Δεν έχει περάσει μήνας από την τελευταία φορά που τα ΜΜΕ έβαλαν κάτω από το μικροσκόπιο τις φωτογραφίες από την πιο πρόσφατη εμφάνιση της Μέγκαν Μαρκλ και του πρίγκιπα Χάρι για να βγάλουν συμπέρασμα αν η δούκισσα του Σάσεξ ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί τους.
Ωστόσο, ο Χάρι και η Μέγκαν έχουν πει ότι είναι αποφασισμένοι να προστατεύσουν την ιδιωτική τους ζωή – που σημαίνει όχι ότι δεν θα μαθαίνουμε τίποτα γι’ αυτούς, αλλά ότι θα μαθαίνουμε κάτι όταν το αποφασίσουν και με τον τρόπο που θέλουν.
Το κείμενο της Μέγκαν Μαρκλ που δημοσιεύουν σήμερα οι New York Times το αποδεικνύει. Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, μιλάει για την αποβολή στην οποία κατέληξε η δεύτερη εγκυμοσύνη της.
«Ήταν ένα πρωινό του Ιουλίου που ξεκίνησε τόσο συνηθισμένα όσο και κάθε άλλη μέρα», ξεκινάει η αφήγησή της. «Φτιάχνω πρωινό. Ταΐζω τους σκύλους. Παίρνω βιταμίνες. Βρίσκω μια χαμένη κάλτσα. Πιάνω το άτιμο κραγιόνι που κύλησε κάτω από το τραπέζι. Πιάνω τα μαλλιά μου αλογοουρά πριν σηκώσω τον γιο μου από την κούνια του.
» Αφού άλλαξε την πάνα του, ένιωσα μια έντονη κράμπα. Δίπλωσα στο πάτωμα με εκείνον στην αγκαλιά μου, μουρμουρίζοντας ένα νανούρισμα για να μας κρατήσω και τους δύο ήρεμους, ο χαρούμενος τόνος του σε απόλυτη αντίθεση με την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
» Ήξερα, όπως έσφιγγα το πρωτότοκο παιδί μου, ότι έχανα το δεύτερο.
» Ώρες αργότερα, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, κρατώντας το χέρι του άντρα μου. Αισθανόμουν την ηρεμία στην παλάμη του και φίλησα την ανάστροφη, με τα δάκρυα και των δυο μας να τη βρέχουν. Κοιτάζοντας τους ψυχρούς άσπρους τοίχους, τα μάτια μου θόλωσαν. Προσπάθησα να φανταστώ πώς θα το ξεπερνούσαμε».
Στη συνέχεια, η Μέγκαν Μαρκλ αναφέρεται στα πλήγματα που έφερε στον κόσμο το 2020. Ξεκινώντας από την πανδημία και τους εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους που έχει προκαλέσει, προχωράει στα τραγικά γεγονότα που οδήγησαν στον χαμό της Μπριόνα Τέιλορ και του Τζορτζ Φλόιντ, τις βίαιες αναταραχές που ακολούθησαν, την πόλωση της κοινωνίας και την απομόνωση.
Υπάρχει μια υπόνοια πολιτικής χροιάς σε όσα γράφει, όμως την υπερβαίνει το ενδιαφέρον που εκφράζει για τον συνάνθρωπο.
Επιστρέφοντας στο θέμα της αποβολής, διαπιστώνει ότι ο πόνος είναι «σχεδόν αβάσταχτος» και, ενώ τον βιώνουν πολλοί, τον μοιράζονται λίγοι. Όπως γράφει, όταν μοιράζεσαι τον πόνο κάνεις το πρώτο βήμα για να επουλώσεις το τραύμα.
«Προσαρμοζόμαστε σε μια νέα κανονικότητα, στην οποία τα πρόσωπα καλύπτονται με μάσκες, αλλά μας αναγκάζει να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια – άλλοτε γεμάτα ζεστασιά και άλλοτε με δάκρυα. Για πρώτη φορά, εδώ και πολύ καιρό, ως άνθρωποι, βλέπουμε ο ένας τον άλλο».
Κεντρική φωτογραφία: Clodagh Kilcoyne – WPA Pool/Getty Images/Ideal Image
