Όταν βγαίνουν οι υποψηφιότητες για τα βραβεία Όσκαρ, εκείνοι που ψηφίζουν για κάθε κατηγορία είναι τα μέλη της Ακαδημίας Κινηματογραφικής Τέχνης και Επιστημών που έχουν βραβευτεί στο παρελθόν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Που σημαίνει ότι την έχουν κάνει τη δουλειά και την ξέρουν. Και ναι, μπορεί κάποιος να αδικηθεί και να μη φτάσει στην τελική πεντάδα, αλλά δεν θα φτάσει να είναι υποψήφιος ο πιο ατάλαντος ηθοποιός ή ο πιο άσχετος σκηνοθέτης.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με τα βραβεία Νόμπελ. Θα μου πεις, δεν είναι λίγο ιεροσυλία να συγκρίνει κανείς τα Νόμπελ με τα Όσκαρ; Δεν αντιλέγω. Ακριβώς όμως επειδή μιλάμε για βραβεία κύρους, που αφορούν ανθρώπους οι οποίοι όντως αλλάζουν με τα κατορθώματά τους τον κόσμο, δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα ξεσκαρτάρισμα στις υποψηφιότητες;
Σε πρώτη φάση, όχι. Η Σουηδική Ακαδημία δεν θέλει να έχει σχέση με τις αρχικές υποψηφιότητες και οι προϋποθέσεις που θέτει για να προταθεί κάποιος για Νόμπελ αφήνουν τόσα περιθώρια, ώστε να μην αποκλείει τελικά κανέναν. Στην πορεία ξεχωρίζει την ήρα από το σιτάρι και η τελική απόφαση για το ποιος θα βραβευτεί θα πρέπει να είναι ομόφωνη, αλλά μέχρι τότε πολλοί δικαιούνται να ρίχνουν ιδέες.
Έτσι, φέτος, δυο Σουηδοί βουλευτές, ο χριστιανοδημοκράτης Μάγκνους Γιάκομπσον και ο δεξιός με λαϊκιστικές και αντιμεταναστευτικές τάσεις Κρίστιαν Τίμπρινγκ-Γκιέντε, πρότειναν για Νόμπελ Ειρήνης τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ. Ο ένας θεωρεί ότι πρέπει να το πάρει για τον ρόλο που έπαιξε στη συμφωνία εξομάλυνσης των σχέσεων ανάμεσα στο Ισραήλ και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ο άλλος για τις προσπάθειες επαναπροσέγγισης ανάμεσα στη Σερβία και στο Κόσοβο.
Σε μία κίνηση που θυμίζει τις παλιές καλές εποχές του ψυχρού πολέμου, για Νόμπελ Ειρήνης προτάθηκε και ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντίμιρ Πούτιν. Όπως διευκρίνισε το Κρεμλίνο, την πρωτοβουλία είχε ο διευθυντής της εφημερίδας «President», Σεργκέι Καμκόφ. Και δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος θεωρεί ότι ο Πούτιν πρέπει να πάρει Νόμπελ Ειρήνης…
Το 2013, είχε γίνει ανάλογη πρόταση από τη λεγόμενη «Διεθνή ακαδημία πνευματικής ενότητας και συνεργασίας των λαών του κόσμου», που θεωρούσε ότι έπρεπε να βραβευτεί για τη «συμμετοχή του στην επίλυση της διαμάχης στη Συρία και την προσπάθεια αποτροπής αμερικανικής εισβολής στη Συρία».
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων στους παγκόσμιους γεωπολιτικούς συσχετισμούς για να αισθανθεί ότι είναι σαν να έχεις πει στον λύκο ότι φυλάει καλά τα πρόβατα.
Το σκεπτικό για την πρόταση τότε ήταν το εξής: Αν ο Μπαράκ Ομπάμα, που είχε πάρει το Νόμπελ Ειρήνης το 2009, απειλούσε το 2013 με επίθεση στη Συρία, γιατί να μην το έπαιρνε και ο Πούτιν, που είχε επηρεάσει τον Σύριο πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ προκειμένου να εκτονωθεί η ένταση και να μη γίνει διεθνής η σύρραξη;
Η νέα πρόταση υπέρ του Πούτιν παραβλέπει τώρα το παιχνίδι που παίζει η Ρωσία στον πόλεμο της Συρίας την τελευταία πενταετία. Με αυτή τη λογική του παραλόγου, μπορούμε να συζητήσουμε και άλλους υποψήφιους για Νόμπελ Ειρήνης: Γιατί να μην είναι ο Ταγίπ Ερντογάν, για τον ειρηνευτικό του ρόλο σε τόσα ανοιχτά μέτωπα; Αν και κανείς μάλλον δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον Κιμ Γιονγκ Ουν, που ηγείται της πιο πειθαρχημένης χώρας του κόσμου…
Κεντρική φωτογραφία: Misha Friedman/Getty Images/Ideal Image
