Ο Γιώργος Μαζωνάκης, είναι ένας άνθρωπος που έχει καταφέρει να γράψει τη δική του ιστορία στη λαική και την ποπ μουσική με πολύ μεγάλες επιτυχίες και μία ξεχωριστή αποδοχή- υποδοχή από την πλευρά του κοινού.
Πιστός στην καλλιτεχνική εικόνα που έχει δημιουργήσει και υπηρετεί όλα αυτά τα χρόνια, ένας ωραίος συνδυασμός ελαφράς πρόκλησης με εκκεντρικό αλλά πάντοτε επί της ουσίας τρόπο, καταφέρνει να αγαπιέται πολύ και να ξεχωρίζει.
Οι θαυμαστές του θα έχουν την ευκαιρία να τον απολαύσουν σε μία μοναδική τηλεοπτική συναυλία στο Mega όπου θα εμφανιστεί και θα γοητεύσει, όπως κάνει πάντοτε.
Ο αγαπημένος καλλιτέχνης θα συμμετάσχει στην επιτυχημένη σειρά μουσικών εκπομπών του μεγάλου καναλιού που κάθε Παρασκευή δίνει στους τηλεθεατές την ευκαιρία να απολαμβάνουν τους εκλεκτούς καλεσμένους σε εμφανίσεις που προκαλούν θετική εντύπωση.
Μέχρι τότε ο Γιώργος Μαζωνάκης μας καλεί να ανοίξουμε μία συζήτηση για το μεγαλείο και την αξία του μπουζουκιού λέγοντας- για αρχή…
«Από 15 χρονών που θυμάμαι τον εαυτό μου να τραγουδώ, το μπουζούκι ήταν πάντα δίπλα μου…
Μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια άλλες φορές το άκουγα, με κουνούσε, που λέμε κι άλλες όχι…
Ο λόγος είναι ότι, μάλλον το θεωρούσα δεδομένο… Τίποτα δεν είναι δεδομένο!
Όπως έχω ξαναπεί, όσα χρόνια τραγουδάω, άλλα τόσα λαϊκά τραγούδια τραγουδάω! Το λαϊκό τραγούδι, για μένα, είναι ο δρόμος μου, είναι η ζωή μου, η αποστολή μου!
Πέρσι, αν θυμάμαι καλά, το Μάρτιο, μπαίνοντας στο studio, ήμουν μπροστά σ’ ένα μικρόφωνο και ηχογραφούσα το κομμάτι «Ώρες Μικρές»… και λέω το «Ώρες Μικρές» – θα κάνω μια παρένθεση – , διότι η μελωδία του μπουζουκιού την ώρα που ξεκινά, όχι απλώς με κούνησε, με ταρακούνησε! Και συνειδητοποίησα πόση δύναμη, μεγαλοπρέπεια και αρχοντιά έχει αυτό το όργανο, το μπουζούκι!
Σκέφτηκα, λοιπόν, είναι δυνατόν το μπουζούκι να αντιμετωπίζεται στις μέρες μας, ως νοσταλγία, ως παρελθόν, ως μουσειακό είδος; Φυσικά και δε γίνεται να αντιμετωπίζεται έτσι, διότι το μπουζούκι είναι σύγχρονο, είναι κλασικό, είναι παγκόσμιο.
Ας ανοίξουμε, λοιπόν, αυτή τη συζήτηση…
Για εμένα το μπουζούκι είναι ο πόνος μου, είναι η χαρά μου, είναι ο έρωτας, είναι η απώλεια, είναι ο θρίαμβος…
Για εμένα το μπουζούκι είναι οι Ευαίσθητες Χορδές μου!»
Ο Γιώργος Μαζωνάκης ξεκινά μία πρωτοβουλία με χαρακτήρα αποστολής ζωής, μια ανοιχτή πρόσκληση σε ειδικούς και κοινό, για την απόδοση της τιμής που αξίζει στο μπουζούκι, στο μουσικό αυτό όργανο σύμβολο και, μάλιστα, παγκόσμιο του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού που μιλάει στην καρδιά και την ψυχή όλων μας.
Η πρόσκληση του Γιώργου Μαζωνάκη, μας αφορά όλους, ως πρεσβευτές της ομορφιάς και της δύναμης του μπουζουκιού που μέσα του καθρεπτίζει την ελληνικότητα αλλά και αγγίζει όλη την υφήλιο, διαπερνά χώρες, πολιτισμούς, ακόμα και διαφορετικές τέχνες.
Όπως το είδαμε στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, στα έργα του Γιάννη Τσαρούχη, στην Πρώτη Υλη του Δημήτρη Παπαϊώαννου, σε αφηγήσεις του Τζίμι Χέντριξ και του Ίαν Άντερσον. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να βάζει όρια στο μπουζούκι και σε όσα εκπροσωπεί, υπόσχεται και συμβολίζει.
Ο Γιώργος Μαζωνάκης ξεκινά την πρωτοβουλία «Μπουζούκι. Οι Ευαίσθητες Χορδές» με το χέρι στην καρδιά και οδηγό τα δεκάδες τραγούδια που έχει ερμηνεύσει στα πάνω από 30 χρόνια πορείας του για να ενώσει και να φωτίσει το διαυγή, ευθύ ήχο του μπουζουκιού, ώστε να μην αντιμετωπίζεται ως νοσταλγία, ως παρελθόν, ως μουσειακό είδος. Ο ήχος του μπουζουκιού, είναι μια αφήγηση που εξακολουθεί να εξελίσσεται μαζί μας. Που γίνεται ο τόνος, το όχημα, η συντροφιά για όσα έχει να αφηγηθεί το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, η διεθνής μουσική για τις ιστορίες μας. Για τη ζωή μας εδώ και τώρα.
Ο Γιώργος Μαζωνάκης μιλά για δύναμη, μεγαλοπρέπεια κι αρχοντιά. Με όπλο αυτές τις λέξεις και τους κόσμους του μπουζουκιού που διαρκώς αναγεννιούνται, κηρύσσει την έναρξη της πρωτοβουλίας με τίτλο «Μπουζούκι. Οι Ευαίσθητες Χορδές» με αφετηρία κι έμπνευση την ηχογράφηση, ένα χρόνο πριν, του τραγουδιού του «Ώρες Μικρές». Το τραγούδι που ο ήχος του μπουζουκιού σε κυκλώνει, βγαίνει από τα ηχεία, για να μιλήσει στην ψυχή σου, να σε ταξιδέψει.
Πάμε μαζί του να ανοίξουμε τη συζήτηση, να εμπνευστούμε, να ονειρευτούμε, να φτιάξουμε νέες ιστορίες.
