Η Lady Gaga δεν πρωτοτυπεί όταν γυρίζει φαντασμαγορικά βίντεο κλιπ. Είναι κάτι που ξέρει να κάνει καλά και που έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να αναδειχθεί και να καθιερωθεί σε σταρ πρώτου μεγέθους. Για το «911», όμως, ένα από τα τραγούδια του άλμπουμ «Chromatica», φαίνεται πως έκανε μια κατάθεση ψυχής.
«Αυτό το φιλμάκι είναι πολύ προσωπικό για μένα, την εμπειρία μου όσον αφορά στην ψυχική υγεία και τον στρόπο που η πραγματικότητα και τα όνειρα μπορούν να αλληλεπιδρούν για να σχηματίσουν ήρωες μέσα μας και γύρω μας», έγραψε σε ανάρτηση στο Twitter. «Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον σκηνοθέτη/κινηματογραφιστή μου Ταρσέμ που μοιράστηκε μαζί μου μια ιδέα η οποία γεννήθηκε πριν από 25 χρόνια, επειδή η ιστορία της ζωής μου είχε πολλά να του πει. Θα ήθελα να ευχαριστήσω το Haus of Gaga που ήταν δυνατοί για μένα όταν εγώ δεν ήμουν, και το συνεργείο που γύρισε αυτό το φιλμ με ασφάλεια κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας χωρίς να αρρωστήσει κανείς. Είναι χρόνια που έχω να νιώσω τόσο ζωντανή στη δημιουργικότητά μου για να κάνουμε μαζί αυτό που κάναμε με το “911”». 
Ο κινηματογραφικός δημιουργός στον οποίο αναφέρεται είναι ο Ινδός Ταρσέμ Σινγκ, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του με βίντεο κλιπ, αλλά κατάφερε να μεταπηδήσει στη μεγάλη οθόνη με ταινίες όπως το «Κελί» («The Cell», 2000), με την Τζένιφερ Λόπεζ, και το «Καθρέφτη, Καθεφτάκι Μου» («Mirror Mirror», 2012), μια εκδοχή του παραμυθιού της Χιονάτης, με την Τζούλια Ρόμπερτς στον ρόλο της κακιάς μητριάς.
Το βίντεο κλιπ του «911» αντλεί έμπνευση από την ταινία «Το Χρώμα του Ροδιού», που είχε γράψει και σκηνοθετήσει το 1969 ο Σοβιετικός Σεργκέι Παρατζάνοφ (1924-1990). Η αφίσα της, μάλιστα, εμφανίζεται προς το τέλος, όταν η ονειρική ατμόσφαιρα που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος δίνει τη θέση της σε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό. 
«Είμαι ξύπνια τώρα, μπορώ να σας δω, μπορώ να σας νιώσω, σας ευχαριστώ που πιστέψατε σε μένα όταν ήμουν πολύ φοβισμένη», γράφει η Lady Gaga προς τους θαυμαστές της, τα «τερατάκια» όπως λέει. «Κάτι που για μένα ήταν κάποτε η καθημερινότητά μου είναι τώρα ταινία, μια πραγματική ιστορία που αποτελεί πλέον παρελθόν και όχι παρόν. Είναι η ποίηση του πόνου».