Η πρώτη προβολή στην ιστορία του Φεστιβάλ Βενετίας αφορούσε στην ταινία «Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ», σε σκηνοθεσία του Ρούμπεν Μαμούλιαν, και πραγματοποιήθηκε στις 6 Αυγούστου του 1932, στην ταράτσα του Hotel Excelsior, στο Λίντο. Τότε ονομαζόταν «Έκθεση της Τέχνης του Κινηματογράφου» και εντασσόταν στην Μπιενάλε της Βενετίας, στην οποία υπάγεται μέχρι και σήμερα. Αμέσως μετά ακολούθησε δεξίωση με «πολύχρωμα πηγαινέλα των πιο εκλεπτυσμένων ενδυμασιών», όπως ανέφερε η εφημερίδα La Gazzetta di Venezia.
Αρχικά το πρόγραμμα προβολών δεν είχε διαγωνιστικό χαρακτήρα, κάτι που ξεκίνησε στην επόμενη διοργάνωση, δυο χρόνια μετά, με τη συμμετοχή 19 χωρών.
Σχεδόν εννέα δεκαετίες αργότερα, το πιο παλιό κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου παραμένει ένα από τα πιο έγκυρα και λαμπερά – ακόμα και φέτος, που οι ρυθμοί της ζωής στο Λίντο είναι αρκετά διαφορετικοί λόγω της πανδημίας.
Το Excelsior βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο της δράσης και οι σταρ κυκλοφορούν με βαπορέτα, όμως φέτος λείπουν τα μεγάλα πάρτι, οι προκλητικές εμφανίσεις και τα «δολώματα» για τους παπαράτσι. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν οι κανόνες κοινωνικής αποστασιοποίησης κρύβουν τα τέλεια μακιγιαρισμένα πρόσωπα των σταρ πίσω από μάσκες προστασίας;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τα χτενίσματα που είδαμε στο Φεστιβάλ Βενετίας και θέλουμε να αντιγράψουμε
Μια αναδρομή σε φωτογραφικά ενσταντανέ από το παρελθόν φέρνει στο προσκήνιο larger than life προσωπικότητες και θυμίζει πως όλοι οι θρύλοι του κινηματογράφου έχουν περάσει από εκεί. Όπως έχουν περάσει, βέβαια, και αμέτρητες στάρλετ, που προσπαθούν να αξιοποιήσουν τα κάλλη τους ως εφαλτήριο για να κάνουν καριέρα στον χώρο του θεάματος.
