αυτό είναι κάτι που μου αρέσει να το σκέφτομαι. Επίσης ο μπαμπάς μου είχε κάνει κάτι καταπληκτικό που κάθε φορά που το λέω χαμογελώ. Όταν είχα πάρει το πρώτο μου διαζύγιο είχε φροντίσει στις 14 Φεβρουαρίου, ημέρα των ερωτευμένων, να μου στείλει λουλούδια. Έπαιζα τότε, στο θέατρο Λαμπέτη. Πήγα λοιπόν στο καμαρίνι μου όπου με περίμενε μία τεράστια και πολύ όμορφη ανθοδέσμη, μου τα είχε στείλει ο πατέρας μου και αυτή ήταν μία πολύ ξεχωριστή στιγμή που με έκανε χαρούμενη
«Το Υπέροχό μου Διαζύγιο»
Όταν χωρίζατε, όταν παίρνατε διαζύγιο, τι σας έλεγε;
Απολύτως τίποτα. Δεν σχολίαζε αφού πίστευε ότι από τη στιγμή που το έκανα αυτό ήταν το σωστό
Επαγγελματικά σας έκαναν να νιώθετε ξεχωριστή; Σας έλεγαν «μπράβο» για τις επιτυχίες σας;
Οι γονείς μου φρόντιζαν, ανέκαθεν, να έχω το μυαλό μέσα στο κεφάλι μου. Με «μάζευαν» και ήθελαν να έχω τα πόδια μου στη γη. Κάπως έτσι ακόμα και στις όποιες επαγγελματικές επιτυχίες δεν έλεγαν κάτι, ήταν λες και δεν συνέβαινε. Η μητέρα μου μάλιστα τόνιζε ότι αυτό που κάνω είναι μία απλή δουλειά και ότι η κάθε επιτυχία είναι μόνο για εκείνη τη στιγμή αφού «φέτος είσαι και του χρόνου δεν είσαι». Αυτό έμαθα και κατάλαβα ότι οι επαγγελματικές επιτυχίες δεν είναι κάτι τόσο σπουδαίο όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Άλλωστε η ζωή τρέχει και στην επόμενη δουλειά, όταν έρθει, πάλι πρέπει να αποδείξεις ότι αξίζεις και δίνεις έναν καινούριο αγώνα για να τα καταφέρεις. Μην ξεχνάμε επίσης ότι η δουλειά του ηθοποιού, κυρίως στην Ελλάδα, δεν έχει δάφνες για να καθίσεις επάνω τους και να παραστήσεις τον σπουδαίο
Από τους ρόλους σας υπάρχει κάποιος που αγαπήσατε επειδή σας «παρηγόρησε» στα δύσκολα;
Έχω αγαπήσει όλους μου τους ρόλους. Όμως υπάρχει κάποιος που έγινε η παρηγοριά μου σε μια αρκετά δύσκολη προσωπική στιγμή. Ήταν αυτός στο «Επάγγελμα Πόρνη», βαθιά παρηγορητικός τόσο για εμένα όσο και για τον κόσμο. Ήταν η πολύ δύσκολη εποχή της οικονομικής κρίσης. Στηρίχτηκα σε αυτόν τον μονόλογο και έζησα μαζί του αφού τότε μας χρωστούσαν χρήματα από δουλειές που κάναμε και δεν πληρωθήκαμε ποτέ. Θυμάμαι, στη δεύτερη ιστορία που έλεγα, τη Λιλή Ζωγράφου που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας επειδή δεν είχε να φάει και έλεγε «γιατί να ζήσω με τέτοια αναξιοπρέπεια;». Και σκεφτόμουν μπορεί να συνέβαινε αυτό, να μην είχε να φάει η Λιλή Ζωγράφου, και όμως συνέβαινε. Μπορεί να συμβεί σε όλους. Μέσα από το έργο και έχοντας το τέλος που έχει το «Επάγγελμα Πόρνη», αυτό που κρατούσα και με έκανε να νιώθω δυνατή ήταν το ότι «η ζωή νικά». Η λύτρωση που έρχεται μετά την τρικυμία, όταν όλα μπουν και πάλι σε μία σειρά, είναι κάτι μοναδικό
Άρα η εφημερία του θεάτρου, που λέγαμε στην αρχή, είναι σημαντική εν μέσω οικονομικής κρίσης και πανδημίας, τώρα πια
Πολύ αφού ο κόσμος έχει ανάγκη την τέχνη. Μπορεί να μην είναι ψωμί που θέλεις να φας για να επιβιώσεις αλλά σώζει την ψυχή σου. Οι άνθρωποι ζητούν να βρεθούν κάπου όπου θα γλυκαθεί και θα ηρεμήσει η ψυχή τους. Εκεί όπου κάπου θα καταλαγιάσουν, θα κλάψουν αλλά και θα γελάσουν. Η τέχνη είναι ίαση
Για το τέλος. Τι λέτε στους καλεσμένους σας, σε αυτούς που θα έρθουν να δουν «Το υπέροχό μου διαζύγιο;»
Είναι ένα πολύ καθημερινό έργο. Είναι τόσο κοντά τους που όλες οι γυναίκες σίγουρα ταυτίζονται ενώ οι άντρες που πολλές φορές δεν μας καταλαβαίνουν και δεν είναι σε θέση να ξέρουν τι θέλουμε βλέποντας αυτό το έργο μπορεί να μας μάθουν και μας καταλάβουν λίγο καλύτερα
Μέχρι στιγμής ο κόσμος ανταποκρίνεται πολύ με sold out παραστάσεις. Τι σας λένε στο τέλος όταν σας πλησιάζουν για «μπράβο» και «ευχαριστίες» ενδεχομένως
Οι γυναίκες έρχονται και μου λένε τις ιστορίες τους. Μου μιλούν για τους άντρες και τις σχέσεις τους. Χθες ήρθε μια γυναίκα και μου είπε ότι και αυτή την είχε εγκαταλείψει ο σύζυγός της. Μου τόνισε όμως ότι καλώς έκανε αφού είχε αφεθεί και δεν ήταν αυτό που ήθελε η ίδια να είναι, πρωτίστως. Προσπάθησε, άλλαξε και τώρα είναι και πάλι μαζί, άλλος άνθρωπος αυτός και άλλη αυτή, καλύτερη. Αυτό που μένει από τα λόγια τους είναι η δυσκολία του να καταλάβει το ένα φύλο το άλλο και κάθε άνθρωπος από την πλευρά του, είτε άντρας είτε γυναίκα, να μάθει να ζητά αυτό που είναι κοινό και απαραίτητο και για τους δύο. Αγάπη, κατανόηση και μία μεγάλη ζεστή αγκαλιά. Αξία έχει το μαζί και το μοίρασμα. Το πώς θα τα καταφέρουμε είναι μία άλλη συζήτηση. 
«Το Υπέροχό μου Διαζύγιο» της Τζεραλντίν Άρον σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά. Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00 στον κήπο του Θεάτρου «Χυτήριο».
«H ζωή μιας γυναίκας είναι κάτι σαν γεύμα. Ο άντρας είναι κάτι σαν επιδόρπιο. Καλό είναι να φας και το επιδόρπιο, αλλά μη ξεχνάτε, όλα τα δυσάρεστα, π.χ. χοληστερίνη, πάχος, ζάχαρο και εν τέλει τύφλωση, προκαλούνται συνήθως όχι από το φαΐ, αλλά από τα επιδόρπια».
