Ο Νίκος Παπάζογλου γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1948 στην Θεσσαλονίκη. Έφυγε από την ζωή σαν σήμερα, 17 Απριλίου του 2011. Τραγουδήθηκε, αγαπήθηκε, έζησε και συνεχίσει να ζει μέσα από τραγούδια που καθόρισαν ζωές και ανθρώπους. Σαν λυγμός και προσευχή.
Σημεία της ζωής του
«Υπήρχε πάντα. Πρέπει να το ‘χω πάρει απ’ τη μητέρα μου. Της οποίας το τραγούδισμα ήτανε κάπως έτσι. Δηλαδή, μου δόθηκε, σαν… μητρική γλώσσα», είχε απαντήσει σε ερώτηση για τον λυγμό της φωνής του.
Σε μικρή ηλικία και ενώ είχε ξεκινήσει την καλλιτεχνική του πορεία στην Ελλάδα, έκανε την προσπάθεια να δοκιμάσει την τύχη του στο εξωτερικό μετακομίζοντας στο Αachen της Γερμανίας. Εκείνη την περίοδο ηχογράφησε έξι τραγούδια τα οποία δεν κυκλοφόρησαν ποτέ.
https://www.youtube.com/watch?v=fHiwEs5ei-k
Κομβικό σημείο στην καριέρα του αλλά και στη ζωή του αποτέλεσε η συνεργασία του με τον Διονύση Σαββόπουλο στους Αχαρνείς όταν ο δεύτερος τον κάλεσε να συμμετάσχει στη χορωδία.
Συμμετείχε σε πολλούς δίσκους που δημιουργήθηκαν στο studio «Το Αγροτικόν», στη Θεσσαλονίκη ως παραγωγός, ηχολήπτης, ενορχηστρωτής και μουσικός.
«Πιτσιρικάς, για να βγάζω ένα χαρτζιλίκι, είχα ένα κόκκινο μάλλινο πανί στην τσέπη του μπλουτζίν μου και τριγυρνούσα στους πάγκους των εμπόρων γυαλίζοντας τα φρούτα τους για να ’χουν ωραία μόστρα. Μάλλον από κει ’μου έμεινε η συνήθεια με την μπαντάνα κι απ’ το γεγονός ότι η μητέρα μου δεν μ’ άφηνε ποτέ να φύγω απ’ το σπίτι χωρίς μαντίλι». Αυτή ήταν η απάντηση/ εξήγηση για το- κλασικό- κόκκινο φουλάρι.
https://www.youtube.com/watch?v=PQxpBseJINY
Έπαιζε μουσική σε πάρκα αλλά και στον πρώτο όροφο του Λευκού Πύργου. Όταν έπεφτε ο ήλιος άναβαν κεριά.
Όταν διέκρινε νέους με αγάπη για τη μουσική, τους παραχωρούσε, δωρεάν, το στούντιο «Αγροτικόν» που είχε φτιάξει ο ίδιος στη Θεσσαλονίκη.
