«Σαν καραμελίτσες…
Στο υπέροχο ταξίδι της αναζήτησης του Εαυτού μας, πολύ συχνά μπορεί να πέσουμε σε κάποιες παγίδες.
Λέξεις, φράσεις, σκέψεις που λέμε, κάνουμε ή πιστεύουμε, πολλές φορές αντί να μας βοηθήσουν να εξελιχθούμε, μας περιορίζουν ακόμη περισσότερο, καθώς τις χρησιμοποιούμε λανθασμένα ή έτσι όπως μας βολεύει.
Ας τις ονομάσουμε «Καραμελίτσες» τις οποίες αναμασάμε συνεχώς.
«Είμαι ο Εαυτός μου!»
Το λέμε συχνά και το ακούμε ακόμη συχνότερα. Ποιος όμως είναι αυτός ο Εαυτός; Τον γνωρίζουμε; Είναι ο Εαυτός που θέλουμε να είμαστε, αυτός που θέλουμε να νομίζουν οι άλλοι ότι είμαστε ή αυτός που πραγματικά είμαστε;
Είμαστε ο αληθινός μας εαυτός; Και τι είναι επιτέλους αυτός ο αληθινός εαυτός;
«Αγαπάω τον εαυτό μου»
Τον αγαπάμε όντως ή θέλουμε πρώτα να τον «φτιάξουμε» για να τον αγαπήσουμε;
Βλέπουμε, αναγνωρίζουμε και δεχόμαστε μόνο κάποια κομμάτια του εαυτού μας και κρύβουμε, αρνούμαστε ή αγνοούμε κάποια άλλα. Ποια; Αυτά που βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι δεν είναι αποδεκτά από τους άλλους.
Μα…
«Δεν με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι»
Μας νοιάζει και μας παρανοιάζει και είναι πολύ φυσιολογικό. Είμαστε κοινωνικά όντα. Χρειαζόμαστε την αποδοχή και έχουμε την ανάγκη της σημαντικότητας.
Υπάρχει όμως τεράστια διαφορά ανάμεσα στο απολαμβάνω και χαίρομαι την αποδοχή, την αναγνώριση, την καλή γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα και στο προσδιορίζομαι μέσα από την γνώμη των άλλων και γίνομαι αυτό που πιστεύω ότι οι άλλοι θέλουν να είμαι, ώστε να τους έχω κοντά μου.
«Δεν φταίω εγώ» ή «Εγώ φταίω για όλα»
Δεν υπάρχει «φταίω». Υπάρχει Προσωπική ευθύνη.
Δεν ευθύνομαι απαραίτητα για όλα όσα μου συμβαίνουν (όπως οι περισσότεροι λένε) αλλά εγώ και μόνο εγώ είμαι υπεύθυνος για το πώς θα διαχειριστώ αυτά που μου συμβαίνουν.
«Όλα για κάποιο λόγο γίνονται»
Ναι, αλλά για ποιο λόγο; Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από αυτόν τον λόγο μοιρολατρικά.
Χρειάζεται να αναζητήσουμε αυτόν τον λόγο για τον οποίο όλα γίνονται, ώστε να μπορέσουμε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας.
«Τίποτα δεν είναι τυχαίο»
Βεβαίως! Όχι όμως για να μείνουμε αδρανείς και έρμαιά του. Τίποτα δεν είναι τυχαίο γιατί κάτι το δημιούργησε. Αυτό το «κάτι» χρειάζεται να βρούμε.
«Όλα καλά!»
Πάντα καλά! Αλλά μην το λέμε για να κουκουλώνουμε το θυμό μας, την λύπη μας, το γεγονός ότι «βράζουμε» μέσα μας. Μην το λέμε, επειδή είμαστε «καλοί και σωστοί άνθρωποι» και δεν θέλουμε να στενοχωρήσουμε τους άλλους ή επειδή είμαστε υπεράνω.
Με το να κρύβουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα, δεν σημαίνει ότι τα εξαφανίζουμε κιόλας. Τα καταπιέζουμε και κάποια στιγμή ίσως δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε.
Γι’ αυτό και χρειάζεται να τα αναγνωρίζουμε και να τα αποδεχόμαστε έτσι ώστε να μπορούμε να τα διαχειριστούμε.
Μα…
«Εγώ νιώθω πάντα καλά»
Πάντα; Όλες οι καταστάσεις μάς κάνουν να νιώθουμε το ίδιο καλά; Σαφώς κι όχι.
Δεν μπορούμε να νιώθουμε επιλεκτικά. Δεν μπορούμε να νιώθουμε κάτι που δεν νιώθουμε ούτε να μην νιώθουμε κάτι που νιώθουμε. Όταν προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό, αντιστεκόμαστε. Και αυτή η αντίσταση είναι που μας πονάει.
«Δεν πρέπει εγώ να νιώθω άσχημα»
Νιώθουμε αδικημένοι, απογοητευμένοι, θλιμμένοι, προδομένοι… Νιώθουμε να μας απορρίπτουν, να μην μας υπολογίζουν, να μας αγνοούν, να μας θεωρούν δεδομένους, ΑΛΛΑ δεν θέλουμε να το δεχτούμε και γρήγορα, πολύ γρήγορα, θέλουμε να βγούμε από αυτό το συναίσθημα, να το αλλάξουμε, καθώς πιστεύουμε ότι δεν είναι σωστό να νιώθουμε έτσι.
ΔΕΝ υπάρχει σωστό και λάθος συναίσθημα. Το συναίσθημα είναι το αποτέλεσμα μιας σκέψης που κάνουμε ή μιας κατάστασης που βιώνουμε. Τη σκέψη ή την κατάσταση χρειάζεται να αλλάξουμε. Και τότε το συναίσθημα, το αποτέλεσμα δηλαδή, αλλάζει μόνο του.
«Κάνω θετικές δηλώσεις»
Και πολύ καλά κάνουμε να κάνουμε θετικές δηλώσεις. Το ζήτημα είναι να τις πιστεύουμε κιόλας. Να βρισκόμαστε στην ίδια δόνηση με αυτό που δηλώνουμε.
Το να επαναλαμβάνουμε εκατό φορές από μέσα μας ή κι απ’ έξω μας, «είμαι καλά και προσελκύω τα καλύτερα», αλλά ταυτόχρονα να αμφιβάλλουμε, να σκεφτόμαστε «σιγά μη μου συμβεί εμένα τίποτα καλό» ή «ποιος τα έχασε αυτά τα καλύτερα, για να τα βρω εγώ», κι άλλα παρόμοια, ακυρώνει κάθε θετική δήλωση όσο κι αν την θέλουμε.
Στη ζωή μας προσελκύουμε όχι απαραίτητα αυτό που θέλουμε, αλλά αυτό που είμαστε.
«Μου αξίζει»
Δεν είναι αναγκαίο να «μου αξίζει», γιατί απλώς ΑΞΙΖΩ.
Αξίζω που υπάρχω, που αναπνέω, που νιώθω, που αγαπώ, που σκέφτομαι. Αξίζω κι απολαμβάνω με ευγνωμοσύνη όλα όσα είμαι κι έχω.
«Ο καθένας μας ζει στη δική του πραγματικότητα»
Όχι όμως για να απομονωθούμε μέσα σε αυτήν και να «καταδικάζουμε» τους άλλους.
Χρειάζεται να κατανοήσουμε πως και οι άλλοι γύρω μας σκέφτονται, αισθάνονται, πράττουν σύμφωνα με τη δική τους ερμηνεία της πραγματικότητας.
«Το Σύμπαν συνωμοτεί»
Βεβαίως, αλλά δεν παίρνει αποφάσεις και δεν κάνει επιλογές για εμάς.
Το Σύμπαν έχει όλες τις εναλλακτικές. Εμείς και μόνο εμείς επιλέγουμε με ποια από αυτές θα συντονιστούμε, μέσα από εμπιστοσύνη στην εσωτερική μας γνώση, την εσωτερική μας δύναμη και την προσωπική μας αλήθεια.
«Αγάπη και Φως»
Δεν είναι σλόγκαν. Χρειάζεται να το εννοούμε και να το βιώνουμε.
Υ.Γ: Και οι «Καραμελίτσες» τελειωμό δεν έχουν… Υπάρχει ολόκληρο σακουλάκι!»
Από την Εύη Ζουρούδη Ειδικός Αυτο-ενδυνάμωσης, Προσωπικής Εξέλιξης κι Ευημερίας
