Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι, σκληροί, επίπονοι. Πόσω μάλλον δε, όταν ο πόνος περισσεύει στις μέρες μας και οι δυσάρεστες ειδήσεις είναι στην πρωτοκαθεδρία.
Όταν όμως χάνεις κάποιον φίλο, έναν άνθρωπο που πραγματικά εκτιμάς, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Πρωτοσυνάντησα τον Θάνο Μικρούτσικο, στο φουαγιέ του Θεάτρου «Λαμπέτη», στα τέλη της δεκαετίας του’ 80, όταν ανάμεσα στις πρόβες, μου μίλησε για τη δουλειά του, στην πρώτη συνέντευξη που έκανα στη ζωή μου. Του το εκμυστηρεύτηκα και δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο υποστηρικτικός, θετικός και ανοιχτός ήταν απέναντί μου.
Σήμερα, τον συνάντησα για τελευταία φορά, σε λάθος θέση. Όχι μπροστά στο πιάνο του με την πίπα στο στόμα, αλλά…
Όσο κι αν ξέρεις κάτι, όταν δεν είναι για καλό, είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχθείς. Δίπλα του η Μαρία του, τα παιδιά του, οι κολλητοί τους φίλοι, καλλιτέχνες, άγνωστος κόσμος. Παρά το τσουχτερό κρύο και το χιονόνερο ήταν πάρα πολλοί όσοι τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία.
Ακόμα και ο Θεός έκλαιγε ασταμάτητα για τον Θάνο που πάλεψε για περισσότερα από δύο χρόνια με την επάρατη νόσο. Ήταν φύσει θέση μαχητής. Μάλιστα σε συνέντευξή του κοιτώντας ασκαρδαμυκτί την κάμερα είχε δηλώσει: «Αν πολεμάς μπορεί και να χάσεις, αν όμως δεν πολεμάς είσαι ήδη χαμένος».
Επικήδειους διάβασαν ο Γεν. Γραμματέας του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ο Γιώργος Κιμούλης και ο Οδυσσέας Ιωάννου.
Για τον άνθρωπό της, τον καλλιτέχνη που υπήρχε πάντα στη ζωή της, που τον αγαπούσε πριν καν συναντηθούν οι δρόμοι τους, μίλησε η σύζυγός του, δημοσιογράφος-συγγραφέας, Μαρία Παπαγιάννη: «Πέρασαν 26 χρόνια από τότε που συναντηθήκαμε. Από τότε, δηλαδή, που με πρόσεξες εσύ, γιατί εγώ σε είχα στο μυαλό μου πολλά χρόνια. Όταν από μαθήτρια ακόμα ανακάλυπτα τα πολιτικά. Από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε, νεαρή δημοσιογράφος εγώ, ο αγαπημένος μου συνθέτης εσύ, έγινες εμμονή. Ήθελα να είμαι μαζί σου. Θέλει πολλές ζωές η ευτυχία και εμείς το καταφέραμε. Και εγώ έτρεμα μην κουραστείς και εσύ γελούσες. Και έλεγες πως κανένας δεν μπορεί να σε νικήσει, γιατί τα είχες ήδη όλα. Τη μουσική σου, την αγάπη, τους φίλους, τα παιδιά έξω από το σπίτι μας. Και εγώ να μη σε χορταίνω ποτέ…
Η αγάπη του κόσμου σου έδινε φως. Και ύστερα ήρθε το κακό και μας έστησε στον τοίχο, αλλά εμείς ονειρευόμασταν ακόμα ταξίδια. Μη φοβάσαι. Αν δεν σου μάθω τέλεια ισπανικά δεν φεύγω, μου έλεγες. Αλλά ύστερα, που το κακό θέριεψε εγώ φοβήθηκα πιο πολύ, αλλά εσύ πάλι με ηρέμησες “θα είμαστε μαζί, θα δεις”. Και, εγώ είδα πόσο δύσκολη είναι η ζωή όταν δεν μπορείς να ονειρευτείς».
Τον πατέρα της αποχαιρέτησε με λίγα λόγια και η μικρότερη κόρη του, Αλεξάνδρα που του ζήτησε να της κρατήσει το πιάνο ζεστό λέγοντας :«Αν αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, κάπου στον Σταυρό του Νότου κράτησε μου ζεστό το πιάνο, για όταν θα ξανασυναντηθούμε. Σε αγαπάω».
Φωτογραφίες: PAPADAKIS PRESS, NDP
