Έπαιζαν μαζί στο «Black Panther», την ταινία που έφτασε στις υποψηφιότητες για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 2019 και έφυγε από την τελετή απονομής με τρία χρυσά αγαλματίδια, ενώ συνολικά ξεχώρισε σε πολλές άλλες βραβεύσεις. Πρωταγωνιστής ήταν βέβαια ο Τσάντγουικ Μπόουζμαν, που όπως αποδείχτηκε είχε ήδη προσβληθεί από τον καρκίνο που του στοίχισε τελικά τη ζωή.
Λίγες μέρες μετά από τον θάνατό του, η Λουπίτα Νιόνγκο έκανε την πρώτη της δημόσια δήλωση για αυτό μέσα από τους προσωπικούς της λογαριασμούς στα social media, με μια κοινή τους φωτογραφία και ένα μήνυμα που δείχνει το δέσιμο που είχαν μεταξύ τους.
«Γράφω αυτές τις λέξεις από ένα σημείο χωρίς ελπίδα, για να τιμήσω έναν άνθρωπο που είχε μεγάλη ελπίδα», ξεκινάει στο συνοδευτικό μήνυμα. «Παλεύω να σκεφτώ και να μιλήσω για τον φίλο μου, τον Τσάντγουικ Μπόουζμαν, σε παρελθοντικό χρόνο. Δε βγάζει νόημα. Η είδηση του θανάτου του είναι μια γροθιά στο στομάχι μου κάθε πρωί. Έχω συναίσθηση του ότι είμαστε όλοι θνητοί, ωστόσο συναντάς στη ζωή κάποιους ανθρώπους που έχουν αθάνατη ενέργεια, που είναι σαν να έχουν ξαναζήσει στο παρελθόν, που βρίσκονται ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να είναι – εδώ! … που είναι σαν να μην έχουν ηλικία. Ο Τσάντγουικ ήταν ένας από αυτούς.
» Ο Τσάντγουικ ήταν ένας άνθρωπος που αξιοποιούσε τον χρόνο στο έπακρο και που με κάποιον τρόπο κατάφερνε να παίρνει τον χρόνο του. Δεν τον ήξερα πολύ καιρό, αλλά με επηρέασε βαθιά όσο χρόνο τον γνώριζα. Όταν συναντηθήκαμε για να κάνουμε το “Black Panther”, θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση η σιωπηλή, ισχυρή παρουσία του. Δεν είχε κανένα ύφος, αλλά ήταν σαν να λειτουργούσε από μια υψηλότερη συχνότητα. Είχες την αίσθηση ότι ήταν απολύτως παρών και ότι ταυτόχρονα είχε με κάποιο τρόπο συναίσθηση των πραγμάτων στο μακρινό μέλλον. Ως αποτέλεσμα, πρόσεξα ότι ο Τσάντγουικ δεν φαινόταν ποτέ να βιάζεται!»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πέθανε ο σούπερ ήρωας “Μαύρος Πάνθηρας” της Marvel
«Έβαζε τον πήχη ψηλά δουλεύοντας με πνευματική γενναιοδωρία», αναφέρει παρακάτω, «δημιουργώντας με το παράδειγμά του ένα περιβάλλον απαλλαγμένο από εγωισμούς, και πάντα είχε ένα ζεστό βλέμμα και μια δυνατή αγκαλιά να μοιραστεί. Τα μεγάλα χέρια του έπιαναν τους ώμους μου και τους πίεζαν με έναν τρόπο που απορροφούσε εντάσεις τις οποίες δεν συνειδητοποιούσα καν πως είχα. Τα χέρια του Τσάντγουικ ήταν αρκετά δυνατά για να σηκώσουν το βάρος της ταινίας και αρκετά ελεύθερα για να σηκώσουν το δικό μου όταν το είχα ανάγκη».
Όπως επισημαίνει η Νιόνγκο, οτιδήποτε θετικό πήγαζε από τον τρόπο που αντιμετώπιζε ο ίδιος τη ζωή, κάτι που μετέδιδε επηρεάζοντας ευεργετικά τους γύρω του. «Φαινόταν να αγαπάει πραγματικά τον εαυτό του», γράφει. «Εξέφραζε ό,τι πραγματικά ήταν, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε πως δεν χαμογελούσε όταν πίστευες πως θα έπρεπε να χαμογελάει. Αποδεχόταν τον εαυτό του. Κι ίσως γι΄ αυτό ήταν ικανός να αγαπάει τόσο πολύ κόσμο, τόσο βαθιά».
Πριν κλείσει εκφράζοντας τα συλλυπητήριά της στους δικούς της ανθρώπους, τονίζει πως ακόμα δεν έχει συμφιλιωθεί με τον χαμό του. «Ίσως με τον καιρό…» προσθέτει. «Και για να τον τιμήσω υπόσχομαι να μη χάνω τον χρόνο μου. Ελπίζω κι εσείς να κάνετε το ίδιο».
Κεντρική φωτογραφία: Sarah Morris/Getty Images/Ideal Image
